Βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικές εξελίξεις στη Διοίκηση της Χώρας μας και ακριβέστερα στο σχεδιασμό της «νέας αρχιτεκτονικής» δομής όπως ακούμε να λέγεται  η προσπάθεια καθορισμού νέων επιπέδων διοίκησης με το όνομα πλέον «Καλλικράτης».
Επιτέλους μετά από πολλές αναβολές, καθυστερήσεις  και διαψεύσεις της προηγούμενης Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα και με τις δεσμεύσεις της, παρουσίασε ένα κείμενο για δημόσια διαβούλευση που «εν πολλοίς» αγαπητοί συνάδελφοι είναι ένα κείμενο που έχει ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία στα διάφορα συνέδρια τόσο της ΚΕΔΚΕ όσο και της ΕΝΑΕ και επεξεργάστηκε στο μεγαλύτερο βαθμό από το Ινστιτούτο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια έχουν προστεθεί διάφορα σημεία, τα οποία όμως δεν αλλάζουν τον χαρακτήρα της προτεινόμενης αναμόρφωσης της Διοίκησης, ως επιτακτικής ανάγκης συνολικής αναδιάταξης της Διοίκησης στη Χώρα.
Θα έλεγα το κείμενο είναι αρκετά γενικό και ίσως σ’ αυτή τη φάση του διαλόγου δεν μπορούσε να γίνει πιο ειδικό. Πιστεύω ότι με στενή συνεργασία  και των κεντρικών Φορέων της Αυτοδιοίκησης δηλαδή της ΚΕΔΚΕ και της  ΕΝΑΕ, θα προστεθούν όλες εκείνες οι πρόνοιες προκειμένου το νέο εγχείρημα να είναι αποτελεσματικό και ταυτόχρονα οραματικό.
Με το σχέδιο «Καλλικράτης», απλουστεύονται και εκσυγχρονίζονται τα επίπεδα Διοίκησης, καθιερώνοντας τρεις βαθμίδες άσκησης Διοίκησης. Την Κυβέρνηση άρα  Κεντρική Διοίκηση,  Την Περιφέρεια δηλαδή Περιφερειακή Διοίκηση και το Δήμο δηλαδή Τοπική Διοίκηση.
Δεν ισχυρίζομαι ότι με ένα και μόνο νομοθέτημα λύνεις τα χρόνια προβλήματα υστέρησης  στην Διοίκηση της Χώρας, αλλά σίγουρα θέτεις τις βάσεις για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των σύγχρονων απαιτήσεων και το όποιο νομοθέτημα λειτουργεί ως εργαλείο ανάπτυξης και σύγχρονης λειτουργίας της καθημερινότητας. Αυτό είναι το βασικό νόημα της μεταρρύθμισης και έτσι οφείλουμε να το προσεγγίσουμε.
Οφείλουμε να δούμε τη νέα προσπάθεια όχι έχοντας ως κέντρο των μελλοντικών εξελίξεων τον εαυτό μας αλλά το μέλλον αυτού του τόπου και τη δυναμική που πρέπει να προσδώσουμε ώστε πραγματικά η Διοίκηση σε όλα της τα στάδια να μην «πνίγεται» από αναχρονιστικές δεσμεύσεις και διαιρέσεις.
Να δούμε κατά πόσο οι προβληματισμοί και προτάσεις που διατυπώνονται σφυρηλατούν την  ενότητα και τη κοινωνική συμμετοχή διευρύνοντας τα όρια της καθημερινής Δημοκρατίας και ανοίγοντας νέους ρόλους στους πολίτες.
Επίσης, κατά πόσο γίνονται αναποτελεσματικά τα διάφορα κυκλώματα που λειτουργούν στο χώρο της Αυτοδιοίκησης είτε αναφέρονται στα  πρόσωπα των αιρετών είτε των «συνδαιτυμόνων» της εξουσίας.
Στο σημείο αυτό θεωρώ επιβεβλημένη τη καθιέρωση μέγιστης «θητείας» στους αιρετούς, από το Δήμαρχο μέχρι και το Δημοτικό Σύμβουλο, καθώς επίσης να δοθεί αποφασιστικότερος ρόλος στα όργανα Διοίκησης από το Δημοτικό Συμβούλιο μέχρι τη Δημαρχιακή Επιτροπή, αφαιρώντας  μέρος εξουσίας από το Δήμαρχο. Με τον τρόπο αυτό δεν θα επιτραπεί η δημιουργία στεγανών στο χώρο των αιρετών της  Διοίκησης και ταυτόχρονα, θα προσελκύονται και νεότεροι στην ενασχόληση τους με τα κοινά.
Ένα άλλο σημείο που επιθυμώ να σημειώσω είναι το ζήτημα της έδρας και της αποκεντρωμένης λειτουργίας του νέου Δήμου.
Απευθυνόμενος σε όλους τους συναδέλφους κάνω έκκληση για ψυχραιμία και υπευθυνότητα όσο τουλάχιστον απαιτούν οι πραγματικά ιστορικές στιγμές στην Διοίκηση και Αυτοδιοίκηση που έχουμε μπροστά μας.
Δεν έχουμε κανένα περιθώριο να κατευθύνουμε τους συμπολίτες μας, σε διαδικασίες πολωτικές που θα σταθούν εμπόδιο στη σωστή αποτίμηση και πρόταση για τη συγκεκριμένη περίσταση.
Κάθε τόπος και χωριό έχει την ιστορία του και οφείλουμε να τη σεβόμαστε απολύτως και να την αναδεικνύουμε αδιαλείπτως. Δεν είναι το γεγονός αυτό το μοναδικό ή το κύριο που θα σταθούμε, για τον ορισμό του ως έδρα ή όχι.
Ούτε επίσης η ανάπτυξη ενός τόπου, εξαρτάται εάν θα καθοριστεί ως έδρα. Διότι εάν είναι τέτοια η οπτική κάποιων συναδέλφων ή απλών πολιτών, θα πρέπει να καταλάβουν ότι η άποψη αυτή ταυτόχρονα εμπεριέχει μέσα της και την υποτίμηση του άλλου και είναι απλό για να γίνει κατανοητό.
Εάν κάποιοι θεωρούν ότι η συνέχιση της ένδοξης ιστορίας του τόπου τους ή αναπτυξιακή πορεία τους θα συνεχιστεί μόνο εάν οριστεί ο τόπος αυτός ως έδρα του νέου Δήμου, αυτό σημαίνει κατά την άποψή τους, ότι οι άλλες έδρες των καταργούμενων Δήμων ή τα αλλά χωριά που δεν θα οριστούν ως έδρα, θα βρεθούν σε δυσχερέστερη θέση.
Θα έλεγα λοιπόν και μέσα από την δεκαεξατή εμπειρία μου στη Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία υπηρέτησα από διάφορες θέσεις το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί και στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης σκέφτονται πραγματικά τις ανάγκες που υπάρχουν σε κάθε τόπο και έτσι αποφασίζουν για τις παρεμβάσεις τους.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο νομοθέτης δεν επιθυμεί ούτε επιχειρεί να δημιουργήσει νέους τόπους και πόλεις. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Στην Ελληνική κοινωνία παραμένει και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς ως βασική μονάδα οργάνωσής της, το χωριό ή η κωμόπολη και η πόλη όπως λέγαμε παιδιά.
Απλούστατα επιχειρείται μια νέα αναδιάταξη και αναμόρφωση της Διοίκησης σε τέτοιο βαθμό που χρειάζεται για να γίνει εργαλείο αναπτυξιακό, αποτελεσματικό και σύγχρονο.
Το ζητούμενο είναι ο ισχυρός και αποτελεσματικός Δήμος στη Τοπική Αυτοδιοίκηση, η ισχυρή και αποτελεσματική Περιφέρεια στη Περιφερειακή Διοίκηση που μαζί με ένα επιτελικό κράτος θα αναβαθμίσουν την συνολική διοίκηση της Χώρας μας.
Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο και πρέπει να παρθούν γενναίες και ανατρεπτικές αποφάσεις. Και μπορούμε να τολμήσουμε.