Σήμερα που η τεχνολογία έχει μπει σε κάθε σπίτι, σήμερα που οι πληροφορίες έρχονται στην οθόνη του Η/Υ σε δευτερόλεπτα, με το πάτημα ενός κουμπιού, έτσι ευκόλως, πολιτικολογούμε, ηθικολογούμε, γράφουμε περί μνήμης, περί ενότητας, περί ομοψυχίας , περί αλληλεγγύης, προτρέπουμε τους άλλους να παραδειγματίζονται από τα λάθη του παρελθόντος και λοιπές άλλες επιδερμικές παραινέσεις και ευχολόγια, υποτίθεται, για το καλό της Πατρίδας μας και της κοινωνίας γενικότερα.
Όμως οι ενέργειές μας, ως πολίτες ή ως πολιτικοί, μας διαψεύδουν και αποδεικνύουν εντελώς το αντίθετο.
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, πέραν από αυτή τη νέα μορφή επιδρομής, δημιούργησε και εθνικιστικές εξάρσεις, όπου μέσα από αυτές καλλιεργούνται και εκδηλώνονται συμπεριφορές δύο τάσεων:
Η πρώτη είναι αυτή, που οι οπαδοί της θεωρούν τους εαυτούς τους «Πατριώτες», και ότι τα πιστεύω τους είναι υπεράνω όλων των άλλων τάσεων και απόψεων, πιστεύουν ότι, θα «σώσουν» την κοινωνία και θα λύσουν τα προβλήματά της, με εθνικιστικές συμπεριφορές και ακρότητες επιδεικνύοντας τη σωματική τους δύναμη, ή οτιδήποτε άλλο μέσο σωματικής βίας, ενάντια σε όποιους διαφωνούν.
Η δεύτερη είναι οι υποτιθέμενοι «διαβασμένοι», οι «διανοούμενοι κουλτουριάρηδες», οι κουκουλοφόροι, οι οποίοι είναι άπιαστοι στις θεωρίες και συνήθως κινούνται στη σφαίρα του ιδεατού και του πρέπει, μη αντέχοντας ή θέλοντας να αναλάβουν ευθύνες, προσπαθούν με ρόπαλα, πέτρες και μολότοφ, να επιβάλουν τις απόψεις τους, θεωρώντας, όλους τους υπόλοιπους ότι είναι εναντίον της κοινωνίας και αυτοί είναι οι «Σωτήρες».
Συνεπώς τα δύο άκρα - τα οποία είναι πάντα επικίνδυνα - συγκρούονται ανάμεσα στις ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρομένων κοινωνικών ομάδων, παρασύροντας στα στρατόπεδα τους και άλλους, αφελής ή θερμόαιμους και ενδεχομένως να εισχωρούν άτομα, τα οποία είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Με αυτή τη διαχρονική δυστυχώς συμπεριφορά του Έλληνα και με τους ξένους «φίλους μας» ως δήθεν συμπαραστάτες και «Σωτήρες» να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες μας, δηλαδή την διχόνοια και με το να παρασυρόμαστε ευκόλως, ξεκίνησε ο αιματηρός εμφύλιος σπαραγμός.
Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ συνοπτικά γι αυτή τη μαύρη εποχή και τις συνέπειες που είχε ο αδελφοκτόνος αυτός πόλεμος, προκειμένου οι παλαιότεροι, να μην κάνουν πάλι τα ίδια λάθη, να μη μεταλαμπαδεύουν στους νέους αυτό το μίσος και παραλλήλως, να διδαχθούν οι νέοι από τα οδυνηρά αποτελέσματα της τραγικής αυτής περιόδου της νεότερης ιστορίας μας.
Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω ότι, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία της περιόδου εκείνης, έχουν παραστάσεις και οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική, να συγκρίνουν και να αναγνωρίζουν τα λάθη τους.
Οι δε νέοι μη έχοντας παραστάσεις από τα δραματικά εκείνα γεγονότα, οφείλουν να διαβάζουν την ιστορία να ερευνούν την αλήθεια, από όλες τις πλευρές, και κυρίως να παραδειγματίζονται από τα αποτελέσματα και όχι να παρασύρονται από τους γονείς και τις ιδεολογίες των κομμάτων και να συντηρούν το, χωρίς λόγο, το μίσος αυτό στο διηνεκές.
Πρέπει επιτέλους να μπει μια τελεία.
Οι αντίθετες απόψεις σαφώς συντηρούν την Δημοκρατία, όχι όμως με πόλωση, η πώρωση και κομματικό μίσος, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά φαινόμενα ηθικής και πολιτικής κατάπτωσης.
Σε καιρό ειρήνης καλές είναι οι δημιουργικές αντιπαραθέσεις, όμως σε περίπτωση εθνικών και άλλων κινδύνων, σαν αυτών που αντιμετωπίζουμε σήμερα, όλα αυτά παραμερίζονται – κόμματα και ιδεολογίες - και αυτό που προέχει είναι η ενότητα, η ομοψυχία και κοινή αντιμετώπιση του εχθρού ή των εχθρών, η σωτηρία της Πατρίδας και η διαφύλαξη της Δημοκρατίας, έστω και με αυτή την παραποιημένη και βανδαλισμένη σημερινή μορφή της.
Σύντομη αναδρομή στα γεγονότα του Εμφυλίου και οι επιπτώσεις του:
Τη νύχτα της 29ης προς 30 Αυγούστου 1949, με την πτώση και του υψώματος Κάμενικ στο Γράμμο, τελειώνει ουσιαστικά ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κόστισε στην Ελλάδα τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, ανυπολόγιστες καταστροφές και οικονομική καθίζηση.
Συνέπειες τις οποίες ακόμη δυστυχώς εξακολουθεί να πληρώνει η χώρα, μισό ακριβώς αιώνα από τον τερματισμό του αδελφοκτόνου αλληλοσπαραγμού.
Η αναφορά σε αυτή την τραγική αυτή επέτειο, δεν έχει σκοπό να ξύσω πληγές, ή να αναμοχλεύσω τις φριχτές μνήμες του εμφυλίου, που πολλοί ακόμη εν ζωή συμπατριώτες μας διατηρούν.
Αλλά, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι, πρέπει να διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος, προκειμένου να μην τα επαναλαμβάνουμε στο μέλλον.
Και ολόκληρος ο εμφύλιος πόλεμος, ήταν δυστυχώς μια αλυσίδα λαθών, που διαπράχθηκαν από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, με συνέπεια να φτάσουμε στην ένοπλη εμφύλια αναμέτρηση.
Σίγουρα θα ήταν διαφορετική σήμερα η κατάσταση της χώρας, αν δεν μεσολαβούσε ο απαίσιος αυτός πόλεμος, θα είχαμε άλλη εξέλιξη και η Πατρίδα μας θα ήταν σε υψηλότερα επίπεδα στη διεθνή σκηνή.
Και τώρα, τους στόχους που τρέχουμε να επιτύχουμε, προκειμένου να συμπεριληφθούμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και να αναδείξουμε τον ηγετικό μας ρόλο στα Βαλκάνια, την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και τη ζώνη της Μαύρης Θάλασσας, θα τους είχαμε κατακτήσει προ πολλού, εξασφαλίζοντας την οικονομική ευρωστία της Ελλάδας και κατά συνέπεια, την ευημερία του ελληνικού λαού.
Ας μην ψάξουμε να βρούμε ποιος έφταιξε για εκείνο τον αλληλοσπαραγμό. Το φταίξιμο δεν ήταν μόνο μιας παράταξης, αλλά και των δυο αντιμαχόμενων πλευρών.
Δυστυχώς παγιδεύτηκαν άπαντες από τους "προστάτες" μας οι οποίοι παραφουσκώνοντας κάποιες δυνάμεις με όνειρα και ελπίδες, τις εγκατέλειψαν στη συνέχεια αβοήθητες.
Ο απολογισμός σε θύματα και καταστροφές τεράστιος από Έλληνες σε Έλληνες:
Ο αριθμός των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έφτασε στα 154.000 άτομα.
Οι απώλειες του κυβερνητικού στρατού, όπως αναφέρονται στις στατιστικές του Γενικού Επιτελείου Στρατού, έφτασαν στις 15.969 νεκρούς, τις 37.557 τραυματίες και τις 2.001 αγνοούμενους, δηλαδή συνολικά 55.527 άνδρες.
Οι απώλειες των ανταρτών του "Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας" ήταν 38.839 νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι και 20.128 αιχμάλωτοι.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, καταστράφηκαν 47.000 κατοικίες, 240 βιομηχανικές επιχειρήσεις και νοσοκομεία, 930 γέφυρες, 1.650 σχολεία. Εξοντώθηκαν 1.500.000 ζώα.
Μία άλλη επίπτωση, ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των προσφύγων, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους για να μην βρεθούν στο επίκεντρο των μαχών κυβερνητικού στρατού-ανταρτών, είτε πάλι επειδή εξαναγκάστηκαν, στη διάρκεια των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού στρατού, ώστε να αποκοπεί κάθε δυνατότητα εφοδιασμού των ανταρτικών τμημάτων.
Μία από τις οδυνηρές συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου αριθμού πολιτικών προσφύγων.
Στην αναγκαστική εξορία βρέθηκαν για πολλά χρόνια περισσότερα από 57.000 άτομα. Από αυτούς, περίπου 17.000 εγκαταστάθηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, κυρίως στην Τασκένδη και σε άλλες πόλεις του Ουζμπεκιστάν.
Στην Τσεχοσλοβακία αρχικά εγκαταστάθηκαν 13.000 έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, στη Ρουμανία 9.300, στην Ουγγαρία 7.500 και οι υπόλοιποι στη Βουλγαρία και στη Γιουγκοσλαβία.
Ο μεγαλύτερος αριθμός των πολιτικών προσφύγων επέστρεψε στην Ελλάδα.
Εύχομαι αυτός ο δύσμοιρος τόπος να μην ξανά ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Βεβαίως αυτό εξαρτάται από όλους μας.
Όμως υπάρχει μια ουσιαστική παράμετρος, εγώ θα την έλεγα ιερά υποχρέωση, στις σχέσεις του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο.
Δηλαδή ως πολίτες ή πολιτικοί, έχουμε το δικαίωμα να εκφραζόμαστε, όπως θέλουμε - σε ότι αφορά τον εαυτό μας ή μέσα στο κόμμα μας - όταν όμως οι απόψεις ή ενέργειες μας, είναι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου ή το χειρότερο της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, της Ομοψυχίας και της Ομόνοιας, τότε δεν έχουμε το δικαίωμα να τις εκδηλώνουμε και το χειρότερο να τις υλοποιούμαι.
Και όπως μας λέει ο Κικέρων «Το να σκοντάψει κάποιος δύο φορές πάνω στην ίδια πέτρα, είναι αναμφίβολα ένα σφάλμα του, παροιμιώδες κι ασυγχώρητο».
Η λήθη σε αυτό το βάρβαρο παρελθόν θα επιτευχθεί κάνοντας πράξη την Ομοψυχία και την Ομόνοια.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!
