Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν εκεί κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 και υπηρετούσα ως δάσκαλος σε χωριό του νομού μας. Φρέσκο ακόμα το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η εγκύκλιος του Υπουργείου ήταν σαφής. Έπρεπε να ψάξουμε στις αποθήκες του σχολείου, να βρούμε παλιές εικόνες με τα πρόσωπα των βασιλιάδων και των δικτατόρων, να συντάξουμε πρωτόκολλο καταστροφής και να τις παραδώσουμε.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Το 1975 ο πατέρας μου έκλεισε το κυλικείο της οδού Λαγκαδά και πήρε δεύτερο κυλικείο πάλι στην περιοχή του Βαρδάρη στο ισόγειο οικοδομής στην οδό Ειρήνης 17. Εκεί ήταν το πρακτορείο λεωφορείων Λαγκαδά που είχε δικό του κυλικείο και ο πατέρας μου πήρε το κυλικείο όλης της οικοδομής.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Παιδιά ήμασταν, μαθητές του Δημοτικού σχολείου εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60 και ο δάσκαλος, στο μάθημα της Αριθμητικής μάς δίδασκε τα ποσά ανάλογα. ‘’Ανάλογα είναι τα ποσά που όταν μεγαλώνει το ένα, μεγαλώνει ανάλογα και το άλλο και όταν μικραίνει το ένα, μικραίνει ανάλογα και το άλλο’’ φωνάζαμε χορωδιακά τον κανόνα όλα τα παιδιά για να τον εμπεδώσουμε όπως γινόταν τότε. Την άλλη μέρα στο επόμενο μάθημα μάς δίδασκε τα αντίστροφα ποσά όπου ’’όταν μεγαλώνει το ένα, μικραίνει ανάλογα το άλλο και αντιστρόφως’’.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Μεγάλο νταλγκά με τον τζόγο ο Βλαδίμηρος. Από μικρός στα λαχεία και στο προπό. Δεν υπήρχε περίπτωση που κάποια διχογνωμία με φίλο του να μην καταλήξει στη γνωστή επωδό, ‘’πάμε στοίχημα;’’. Και το στοίχημα όχι σε κάποιο τυπικό κέρασμα αλλά πάντα με λεφτά.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Φλεβάρης του 1973. Είμαι στο πρώτο έτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και οι καθηγητές μάς εξετάζουν προφορικά και γραπτά για να μας δώσουν το ‘’επαρκώς’’ για το δεύτερο εξάμηνο. Ο καθηγητής της Λαογραφίας μάς αναθέτει να κάνουμε ο καθένας μια λαογραφική εργασία.

Γράφει ο Ιωσηφίδης Μάκης.

Εκεί, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1920 γεννήθηκε η Βασίλω στο μικρό χωριό της Μακεδονίας, σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε ακόμα να επουλώσει τις πληγές της μεγάλης καταστροφής του 22. Δύσκολη η ζωή στα σπίτια του Εποικισμού με τους ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν δουλεύοντας όλο σχεδόν το μερονύχτι.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Βλέπουμε τις παλιές αγαπημένες ελληνικές ταινίες που καθρεφτίζουν μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Παρατηρούμε στις ταινίες αυτές ήθη και νοοτροπίες που σήμερα μάς είναι αδιανόητες.

24 Απριλίου, ημερομηνία της θλιβερής επετείου της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τις δύο προηγούμενες σφαγές των Αρμενίων, η πρώτη την περίοδο 1894-96 επί Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ και η δεύτερη από τους Νεότουρκους το 1909 κυρίως στην περιοχή των Αδάνων.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Στην γλώσσα μας καθιερώθηκαν πολλές μονολεκτικές ή περιφραστικές εκφράσεις που δείχνουν το πέρασμα από μια εποχή σε άλλην είτε καλύτερη είτε χειρότερη. Στη θρησκευτική μας πορεία έχουμε το ‘’προ και μετά Χριστόν’’, στην ιστορική μας πορεία έχουμε το ‘’πριν και μετά την καταστροφή’’ εννοώντας βέβαια την καταστροφή του 22, έχουμε επίσης το ‘’προπολεμικά και μεταπολεμικά’’ εννοώντας τον πόλεμο του 40 και τόσα άλλα…

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Μιλάει ο Παντέλος ο υδραυλικός με τη γυναίκα του.

-Τ ι έγινε Παντελάκο μου; πήγες στο γιατρό για εκείνο το τσούξιμο κάτω;