Το 1966 στην πατρίδα μας μπήκε η τηλεόραση στη ζωή μας με τα δύο κρατικά κανάλια, το ΕΙΡΤ (όπως ονομαζόταν τότε η σημερινή ΕΤ1) και λίγο αργότερα η ΥΕΝΕΔ. Η κρατική τηλεόραση παρά τις σημαντικές της αδυναμίες προσέφερε ποιότητα στους τηλεθεατές και η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι βοήθησε στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού μας.
Από το 1989 μπήκε στη ζωή μας η ιδιωτική τηλεόραση. Όλοι μας πιστεύαμε ότι ο ανταγωνισμός του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα θα απέβαινε καταλυτικά υπέρ της ιδιωτικής τηλεόρασης πράγμα που έγινε αλλά δυστυχώς μόνο στα νούμερα τηλεθέασης. Στον τομέα της ποιότητας η κρατική τηλεόραση συνεχίζει εδώ και 35 χρόνια να κρατάει τα πρωτεία.
Η ιδιωτική τηλεόραση μπήκε στο κάδρο της ιστορικής πορείας του τόπου μας εντελώς πρόχειρα και χωρίς κανέναν σοβαρό προγραμματισμό όπως όλα τα πράγματα άλλωστε στην πατρίδα μας. Οι συχνότητες που παραχωρήθηκαν στους μεγαλοκαναλάρχες αποτελούν δημόσια περιουσία. Δεν υποχρεώθηκαν εξαρχής οι ιδιώτες καναλάρχες να έχουν στο πρόγραμμά τους ένα ποσοστό που να αφορά στον λαϊκό μας πολιτισμό, στη λαογραφία, στην παράδοση, στα εικαστικά, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στο μπαλέτο και όλα αυτά που εξυψώνουν τον άνθρωπο και ανεβάζουν το πνευματικό του επίπεδο. Αφέθηκαν οι μεγαλοκαρχαρίες να προσφέρουν αφειδώς σκουπίδια στον λαό μας στο βωμό της τηλεθέασης και των κερδών που την συνοδεύουν. Επένδυσαν στην απαιδευσία του λαού μας και εδώ και 35 χρόνια ασελγούν ασύστολα πάνω σε αρχές και αξίες που διαπλάστηκαν μέσα στους αιώνες χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό. Τα νούμερα τηλεθέασης και μόνο τους ενδιαφέρουν χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για την ποιοτική άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού μας και χωρίς κανέναν έλεγχο από την πολιτική εξουσία. Θυμηθείτε τις μουσικές εκπομπές τύπου ‘’Στην υγειά μας’’ του ‘’αριστερού’’ Σπύρου Παπαδόπουλου όπου συναγωνίζονταν τα ξέκωλα και τα ξώβυζα στα τσιφτετέλια με τα λουλούδια να πέφτουν βροχή όπως στα θλιβερά μπουζουξίδικα στα οποία ο κάθε τιποτένιος νεόπλουτος κάνει τη μόστρα του. Συγκρίνετε τις εκπομπές αυτές με τη σεμνότητα των ανάλογων μουσικών εκπομπών της κρατικής τηλεόρασης π. χ. με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη. Δείτε τα σημερινά βλακώδη σήριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης τύπου ‘’Σασμός’’ κτλ. και συγκρίνετέ τα με τις σειρές της κρατικής τηλεόρασης στις οποίες μεταφέρονταν στην μικρή οθόνη κλασσικά λογοτεχνικά αριστουργήματα όπως ‘’Ο Χριστός ξανασταυρώνεται’’ του Νίκου Καζαντζάκη, ‘’Οι έμποροι των εθνών’’ του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη κτλ.
Ας θυμηθούμε εμείς οι παλαιότεροι εκπομπές όπως το ‘’Αλάτι και πιπέρι’’ του Φρέντυ Γερμανού στην κρατική τηλεόραση. Υπάρχει κάτι ανάλογο σήμερα στην ιδιωτική τηλεόραση;
Άφησα για το τέλος το τελευταίο φρούτο της ιδιωτικής τηλεόρασης που είναι τα κουτσομπολίστικα πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα. Αυτά στα οποία κάτι απίστευτοι τύποι κονομάνε απίστευτο χρήμα λειτουργώντας ως παράσιτα. Δεν δίστασαν τελευταία να πιάσουν στο στόμα τους και τον Γιώργο Νταλάρα. Και να βγαίνει το κάθε όρθιο τίποτα να κρίνει τον άνθρωπο που από το 1969 εδώ και πάνω από μισόν αιώνα υπηρετεί τον λαϊκό μουσικό μας πολιτισμό.
Φίλοι μου, θέλω να σας παροτρύνω να αγκαλιάσετε τα δημόσια αγαθά που δεν έχουν στόχο το κέρδος αλλά την ποιότητα. Αγαπήστε το λαϊκό δημόσιο σχολείο και Πανεπιστήμιο. Αγαπήστε τα κρατικά νοσοκομεία μας και προσπαθήστε όχι να τα αντικαταστήσετε με τους ντόπιους και τους διεθνείς εμπόρους της υγείας αλλά για να τα κάνετε καλύτερα. Αγαπήστε την κρατική μας τηλεόραση και δώστε ακροαματικότητα στις εκπομπές της που πασχίζουν να αντιπαλαίψουν την σαπίλα των ιδιωτικών καναλιών που στόχος τους είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος.
Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…
