«Το ενδιαφέρον δεν υπάρχει στα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων γιατί αυτά καθημερινά ανεβαικατεβαίνουν σαν τα πλήκτρα του πιάνου. Το ενδιαφέρον βρίσκεται σε δύο ποσοστά που λειτουργούν σα συγκοινωνούντα δοχεία. Πρόκειται για το ποσοστό της απάντησης ψηφίζω άλλο κόμμα και το ποσοστό της απάντησης δεν αποφάσισα δεν απαντώ. Δηλαδή όταν ελαττώνεται το ένα, αυξάνεται το άλλο και τούμπαλιν.

Τελευταία πέφτει το πρώτο και ανεβαίνει το δεύτερο».

          Που σημαίνει ότι από τη μια υπάρχει μια συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος, και από την άλλη ενδυναμώνεται ο προβληματισμός του ψηφοφόρου, αν ένα καινούργιο κόμμα μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας.

          Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με νηφαλιότητα τη δημοσκοπική εικόνα.

          Αρχίζουμε από τα προς το παρόν 2 πιθανά καινούργια κόμματα. Εκείνο του κ. Τσίπρα κι εκείνο του κ. Σαμαρά. Το δεύτερο, έστω και με σαφώς μικρότερη δυναμική, προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία στο κυβερνών κόμμα της ΝΔ. Το πρώτο του κ. Τσίπρα παρουσιάζει μια πρωτόγνωρη δημοσκοπική δυναμική, που οφείλεται κυρίως στην πολιτική αίγλη του κ. Τσίπρα, χωρίς ωστόσο να φαίνεται προς το παρόν να διεκδικεί κυβερνητική αυτοδυναμία.

          Αν και οι δυο πρώην πρωθυπουργοί προχωρήσουν στην ίδρυση κομμάτων, η ΝΔ δεν έχει ελπίδα για αυτοδυναμία και ο κ. Τσίπρας αναγορεύεται σε καταλύτη  ευρύτερων ανακατατάξεων στον χώρο της σημερινής αντιπολίτευσης.

          Αν προχωρήσει μόνος του ο κ. Τσίπρας, όπερ και το πιθανότερο, τότε ο πρώην πρωθυπουργός θα εξελιχθεί σε κύριο παράγοντα πολιτικών εξελίξεων, κι η ΝΔ θα ελπίζει σε κάτι καλύτερο μόνο στην περίπτωση που θα πάμε σ’ επανάληπτικές εκλογές  λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας.

          Και στις δυο περιπτώσεις θα έχουμε σημαντική συρρίκνωση των παραδοσιακών κομμάτων της ευρύτερης (κεντρο)αριστεράς, εκτός αν δημιουργηθεί δυναμική συνεννόησης για κοινό ψηφοδέλτιο.

          Το ερώτημα όμως, «γιατί, τουλάχιστον δημοσκοπικά, δε φαίνεται να εμπνέει κυβερνητική εμπιστοσύνη το όποιο καινούργιο κόμμα», αναζητά απάντηση από όλους εμάς που θέλουμε ν’ απαλλαχτούμε από τη σημερινή νεοδημοκρατική δυστοπία.

          Νομίζω ότι η λέξη κλειδί είναι η συνεννόηση.

          Σέβομαι τα κόμματα της ανανεωτικής αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας όσο σέβομαι την ικανότητα μεμονωμένων πολιτικών προσώπων με ηγετικά χαρακτηριστικά.

          Σέβομαι τη συλλογική μας πορεία όσο σέβομαι προσωπικές διαδρομές με αναμφισβήτητο προοδευτικό πρόσημο.

          Όσο φοβάμαι την παρατεταμένη κομματική εθελοτυφλία άλλο τόσο τρομάζω με την αθεράπευτα φίλαυτη αυτοαναφορικότητα του «μικρού εγώ».