Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα συνεχίζει να παράγει πολέμους και να εισπράττει καταστροφές, με ποικίλα προσχήματα· θρησκευτικά, οικονομικά, πολιτικά. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα υπερασπίζεται τα κάθε λογής ιδεολογικά επικαλύμματα των ορμεμφύτων του και αρνείται να βαπτισθεί στο μυστήριο της μοναδικής σωτηρίας [«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεὸς τον κόσμον, ώστε τον υιὸν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτὸν μη απόληται, αλλ᾿ έχη ζωὴν αιώνιον» (Ιω. 3, 16)· «ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4, 16)].
Και όμως· για 20 αιώνες και πλέον υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εξάγγελοι αυτού του αποκαλυμμένου μυστηρίου και της εκκλησιαστικής βιώσεως του. Μάρτυρες της αγάπης του Θεού στο πρόσωπο του σαρκωμένου Υιού Του, του σταυρωμένου και αναστημένου, ακόμη και μέσα στις πιο οδυνηρές ιστορικές συντεταγμένες.
«Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δεν σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ώς τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Όποιος αγαπά τον Χριστό αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ, προσεύχεται για τον “Αδάμ παγγενή”. Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και ζωής, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σσ. 26-28).
Η οδύνη, με διαβαθμισμένα αδιέξοδα, διατρέχει το πανανθρώπινο παγκόσμιο σκηνικό. Συνέχει την καρδιά μας, την ενώδυνη προσευχή μας προς το Θεό των οικτιρμών και πάσης παρακλήσεως.
Αναψυχή η ιστορική μνήμη που ξαναζωντανεύει με τις επετειακές εορτές και μερικά τοπικά σημαντικά γεγονότα. Μας στρέφει στην τολμώσα ελπίδα των εκτενέστερων δεήσεων, για τον πανανθρώπινο πόνο. Την ανέχεια, την προσφυγιά, την σκληρότητα και αναλγησία των εχόντων και κατεχόντων, τα οριακά αδιέξοδα των απανταχού αδελφών μας.
***
Ο φετινός εορτασμός του ΟΧΙ, μετά από 81 χρόνια, συνιστά άλλη μιαν ανατροφοδοσία της συλλογικής ζωντανής υποστατικής μνήμης, όπως και της πνευματικής αντίστασης σε κάθε μεμψίμοιρο και απέλπιδα συμβιβασμό προς τους διεθνικούς σχεδιασμούς είτε βιαίων είτε ηπίων αφομοιώσεων και απαλοτριώσεων.
Η εόρτια αφορμή μας θυμίζει τη λεβεντιά της πίστεως των αγωνιστών του ΄40 στο ζώντα Θεό και τη λεβεντιά του ήθους μιας ολόκληρης γενιάς που υπέμεινε τα πάνδεινα για τη δική μας ελευθερία. Θεμελιώδης ιδιοσυστασία της ακάματης Ρωμηοσύνης. Ας φανούμε άξιοι αυτής της ελευθερίας που σε ελευθερώνει όχι μόνο από τον κατακτητή αλλά από τα πάθη και κυρίως από την αμαρτία.
***
Εόρτια ομιλία από τον καθηγητή Φυσικής π. Δημήτριο Παπαγεωργίου
Πως μετριέται μια νίκη;
(Συνομιλώντας μυστικά με τους ήρωες του 1940…)
Σεβασμιώτατε, κύριε υπουργέ, κύριε αντιπεριφερειάρχα, ενδοξότατοι αξιωματικοί του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, κύριε δήμαρχε, αξιότιμοι πολιτικοί και δημοτικοί άρχοντες.
Με τι μέτρο μετριέται μια νίκη;
Με γη; με θάνατο; με λάφυρα; με αιχμαλώτους; Στη δική μας Πατρίδα η νίκη μετριέται, αν δανειστούμε και λίγα λόγια από τον Κωστή Παλαμά: «με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα»!
Μα η νίκη δεν είναι μιας στιγμής έξαψη, μια λάμψη. Είναι μια πορεία οδύνης, αλλά και ανάστασης.
Υφαίνεται λεπτό προς λεπτό. Με μάχες, με δάκρυ, με πορείες μακρές, με απόφαση θανάτου, με πίστη στην Ανάσταση, στο δίκαιο που ευλογείται από τον Θεό.
Η δική μας νίκη στον πόλεμο του 40 ήταν ένας συντονισμός στα βήματα της Ιστορίας μας. Μια συνέχεια κι ένας δρόμος για το μέλλον μας.
Ξέραμε πολύ καλά να βεβαιώνουμε τον λόγο του Ψαλμωδού ότι ακόμα κι αν οι εχθροί έρχονται εναντίον μας «εν άρμασι και ίπποις», εμείς «εν ονόματι Θεού μεγαλυνθησόμεθα»!
Είχαμε σπουδάσει στα χρόνια της ειρήνης, της δόξας, πιο πολύ στα χρόνια της σκλαβιάς και της εθνικής μας ανάστασης, πως φτάνει μια σφεντόνα στα χέρια του Δαβίδ για να φανεί ότι του Κυρίου είναι ο πόλεμος και γι αὐτό ηττάται ο Γολιάθ.
Κι ενώ οι μαχητές μας με αυτή την επίγνωση στα βορειοηπειρωτικά βουνά συναγωνίζονταν να κρατήσουν την πατρογονική αρετή, στα μετόπισθεν ένας άλλος μυστικός πόλεμος άγιαζε τον τόπο και σαν φωτεινό σύννεφο σκέπαζε τους μαχητές.
Τα λυγισμένα γόνατα και τα υψωμένα χέρια των λειτουργών του Θεού, των μανάδων, των συζύγων, των άκακων παιδιών, ήταν η δική τους «σφεντόνα», το ειρηνικό όπλο στο δίκαιο αγώνα.
Δε σταμάτησε ούτε στιγμή η Παναγιά να γεμίζει τα υψωμένα δικά της άγια χέρια με τις παρακλήσεις των Ελλήνων και να τις φέρνει μπροστά στο θεϊκό θρόνο. Να σπογγίζει τον ιδρώτα και το αίμα των μαχητών, αλλά και τα δάκρυα των μανάδων που θα μαυροφορούσαν. Η μεσιτεία της βεβαίωνε τη νίκη.
Η νίκη των Ελλήνων μετρήθηκε με αιώνιο μέτρο!
Η νίκη των Ελλήνων μετρήθηκε με το πέρασμα στην Αθανασία !
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1940 – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2021
Όλοι σήμερα εδώ στρέφουμε για λίγο τη σκέψη και τη ματιά μας σε σας αθάνατοι ήρωες, Έλληνες του ’40.
Πριν ογδόντα περίπου χρόνια η αλαζονεία κι η παράνοια αποφάσισαν να μοιραστούν τον πλανήτη μας. Άναψε τότε η φωτιά του Β' Παγκοσμίου πολέμου και καθώς η δειλία, ο σκεπτικισμός κι ο καιροσκοπισμός των «ισχυρών» κρατών της γης δεν προέβαλαν αποτελεσματική αντίσταση, η φωτιά αυτή επεκτεινόταν ανεμπόδιστα.
Δεν άργησε να φθάσει και στη μικρή μας Ελλάδα και ν' ανταμώσει εσάς, τους Έλληνες του 1940.
Η φιλειρηνική καρδιά σας έσβηνε τις ύπουλες προκλήσεις τους. Στη θρασύτατη όμως αξίωση να παραδώσετε τη γη μας μαζί και την ψυχή μας, ορθώσατε το ανάστημά σας προτιμώντας να πεθάνετε έτσι ορθοί, από το να ζείτε προσκυνημένοι.
Πωs τολμήσατε;
Πως αγνοήσατε τις προβλέψεις των ειδικών, που υπολόγιζαν ότι ακαριαία θα υποκύπτατε; Πως αντέξατε να ανταλλάξετε την απέριττη μα όμορφη ζωή σας με την πείνα, τη δίψα, το ψύχος, τα κρυοπαγήματα του μετώπου και τον φόβο, την αγωνία, τη θλίψη των μετόπισθεν;
Πως καταφέρατε, όταν η Γαλλία των 50.000.000 αντιστάθηκε ένα μήνα κι η Πολωνία των 30.000.000 άντεξε 15 ημέρες, εσείς οι λίγοι και φτωχοί, να πολεμήσετε 6,5 μήνες με τον πανίσχυρο Άξονα, προετοιμάζοντας την απροσδόκητη κατάρρευσή του;
Πως τολμήσατε να αψηφήσετε την υπεροχή των υπέροπλων εχθρών μας; Πως;
Την απάντηση στην απορία μας πρόλαβε ο έγκριτος συγγραφέας Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος:
«Η αρχαία (ελληνική) ψυχή, η όρθια ψυχή είχε ξυπνήσει. Ήταν η ψυχή που δεν ήξερε μαθηματικά, δεν λογάριαζε αριθμό, δεν τρόμαζε μπροστά στον όγκο της βίας. Τα έπη... τα γράφουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που αισθάνονται σε μια μεγάλη στιγμή να αστράφτει μέσα τους το φως της θείας ευδοκίας».
Τολμήσατε κι αντέξατε σ' αυτόν τον πόλεμο, γιατί νιώσατε ότι ο δίκαιος Θεός «ευ δοκεί», βλέπει με βλέμμα ευμενές τον δίκαιο αγώνα σας, είναι ο ανίκητος σύμμαχος στην κάθε άνιση μάχη σας, σπλαχνίζεται την ελληνική σας καρδιά, που σπλαχνιζόταν ακόμα και τους εχθρούς, αφού μοιραζόσασταν με τους αιχμαλώτους σας τα λιγοστά εφόδιά σας.
Καταφύγατε κάτω από τη σκέπη της Παναγίας Μητέρας και Εκείνη ήταν Υπέρμαχος Στρατηγός και σ' αυτόν τον πόλεμο της ιστορίας μας.
Μεθύσατε με τ' αθάνατο κρασί του '21 και τραγουδήσατε άλλη μια φορά το αθάνατο τραγούδι της φυλής μας. Σας ευχαριστούμε. Είναι τιμή μας να είστε οι πρόγονοί μας.
Τώρα, καθώς απολαμβάνετε την αιώνια ειρήνη, δεηθείτε για εμάς να τολμούμε και να αντέχουμε την αντίσταση ενάντια στους επίβουλους εχθρούς της ελευθερίας, της πατρίδας αλλά κυρίως της αθάνατης ψυχής μας. Ας είναι αιώνια η μνήμη σας.
Ζήτω το έθνος!
