“χαράς ευαγγέλια” (κοντάκιο εορτής Μυροφόρων), “δεύτε από θέας γυναίκες ευαγγελίστριαι” (στιχηρόν Πάσχα), “δράμετε φίλοις είπατε τοις εμοίς ευαγγέλια” (εξαποστειλάριο Κυρ. Μυροφόρων)·
“τοις εν Άδη καταβάς Χριστός ευηγγελίσατο… εγώ ειμι η ανάστασις, εγώ υμάς ανάξω λύσας θανάτου τας πύλας” (στιχηρά Ανατολικά γ΄ ήχου).
Γίνεται λόγος για τον ίδιο τον Κύριο “ευαγγελιζόμενο στους νεκρούς” την εν Αυτώ αναστάσιμη σωτηρία τους. Γίνεται λόγος για “ευαγγελιστή άγγελο” που κομίζει στις Μυροφόρες “ευαγγέλια χαράς”. Γίνεται λόγος για “ευαγγελίστριες γυναίκες” επιφορτισμένες με την εντολή του ευαγγελισμού της Αναστάσεως προς τους φίλους (Μαθητές) του Χριστού.
Από τα προς Άδην και τα ουράνια και τα επίγεια πανηγυρίζεται ένας κοινός ευαγγελισμός σε όλους τους ήχους ή μάλλον στον πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο “ήχο της αναστάσεως”, που ο Κύριος χαρίζεται και προετοιμάζει ως “κοινήν ανάστασιν”.
Εμείς γνωρίζαμε και το εξυμνούσαμε αντί πάσης της ανθρωπότητος πως ο Ευαγγελισμός κυριολεκτείται στο γεγονός της ενανθρωπήσεως, στο άγγελμα του Γαβριήλ προς την Κεχαριτωμένη και στη σωτηριώδη δική Της συγκατάθεση στην υπουργία της διά Πνεύματος σαρκώσεως του Υιού του Θεού. Το πιο σπουδαίο άγγελμα, με βρεφουργούμενο εν μέσω της ανθρωπότητος τον Κτίστη και καινουργούμενη την κτίση στους θεανθρώπινους και στα θεανθρώπινα.
Και τώρα; Πάλι Άγγελος και Άγγελοι.
Πάλι σιωπώμενη από τους Ευαγγελιστές, αλλά πρώτη παρούσα “η άλλη Μαρία”, η Μητέρα της θείας ενανθρωπήσεως του Λόγου (κατά την ερμηνευτική διδαχή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά).
Και γυναίκες μετ᾽ αυτής “μύρα φέρουσαι”, που τελικά προσυπαντούν στον κενό-καινό Τάφο του Αναστάντος το σωτηριώδες εσχατολογικό άνοιγμα του πρώτου Ευαγγελισμού σε Ευαγγελισμό Αναστάσεως.
Αυτό το παμμέγα θαύμα του Αναστάσιμου Ευαγγελισμού ή της Εναγγελλόμενης Αναστάσεως τιμούμε στην απόληξη της δεύτερης (Β΄) Κυριακής από το Πάσχα.
Η πρώτη-πρώτη Κυριακή και η Διακαινήσιμος ανακεφαλαίωσή της ως ογδόη ημέρα μας εξήγγειλαν τον Αναστάντα.
Τούτη η Κυριακή των Μυροφόρων μας ευαγγελίζεται την Ανάστασή Του, όπως την εισέπραξαν και την μετέδωσαν ως ευαγγέλιο οι Μυροφόρες.
Όμως, εδώ τίθεται ένα τυπικό ζήτημα φερωνυμίας. Θα έπρεπε να ονομασθούν “Διακονούσαι” μάλλον παρά “Μυροφόροι”. Ήσαν οι γυναίκες που διακονούσαν τον Κύριο στην επίγεια οικονομία Του και τους Μαθητές “από των υπαρχόντων αυταίς”. Βεβαίως, “ηγόρασαν αρώματα” και “έφερον” τα αρώματα για τον Άχραντο Νεκρό.
Με μια θαρρετή ολολατρευτική προαίρεση, που δεν την φόβιζε η καταδικαστική αθλιότητα της άρχουσας τάξης. Με μια αποφασιστική ορμή που δεν την λύγιζε ούτε “ο μέγας σφόδρα λίθος” του Τάφου.
