Εντοπίσθηκε μετά από μέρες, σε μια πλαγιά των Πιερίων, με νεκρούς τους εβδομήντα επιβαίνοντες.
Στην προσπάθεια αναζήτησης και εντοπισμού του Γιάκοβλεφ, έπεσε στο βουνό Πάστρα της Πάρνηθας ένα C130 της πολεμικής αεροπορίας με νεκρούς τους πέντε επιβαίνοντες. Συνολικά 75 αδικοχαμένοι.
Θυμούμαι την κοινωνική αναστάτωση, τον προβληματισμό, τις ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις και τοποθετήσεις, αλλά περισσότερο θυμούμαι την συμμετοχή, το ενδιαφέρον της κοινωνίας, την πένθιμη ατμόσφαιρα των ημερών, σε όλη την Ελλάδα.
Χθες Πρωτοχρονιά 2021, ανακοινώθηκε ότι οι διασωληνωμένοι στα νοσοκομεία λόγω κορονοϊού ήταν 429, 43 οι θάνατοι το προηγούμενο εικοσιτετράωρο και το σύνολο θανάτων 4881 άνθρωποι, από την αρχή της πανδημίας.
Ακούσαμε νούμερα, αποτυπώθηκαν και στα κινητά μας, σημασία δεν δώσαμε, πέρασαν στα αζήτητα.
Έ και τί έγινε, τρεις αριθμοί ήταν, 429, 43, 4881, όπως χθες, όπως τις προηγούμενες ημέρες. Πάμε παρακάτω.
Έγινε και αυτό μια καθημερινή συνήθεια, σχεδόν δεν μας νοιάζει;
Πολλοί, μα πάρα πολλοί, είπαμε:
-Πρωτοχρονιά είναι, γράψαμε ένα ψεύτικο μήνυμα στο κινητό, πήραμε και δέκα προτυπωμένες βεβαιώσεις, γράψαμε δέκα δηλώσεις άσκησης με διαφορετικές ώρες και βγήκαμε στους δρόμους, όπως κάνουμε κάθε μέρα.
Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς απαγορεύσεις, δεν είμαστε κορόιδα, τί πα να πει Locke Down.
Πώς γίναμε, πως καταντήσαμε Θεέ μου;
Καθημερινά, εδώ και δυο μήνες, είναι σα να πέφτει ένα αεροπλάνο γεμάτο ψυχές στην πατρίδα μας, πολλά περισσότερα σε άλλες χώρες και εμείς μένουμε αδιάφοροι. Προσκολλημένοι στις συνήθειές μας, στα δικαιώματά μας, χωρίς εκπτώσεις. Για υποχρεώσεις, ούτε σκέψη, ούτε κουβέντα!!!!.
Τί μας ζητούν; Να καθίσουμε, όσο καιρό χρειαστεί, προσεκτικοί και απομονωμένοι, ώστε να λιγοστέψουν οι τεράστιες ανθρώπινες απώλειες, μέχρι να βρεθεί η λύση, το κατάλληλο φάρμακο.
Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να βοηθήσουμε, με την πραγματική και κοινωνική απόσταση μας.
Να αφήσουμε χώρο στους εργαζόμενους, να μην κλέβουμε το οξυγόνο τους, να βρεθούμε λιγότεροι στα νοσοκομεία, για καλύτερη φροντίδα.
Να πείσουμε τη νεολαία να αποφεύγει τις συγκεντρώσεις και οι μεγαλύτεροι, κυρίως όμως οι συνταξιούχοι, να αποφύγουν τις συναντήσεις και επαφές στα πεζοδρόμια, στα πάρκα και να σταματήσουν τα καθημερινά καφεδάκια στα σπίτια της γειτονιάς, σα να μην συμβαίνει τίποτε, σαν να μην άκουσαν τους κινδύνους, κάνοντας τον ανήξερο και τον πολύξερο.
Πότε περιμένουμε να το πάρουμε απόφαση;
Δεν βλέπουμε ότι ο ιός χτυπά καθημερινά και αλύπητα γύρω μας;
Όταν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα μας;
Όταν δεν υπάρχει επιστροφή;
Η φωτιά δεν καίει μόνο εκεί που πέφτει καίει!!!!!! Απλώνεται παντού αν δεν σβήσει έγκαιρα.
-Γιατί, ρώτησα τη γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρός, έκανες μόνο ένα παιδί, τον πατέρα μας;
-Μόνο ένα!!!, είπε, όχι πουλάκι μου πέντε παιδιά είχα, τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Τέσσερα έχασα τότε, στο μεγάλο τον πόλεμο. Ισπανική γρίπη την έλεγαν. Μέσα σε δύο μήνες χάθηκαν τα αγγελούδια μου. Τον πατέρας σας, όταν είδα ότι θα τον έχανα και αυτόν, τον έστειλα στο μαντρί, όπου έζησε ενάμισι χρόνο, με τον πατέρα του.
Έτσι γλύτωσαν και επέζησαν, απομονωμένοι σε μαντριά και σε καλύβες, όσοι σώθηκαν από το μεγάλο εκείνο θανατικό.
Έμειναν στο χωριό τριακόσια σπίτια χαροκαμένα.
Αυτά είπε η μαυροφορεμένη γερόντισσα, με δάκρυα στα μάτια και ξαναέσφυξε τη μαύρη μαντίλα της, που δεν την αποχωρίστηκε από το 1918 μέχρι το 1966, όταν πήγε να ανταμώσει τα αγγελούδια της.
