Η ανεμελιά της αγωνίας για το αύριο σοβαρεύτηκε απότομα. Ήταν τότε που ένα απότομο χτύπημα στην εξώθυρα μας προσγείωσε στα πόδια του εφιάλτη. Λίγο πριν από τις διακοπές του Πάσχα άρχιζε η επταετία των παθών της Πατρίδας από μια δράκα επίορκων «υπερασπιστών» της. Ήταν τότε που η Φιλόλογος μπήκε να μας διδάξει Αντιγόνη, και, προσπερνώντας γραμματική και συντακτικό, μας δίδαξε τι πάει να πει Πολίτης και καθήκον όποτε τύχει να βρεθεί μπροστά μας ο Κρέοντας που καιροφυλακτεί να μας αιφνιδιάσει.
Μεγάλο το σοκ, μεγαλύτερη η οδύνη της σταδιακής αποδόμησης των διδαχθέντων. Η τιμημένη στολή λέκιασε και η ιστορία των νικητών θόλωσε. Στο φοιτητικό στέκι ψιθυρίζαμε την ιστορία που ξαναδιαβάσαμε με άλλη, πιο καθάρια, ματιά, και στο φλερτ μαζί με την αγάπη μπλέκαμε και το δέον πράττειν.
Ο χρόνος κύλισε, ο Κρέοντας ηττήθηκε και έφυγε για να ξανακρυφτεί πίσω από τον ήλιο. Πίσω του, ερείπια σε έθνος και στερεότυπα, δοξασίες, εμμονές και βεβαιότητες. Η στολή καθάρισε και διεκδίκησε ξανά τον ρόλο που της αξίζει. Τη φύλαξη της Πατρίδας. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στάθηκε στο σύνολό του δίπλα στον Στρατό μας, διαψεύδοντας στην πράξη ανιστόρητες εμμονές περί εθνικής μειοδοσίας του απέναντι.
Και να που ξαφνικά ήλθαν και πάλι τα πάνω κάτω. Η παράταξη, που ιστορικά διεκδικούσε τον θορυβώδη θεματοφύλακα της εθνικής ασφάλειας, είδε τον σημερινό αρχηγό της να παρακολουθεί για λόγους «εθνικής ασφαλείας» τον πλέον αρμόδιο για την υπεράσπιση της εθνικής μας ασφάλειας, τον ίδιο τον αρχηγό του Ελληνικού Στρατού.
Όνειδος και παράνοια μαζί, απότοκα της αρρωστημένης νοοτροπίας ενός ανθρώπου που δείχνει να βρέθηκε τυχαία στο τιμόνι μιας παράταξης, την ιστορία της οποίας ποτέ δεν σεβάστηκε. Φαντάστηκε ποτέ κανένας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να κρυφακούει υπουργούς του ή τον Γεώργιο Ράλλη να παρακολουθεί την ηγεσία του στρατεύματος;
Η διαφωνία μου με την παράταξη αυτή δεν με εμποδίζει να υποστηρίζω ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της εμφορείται από έναν κώδικα αξιών που παρασάγγας απέχει από αυτόν των σημερινών διωκτών της τύχης που διοικούν τη χώρα.
Αγαπημένη μου νιότη πάντα θα σε θυμάμαι με τη νοσταλγία του ταξιδιώτη που γνώρισε τόπους, ρύμας και αγυιάς και έμαθε να βελτιώνεται, όχι μόνο από τον διπλανό, αλλά και από τον απέναντι.