Όμως, κυριολεκτικά “Μυροφόροι”, “μυρίσαντες το Σώμα” του Κυρίου, ήταν οι δύο συντιμώμενοι σήμερα άγιοι Κηδευτές Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και Νικόδημος ο νυκτερινός Μαθητής, αμφότεροι μέλη του Συνεδρίου, αλλά μη συγκατατεθειμένοι σ᾽ εκείνη την απόφαση. Το ίδιο τολμηροί και αποφασιστικοί στον ιερότατο και αγιότατο ρόλο τους, στη λατρειακή αγάπη τους προς τον εθελούσιο Νεκρό. Εκείνοι ενταφίασαν με αρώματα και καθαρά “σπάργανα” σε “καινό μνημείο” την Αειζωία.
Εκείνοι υπήρξαν οι κυριολεκτικά “μυρίσαντες”, οι κατά πράξιν “Μυροφόροι”.
Αλλά τότε σφάλλεται μια τόσο μακρά παράδοση στο λατρειακό καθεστώς της πίστης μας, της Εκκλησίας μας;
Όχι δεν σφάλλεται. Κυριολεκτεί και περί των τετιμημένων Κηδευτών (των μυροφόρων της συντελεσμένης προαιρέσεως και της συντελεσμένης πράξης) και περί των τετιμημένων Γυναικών (των μυροφόρων της αρξάμενης πράξης της λατρειακής προαιρέσεως).
Οι άγιες αυτές Γυναίκες πραγματοποίησαν αναλογικά αυτό που εγκωμιάζει ο ιερός Χρυσόστομος στον πασίγνωστο συναρπαστικό Κατηχητικό Λόγο της Κυριακής του Πάσχα: «φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον… Και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται. Και την πράξιν τιμά, και την πρόθεσιν επαινεί…».
Και μάλιστα, χάρη στον ολοκάρδιο ζήλο αυτών των αγίων Γυναικών (διασωζόμενο από τους ιερούς Ευαγγελιστές) έχουμε τον Άγγελο και τους Αγγέλους ευαγγελιστές του Αναστάντος, έχουμε και τις Μυροφόρες ευαγγελίστριες της Αναστάσεως, έχουμε τον ίδιο τον Κύριο εμφανισθέντα και αποκαλυπτόμενο με την αυτεξουσιότητά Του.
Όπως και χάρη στον ολοκάρδιο ζήλο των αγίων Κηδευτών έχουμε ανιστορούμενο τον ενταφιασμό του Κυρίου.
Για να εξαγγέλλουμε και να εξυμνούμε “τον δι᾽ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν… και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς”. Λατρεύοντας τον Κύριο και ομολογώντας τον “αναστάσιμο ευαγγελισμό” Του, ότι “ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται”.
Με αυτήν την αίσθηση και προς την αναλογική λατρευτική μίμηση (της πράξεως και της προαιρέσεως) των τετιμημένων Κηδευτών και των ιερών Μυροφόρων του Κυρίου, θελήσαμε κι εφέτος να εμπνεύσουμε απλά και λιτά τους προσελθόντες Κληρικούς μας με τις οικογένειές τους, τον Καθηγούμενο και τη Μοναστική Αδελφότητα και τους ευλαβείς προσκυνητές που μετείχαν στο φετινό πανηγυρισμό της εορτής των Μυροφόρων, στην Ιερά Μονή των Νεοφανών Αγίων Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας.
Αφ᾽ εσπέρας τελέσαντες τον πανηγυρικό Εσπερινό με Λιτή και Αρτοκλασία.
Το πρωί, τελέσαντες Αρχιερατική θεία Λειτουργία στο (πρώτο) Παρεκκλήσιο των Μυροφόρων και ορίσαντες Ιερατικό συλλείτουργο στο Καθολικό της Μονής, με λιτάνευση ιερού λειψάνου (αποτμήματος της χειρός) της αγίας μυροφόρου, ισαποστόλου και παρθένου Μαρίας της Μαγδαληνής και ι. λειψάνου (αποτμήματος της κεφαλής) του αγίου Ραφαήλ, αρτοκλασία και δεξίωση των προσκυνητών που είχαν κατακλύσει το ναό.
Στους πολυπληθείς προσελθόντες μιάν πολυδιδακτική αφύπνιση του αγνοτάτου ζήλου της λατρειακής καινοποιού ποιότητος και “πιότητος” των ιερωτάτων Κηδευτών και των αγίων Μυροφόρων του Κυρίου προσέδιδαν τα πολλά παιδιά ιερατικών και άλλων οικογενειών που μετείχαν ψάλλοντα και ιεροφορούντα στις θείες λειτουργίες και στη λιτάνευση.
† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
