Η προγιαγιά μου κατάγονταν από το Τεμερτζίκιοϊ του Πουλαντζακίου Νομού Κερασούντας  του Πόντου όπου ο τοπάλ οσμάν ο αϊχμάν του ποντιακού ελληνισμού με τους τσέτες έκαψε ολόκληρο το χωριό με 800 χωρικούς!!! (βιβλίο Κων/νου Χιονίδη σελ.358). Από τα θύματα αυτά της βαρβαρότητας του τοπάλ οσμάν αρκετοί ήταν συγγενείς μας.
Να σημειώσουμε η καταγωγή του ήταν από την Κερασούντα. Μια από τις επισκέψεις μου στον Πόντο αφού βρήκα το σπίτι της γιαγιάς μου Κυριακής σε συζήτηση που είχα με τον τούρκο (πήρε το σπίτι της γιαγιάς μου) με είπε ότι πρόκειται να κάνουμε εκταφή των οστών του νεκροταφείου του χωριού των προγόνων μου και των άλλων συγχωριανών του χωριού: τεπέ Γέμα σήμερα Τεπεντσίκ νομού Κερασούντος. 
Το νεκροταφείο καθαρά χριστιανικό. Μόλις το άκουσα αισθάνθηκα μια ανατριχίλα, ένα ρίγος  από συγκίνηση ένα δέος μοναδικό. Επί γενεές Γενεών υπήρχε το νεκροταφείο των προγόνων μου και όλων των ποντίων του χωρίου και βρέθηκα στη στιγμή να γίνει η εκταφή των οστών!!!  
Τότε παρακάλεσα τον τούρκο και μέσω αυτού όλους τους υπευθύνους να σεβαστούν τα οστά των νεκρών και να μην τα πετάξουν. Ο τούρκος μου είπε ότι θα τα σεβαστεί και κατά το δικό τους κοράνι θα δώσει ευχή με τον ιμάμη. Είχα πάντα μαζί μου διερμηνέα. Εγώ ησύχασα με αυτά που με είπε και είχα μεγάλη αγωνία αν τα εφαρμόσει.
Όταν ξαναπήγα στον Πόντο και στο χωριό της γιαγιάς μου πράγματι ο τούρκος συγκέντρωσε τα οστά μετά την εκταφή σε ένα σημείο κοντά στην κατεδαφισμένη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Εκεί ανάψαμε κεριά με τους συγγενείς που πήγαμε, σ΄ένα τσιμεντένιο καντήλι που απέμεινε από την κατεδάφιση της εκκλησίας.
Η γιαγιά μου Κυριακή πάντα έλεγε για το χωρίο της στον Πόντο ότι είχε μια κερασιά δίπλα στο σπίτι της και όλοι οι συγγενείς ήταν κάτω από το δέντρο και κάνανε παρακάθι.
Αυτό το έλεγε συνέχεια. Όταν πήγα πρώτη φορά στον Πόντο έψαχνα να βρω το σπίτι της με την κάμερα στο χέρι. Κάποια στιγμή χωρίς να ξέρω βρέθηκα στην κερασιά (παραφιάδες). Με λέει η τουρκάλα σε αυτό το σημείο που είσαι στην κερασιά ήρθε μια γυναίκα το1975 και από συγκίνηση λιποθύμησε. Με είπε τα χαρακτηριστικά της και πράγματι ήταν η γιαγιά μου που είχε πάει με γκρούπ στον Πόντο.
Από το τυχαίο αυτό γεγονός βρήκα το σπίτι γιατί η κερασιά ήταν δίπλα.
Η άλλη γιαγιά μου η Μαρία του πατέρα μου η μάνα, όταν ήταν εξορία στον Πόντο μας έλεγε τα μικρά παιδιά πεινούσαν και ανακάτευαν τα κόπρανα από τα άλογα να βρουν καλαμπόκια να φάνε.
Οι βαρβαρότητες των τούρκων ανάγκασαν πολλούς πόντιους να φύγουν στη Νότια Ρωσία. Οι μετοικεσίες ήταν διαρκείς.
Ο παππούς μου ο Γιώργος και τα άλλα 3 αδέλφια καταδιωχθέντες από τον τοπάλ οσμάν και τους τσέτες βρέθηκαν στην Προκιμέα της Κερασούντας για να φύγουν στη Ρωσία μαζί με εκατοντάδες πόντιους. Εκεί από τη μεγάλη αναταραχή που επικρατούσε χάθηκε ο μικρότερος αδελφός Παύλος και οι τρεις βρέθηκαν στο Σοχούμ στη Ρωσία. Ο παππούς μου ο Γιώργος δεν μπόρεσε να ησυχάσει που χάθηκε ο αδελφόςτου και ήρθε στην Ελλάδα προς αναζήτησή του και με πολλές ταλαιπωρίες τον βρήκε. Ο παππούς μου ο Γιώργος Πασσαλίδης ήταν δάσκαλος τελείωσε το φροντιστήριο Τραπεζούντας. Ήταν γραμματέας στη εταιρία Φαουντέσιον για την αποξήρανση της λίμνης Αρτζάν-Αματόβου.
Η γιαγιά μου η Κυριακή της μάνας μου η μάνα διασωθείσα έφυγε από τον Πόντο πήγε και αυτή στο Σοχούμ της Ρωσίας. Εκεί βρέθηκε στον εμφύλιο τσαρικών –μπολσεβίκων, άλλες δοκιμασίες και στη συνέχεια πήγε με τον άντρα της στην Καλαμαριά και έχασε από ελονοσία τα 3 της παιδιά και στη συνέχεια ήρθαν στο Κιλκίς.
Αφηγήσεις σπαρακτικές καθημερινά από τις γιαγιάδες παππούδες και συγγενείς. Κάθε πρόσφυγας ήταν μια ξεχωριστή πονεμένη ιστορία. Ο Φώτης Κούντογλου έλεγε δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο πιο πονεμένο έθνος από τους Έλληνες. Δεν ξεχνάμε τις βαρβαρότητες, τις απάνθρωπες εκτοπίσεις τα καταναγκαστικά έργα, τις πορείες μέσα στο κρύο και την πείνα με κατάληξη την εξόντωση και το θάνατο.
Η 19 Μαϊου είναι ένα μνημόσυνο για τους σφαγιασθέντες πόντιους. Είναι ημέρα μνήμης και χρέος σε αυτούς που θυσιάσθηκαν χάριν της εθνοκάθαρσης. Διαπράχθηκαν οι χειρότερες ωμότητες των τούρκων εναντίον των ελλήνων τόσο από τον Μονοταφά Κεμάλ όσο και από τον Αϊχμάν του ποντιακού ελληνισμού Τοπάλ-Οσμάν.
Τιμούμε την μνήμη των 353000 θυμάτων του Πόντου. Ζητούν δικαίωση. Ζητούμε διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου.