Ίσως γιατί πλέον δεν έχουμε άλλα ψυχικά αποθέματα και κουράγιο; Ίσως η διαπίστωση ότι αντί να καλυτερεύει, χειροτερεύει; Ίσως γιατί τώρα αντιλαμβανόμαστε την επικινδυνότητα της κατάστασης; Ίσως γιατί μας έχει εξουθενώσει οικονομικά; Ίσως γιατί διανύουμε τους χειμερινούς μήνες και δεν έχουμε επιλογές διεξόδου; Ίσως γιατί έρχονται Χριστούγεννα, διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε;
Πολλοί και διάφοροι οι λόγοι να μην είμαστε καλά, και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και όταν οι καταστάσεις δεν ευνοούν, τότε διαπιστώνονται συχνότερες τριβές, εντάσεις και ανισορροπίες εντός της κάθε οικογένειας. Ακούω συνεχώς γονείς να παραπονιούνται για τα παιδιά τους και παιδιά να παραπονιούνται για τους γονείς τους. Πάντα υπήρχαν, άλλα αυτόν τον καιρό σαν να έχουν όλα αυξητική τάση.
Οι γονείς διανύουν μια περίοδο, που έχουν ταυτόχρονα τον ρόλο του δασκάλου, του αστυνόμου, του ψυχολόγου. Από τη μία προσπαθούν να απαλύνουν, να κατανοήσουν και να αφουγκραστούν τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους, από την άλλη, γίνονται κατευθυντικοί και απαιτητικοί, γιατί προσπαθούν να τα νουθετήσουν για το καλό τους, όσον αφορά τα σχολικά διαδικτυακά τους καθήκοντα, τις εξωσχολικές διαδυκτιακές τους δραστηριότητες, ακόμη και τις εξόδους τους. Πώς είναι δυνατόν ένας γονιός, να κρατήσει άρτιες ισορροπίες ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ρόλους; Αδύνατον! Ο ρόλος του γονιού είναι δύσκολος και απαιτητικός, πόσο μάλλον όταν έχει να διαχειριστεί και να διεκπεραιώσει ρόλους που δεν του ανήκουν.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που μου έχουν εκμυστηρευτεί, ότι την περίοδο της τηλεκπαίδευσης έχουν έντονα συναισθήματα άγχους, ματαίωσης, και απογοήτευσης. Δυστυχώς η κατάσταση έχει επιτρέψει την πρόσβαση των γονιών στην σχολική τάξη, με αποτέλεσμα να βιώνουν και οι ίδιοι την διαδικασία, χωρίς να μένουν ανεπηρέαστοι.
“Η δασκάλα δεν την ρωτάει, όσο τα άλλα παιδιά”, “με στεναχωρεί που δεν τα ξέρει και την βοηθάω την ώρα του μαθήματος”, “την πιέζω επιπλέον για να προχωρήσει παρακάτω”, “διαπιστώνω ότι κάποιοι άλλοι γονείς κάνουν καλύτερη δουλειά στο σπίτι”, είναι μερικά από αυτά.
Για τα παιδιά επίσης η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη, αλλά και πολλή δύσκολη. Από τη μία μέρα στην άλλη, έχασαν την παρέα τους, την σχολική τους ρουτίνα, τις δραστηριότητές τους, την ατομικότητά τους, την διάθεσή τους, το χαμόγελό τους.
Δεν ξεχνώ την στιγμή που περνώντας μπροστά από το δωμάτιο της κόρης μου, την είδα ανέκφραστη και σοβαρή να κουνάει μονότονα τον κορμό του σώματός της πέρα δώθε, ακούγοντας ένα μουσικό κομμάτι. Χωρίς να συμμετέχει, χωρίς να χαμογελάει, χωρίς να αλληλοεπιδρά. Αυτό πραγματικά άγγιξε την καρδιά μου.
Διαπιστώνω το άγχος τους, τη λύπη τους, την άρνησή τους, την αγανάκτησή τους. Έχουν επιβαρυνθεί τόσο πολύ με τις αλλαγές και την κατάσταση, που έχουν περισσότερο ανάγκη την αγκαλιά μας, την κατανόησή μας, τα γλυκά και ενθαρρυντικά μας λόγια, την εμπιστοσύνη μας, την αναγνώρισή μας.
Ειλικρινά, δεν είναι δίκαιο ούτε για εμάς, αλλά ούτε για αυτά να υποφέρουμε, να μαλώνουμε, να διαφωνούμε, να φτάνουμε στα άκρα. Είναι άδικο να αφήσουμε αυτή τη δύσκολη περίοδο να επισκιάσει αρνητικά τις σχέσεις μας. Απεναντίας, πρέπει να επιστρατευτούμε με υπομονή, κουράγιο και αγάπη και να αφήσουμε τις καρδιές μας να υποδεχθούν τις γιορτές που, όσο διαφορετικές και αν είναι φέτος, το σημαντικό είναι να είμαστε μαζί με αυτούς που αγαπάμε!