Γιορτάζουμε με τον πιο απτό και αισθητό τρόπο την ενσωμάτωσή μας σε μια πραγματική ενότητα με το Χριστό. Κι αυτό είναι η υπεραξία του καθενός μας και η συλλογική υπεραξία όλων μας. Ο Θεός που θέλησε να μας φτιάξει αντίκρισμά Του, ο Θεός που θέλησε να μετέχουμε ενεργά στη δοσμένη μας ύπαρξη, αυτός ο Θεός έγινε ένας από μας. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. “Ο Θεός φανερώθηκε στη γη και συναναστράφηκε εμάς τους ανθρώπους”. Πήραμε την τέλεια ανθρώπινη γεύση της θείας παρουσίας Του και λαχταράμε να χαιρόμαστε παντοτινά την θεανθρωπότητά Του, που την μοίρασε στον καθένα μας και σε όλους μας. Και έτσι να ανακαλύψουμε σ᾽ Αυτόν την υπαρκτική μας ταυτότητα. Αυτό που μας πρωτοέδωσε, κι αυτό που μας ξαναέδωσε τέλειο, να μην το χάσουμε.

Βέβαια (στην πορεία του ιστορικού χρόνου και στην ετήσια ανακύκλωση των ημερών) κάθε γιορτή εκκλησιαστική είναι και μια όψη αυτής της βεβαιότητας κι αυτής της ζωής, αυτής της τωρινής και της αιώνιας προσδοκίας. Όλες οι γιορτές είναι ιδιοκτησία μας. Όλες οι γιορτές οι εκκλησιαστικές είναι ένα τωρινό κι αθάνατο δικαίωμα που μας το εκχώρησε ο Θεός. Είναι η αληθινή όψη της ανθρωπινότητάς μας.

Δυστυχώς, όμως, εμάς αυτή ακριβώς η αληθινότητα δεν μας πολυενδιαφέρει. Η κοινή νοοτροπία μας έμαθε και συνηθίσαμε να έχουμε άλλες προτεραιότητες. Γεννιόμαστε και γεννάμε, μαθαίνουμε και δημιουργούμε, δουλεύουμε είτε απρακτούμε, μας αγαπούν και αγαπάμε, οργανώνουμε τη ζωή μας και ωριμάζουμε, με μιαν αίσθηση: ότι βρίσκουμε τα πάντα και το παν μόνο μέσα στην καθημερινή ιστορική διάρκεια. Η κοσμικότητα είναι η μοναδική μας χαρά και το μοναδικό μας νόημα.

Μόνο τώρα που το νιώθουμε ότι αυτή η κοσμικότητα κι αυτή η συμμετοχή μας είναι τόσο ευάλωτες, σε πανδημίες σωματικές είτε ψυχικές, στερητικές είτε ηθικές… μόνο τώρα αρχίζουμε να υποπτευόμαστε ότι κάπου “πήραμε τη ζωή μας λάθος”.

Μέσα στις οριακές δυσκολίες κάποιοι ανακαλύπτουν την πιο τρανή αποκάλυψη: «Όλα γύρω μας δεν έχουν νόημα, αν εμείς δεν δώσουμε νόημα σ᾽ αυτά. Η αποκαραδοκία της κτίσεως, που συστενάζει μαζί μας, περιμένει ν᾽ αναδειχθούν τα τέκνα του Θεού… Δεν είμαστε, λοιπόν, άκοσμοι, μισόκοσμοι, αλλ᾽ ούτε και στα γρανάζια της σκέτης, της οριζόντιας ιστορίας και ενδοκοσμικότητας, ακόμη κι αν αυτή κινείται προοδευτικά. Η κίνηση αυτή είναι σαν μια κλιμάκωση πάνω στην άβυσσο, δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είμαστε αιχμάλωτοι και δεδουλωμένοι στον κόσμο αυτό, που βασικά οδηγεί στο θάνατο, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Όσα σύμπαντα και γαλαξίες υπάρχουν δεν μας φθάνουν. Πρέπει να τα υπερβούμε όλα αυτά μέσω της καρδιάς μας, μέσω της καρδιάς της Εκκλησίας στον κόσμο του Θεού, της αγάπης του Θεού, και να φτάσουμε στην αιώνια ζωή, στη Χώρα των Ζώντων» (επισκόπου Αθανασίου Γιέβτιτς, Η Χώρα των Ζώντων, 147-8).

Πέρυσι και φέτος, που οι εγκόσμιοι παράδεισοί μας έχουν στενέψει ασφυκτικά… πέρυσι και φέτος, που ακόμη κι εκείνο το λιγοστό που δίναμε στο Θεό δεν μπορούμε να το δώσουμε με την εκκλησιαστική του ομορφιά και τη λειτουργική του πληρότητα… καιρός είναι άλλοι να θυμηθούμε κι άλλοι να βρούμε την πιο τρανή αλήθεια μας, το μοναδικό μας διαρκές δικαίωμα: το δικαίωμά μας στη ζωή του Θεού, αυτό που το χαίρονται οι “δυνατοί τη καρδία” (με τη δύναμη της καθαρότητας, της ταπείνωσης, της χαρίτωσης). Να το αποφασίσουμε με όλη μας τη δύναμη να ενώσουμε την ελευθερία μας με την ελευθερία του Θεού, να ταυτίσουμε την ύπαρξή μας με την παρουσία του Θεού, να προσφέρουμε τις διαθέσεις μας στην στοργή του Θεού. Παραμένοντας μοναδικοί και κοινωνικοί, ανοικτοί σ᾽ Εκείνον που είναι διαρκώς ανοικτός σε μας. Και τότε, θα σταθούμε πιο ανθρώπινοι στο συνάνθρωπο, έτσι όπως έγινε ανθρώπινος ο Θεός μας, για να μας χαρίσει ολότελα δική μας, μεθεκτή την Θεανθρωπότητά Του. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Η Ορθοδοξία της ύπαρξής μας.

Ο Θεός της ενανθρωπήσεως και η εγχριστωμένη θέωση του ανθρώπου ας γίνουν το δίπολο των επιθυμιών μας και το νόημα του εαυτού μας, της κοινωνίας μας.

Ευχέτης όλων

Ο Τοποτηρητής Μητροπολίτης

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος