Στόχος του παιδιού θύτη, είναι να επιβάλλει πόνο, απροκάλυπτα ή συγκαλυμμένα και να οδηγήσει στην απόρριψη του παιδιού-θύματος, από την ομάδα συνομηλίκων του(κοινωνικό αποκλεισμό). Οι πιο συνηθισμένες μορφές εκφοβισμού, είναι :
Ο ψυχολογικός, όπως η διάδοση κακής φήμης, το κουτσομπολιό, η συκοφαντία, η απειλή για τερματισμό μιας φιλίας, αν το παιδί δεν συμμορφωθεί σε έναν όρο, οι γκριμάτσες, οι χειρονομίες.
Ο λεκτικός, όπως η κοροϊδία, η προσβολή της αξιοπρέπειας, ο σχολιασμός σωματικών χαρακτηριστικών, (body shaming), ντυσίματος, σεξουαλικών προτιμήσεων, οικογενειακής κατάστασης.
Ο σωματικός, όπως τσίμπημα, σπρώξιμο, να του χαλάνε το παιχνίδι, να του ρίχνουν πέτρες κτλ.
Cyberbullying, όταν οι συμμαθητές του εκθέτουν προσωπικές στιγμές του, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το παιδί που δέχεται όλη αυτή την εχθρότητα, αντιλαμβάνεται το σχολείο ως απειλητικό περιβάλλον και νιώθει αρνητικά συναισθήματα, όπως φόβο, απόρριψη, μοναξιά, τα οποία συνήθως εσωτερικεύει ως κοινωνικός άγχος, κατάθλιψη ή σχολική άρνηση. Όλα αυτά είναι ασύμβατα, με το παιδαγωγικό κλίμα που απαιτεί η εκπαίδευση. Όταν ένα παιδί δε νιώθει ασφάλεια και αποδοχή στο σχολείο, δεν μπορεί να μάθει.
Διεθνώς, έχουν αναπτυχθεί προγράμματα πρόληψης του εκφοβισμού, με διδασκαλία κοινωνικο-συναισθηματικών δεξιοτήτων στους μαθητές, όπως της ενσυναίσθησης, ώστε να έχουν πιο θετικές στάσεις απέναντι στους συμμαθητές τους, να τους αποδέχονται όπως είναι, να συζητούν, να βρίσκουν λύσεις και να παρεμβαίνουν ενεργά όταν ένας συμμαθητής τους δέχεται επίθεση, αντί απλά, να παρακολουθούν με απάθεια.
Παράλληλα, σημαντική κρίνεται, η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και οι ενημερώσεις των γονέων. Πρέπει όλοι να είναι ενημερωμένοι και να συνεργάζονται. Η επικοινωνία και οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για τη δημιουργία ενός ασφαλούς σχολικού περιβάλλοντος, τέτοιου που όλα τα παιδιά δικαιούνται.