Βασίσθηκε σε αμφιβόλου αξίας πληροφορίες και αφού άνοιξε και διέσπειρε τις δυνάμεις της σαν βεντάλια σε πολύ μεγάλο βάθος, στη συνέχεια εμπρός στην ανεπάρκεια των εφοδίων για αυτή την στρατιά, υποχώρησε και περιορίσθηκε στα εδάφη των ρωσώφωνων περιοχών. Υπέπεσε σε στρατηγικά σφάλματα ακόμα και από τον αρχικό σχεδιασμό όπου θεώρησε ότι μπορεί να επιβληθεί με τα τανκς σε μάχες εντός αστικού ιστού, γεγονός παράδοξο αφού φαίνεται, ότι δεν της έγινε μάθημα η ήττα από τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας.
Στη συνέχεια επήλθε η σύγχυσις. Κι αυτή λόγω της υπερφίαλης στάσης του Πούτιν και των στρατηγών του που όπως φαίνεται δεν είχαν σχέδιο απεμπλοκής επειδή την ήττα την θεωρούσαν κάτι το αδιανόητο. Η υποχώρηση και μόνο η σωτήρια λύση. Η τακτική της καμμένης γης κατά την υποχώρηση μαρτυρά την πρεμούρα τους να παρουσιάσουν κάτι για εσωτερική κατανάλωση. Η συνεχής αντικατάσταση των Ρώσων στρατηγών μαρτυρά επίσης την αγωνία τους να συγκρατήσουν και να οργανώσουν ξανά τις δυνάμεις τους. Έδωσαν χώρο για να κερδίσουν χρόνο.
Όμως η συνεχής κατανάλωση οπλικών συστημάτων και από τις δύο πλευρές έχει σαν συνέπεια ο πόλεμος να συνεχίζεται χωρίς κανένα αποτέλεσμα μέχρι αυτά να αρχίσουν να εκλείπουν και από τις δύο πλευρές.
Ο χώρος τελικά καθορίζει την έκβασή του. Οι αχανείς εκτάσεις προκειμένου να γίνουν κτήμα του ενός ή του άλλου αντιπάλου χρειάζονται πολυπληθή στρατό. Πράγμα που δεν τον έχουν και οι δύο αντίπαλοι. Το μόνο αποτέλεσμα που φαίνεται να παγιώνεται είναι η κατοχή των ρωσώφωνων περιοχών από τους Ρώσους και η αντιπαράθεση σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων που θυμίζει περισσότερο Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτός που θα μπορέσει να διαθέσει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων υλικού και μέσων καθώς και εφεδρείες θα είναι ο νικητής. Πράγμα που δεν φαίνεται να ισχύει και για τους δύο.
Ο χρόνος παίζει το δικό του παιχνίδι. Οι μεν Ουκρανοί περιμένουν πλέον οικονομικά η Ρωσία να αρχίσει να μην μπορεί να αναπληρώσει την πολεμική της μηχανη, το ίδιο και οι Ρώσοι για τους Ουκρανούς που ήδη φαίνεται ότι βασικά οπλικά συστήματα που τους έδωσαν το ποιοτικό και τακτικό πλεονέκτημα για έναν ανταρτοπόλεμο στην ουσία, δεν έιναι πλέον επαρκή, ενόψει ενός στατικού πολέμου με εμπλοκή πολύ μεγάλων σχηματισμών σε παγιωμένο μέτωπο. Οι Ουκρανοί καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν έναν μερικώς αναδιοργανωμένο, αν και με ελλείψεις ακόμη ρωσικό στρατό, που πάει να πει ότι το τακτικό δόγμα εμπλοκών μικρών δυνάμεων εναντίον μη ευέλικτων διεσπαρμένων εν συγχύσει ρωσικών δυνάμεων δεν ισχύει πλέον. Επίσης δημιουργεί ερωτηματικά παρουσία του Ρώσου στρατηγού Σοροβικιν στην Λευκορωσία αφήνοντας υποψίες ότι η Ρωσία δεν ακύρωσε το σενάριο κατοχής του Κιέβου με προοπτική ότι θα λειτουργήσει σαν αντιπερισπασμός, μιας και η φήμη του σαν χασάπης της Συρίας, και το ποιόν του να καταστρέφει εκ θεμελίων πόλεις τον συνοδεύει. Οι Ρώσοι πιστεύουν ότι η ουκρανική άμυνα θα καμφθεί κάποια στιγμή, λόγω λογιστικής κόπωσης της Δύσης, στο ανατολικό μέτωπο και οι δυνάμεις τους που σταθμεύουν στην Λευκορωσία θα εμπλακούν . Τίποτε όμως δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά μιας και ιστορικά η Ρωσία δεν κέρδισε από μόνη της καμμία σύγκρουση, παρά μόνο με την βοήθεια του στρατηγού χειμώνα εναντίον του Ναπολέοντα. Ακόμα και κατά τον Β’ ΠΠ η πελώρια βοήθεια που έλαβε από τους Συμμάχους μέσω του λιμένος Μουρμάνσκ με αποτέλεσμα την αναδιοργάνωση και υποστήριξη του σοβιετικού στρατού ήταν αυτή που έβαλε τις βάσεις για την νίκη επί των Ναζί.
Η Ειρήνη πάντως φαίνεται να είναι ακόμα μακριά.