Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το δάκρυ του σε μία στιγμή εξ ολοκλήρου ανθρώπινης, αυθόρμητης και φυσιολογικής αδυναμίας. Ξέσπασε με συγκρατημένους λυγμούς ο Καστανίδης όταν αναφέρθηκε στους κοινούς αγώνες με το Δημοσθένη Παπαδόπουλο την περίοδο της επιβολής της δικτατορίας στην Ελλάδα από τους συνταγματάρχες.  Αυτό έγινε στη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του πρώην Βουλευτή Κιλκίς του ΠΑΣΟΚ Δημοσθένη Παπαδόπουλου που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς.
Το βιβλίο με τίτλο «Όσο οι μάρτυρες είναι ακόμη ζωντανοί» έρχεται να συμπληρώσει ένα κενό στην περιγραφή και την καταγραφή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων των περασμένων δεκαετιών τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο επικράτειας μέσα από προσωπικές εμπειρίες ενός από τους πρωταγωνιστές. Ο κιλκισιώτης αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ενημερωθεί και να διασταυρώσει τα ιστορικά πλέον γεγονότα που διαδραματίστηκαν την περίοδο εκείνη στο νομό Κιλκίς σε σχέση με τις εθνικές, πολιτικές εξελίξεις. Αποτελεί δε ανεκτίμητης αξίας «εργαλείο» στα χέρια του κάθε «εργάτη» της ιστορίας που θα ήθελε να περιγράψει ή και να διασταυρώσει γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου.
Θεωρώ αυτονόητη την απόδοση ευσήμων προς το συγγραφέα για την επιμελημένη και επίπονη δουλειά που έκανε και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο βιβλίο, ένα από τα καλύτερα και χρησιμότερα του είδους του, είναι ότι περιέχει φωτογραφικό υλικό, δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής και αλληλογραφία σε επίπεδο βουλευτικό – υπουργικό που δίνει ιστορικά στοιχεία για διάφορα γεγονότα, όπως για παράδειγμα για την ίδρυση Πρωτοδικείου στο νομό Κιλκίς το 1965. Στο θέμα θα αναφερθώ εκτενέστερα σε επόμενο άρθρο.
Αυτό αποτελεί το λαμπρό ιστορικό Παρελθόν της Ένωσης Κέντρου και του σοσιαλισμού στη συνέχεια όπως αυτό διαδραματίστηκε και περιγράφεται στο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαδόπουλου με τον τίτλο «Όσο οι μάρτυρες είναι ακόμη ζωντανοί».
Στα «πηγαδάκια» της εκδήλωσης εξέφρασα την επιθυμία μου να προκαλέσω δημόσιο διάλογο μεταξύ των διαφόρων σοσιαλιστικών τάσεων σε τοπικό επίπεδο με μοναδικό καλοπροαίρετο στόχο την πολυπόθητη – ζητούμενη από ορισμένους ουσιαστική ενότητα στο εσωτερικό του Κινήματος. Βέβαια έθεσα έναν όρο ότι τους συνομιλητές θα τους επιλέξω με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια. Ετεροκλήτως συμφωνήσαμε ότι «στο ΠΑΣΟΚ δεν συζητάμε», ανομοιογενώς. Αυτό είναι το μαγικό βουβό Παρόν.
Το Μέλλον; Απαιτεί θάρρος στα όρια του θράσους και αυτοθυσία όχι όμως μέχρι τελικής πτώσης γιατί θα είναι αναποτελεσματική. Η μάχη των Θερμοπυλών καθόρισε τις ιστορικές εξελίξεις. Ο Λεωνίδας όμως έπεσε μαχόμενος υπέρ πατρίδος. Προσωπικά θα ευχόμουν την επιβίωση και φυσικά δεν αναφέρομαι στο Λεωνίδα το Λάκωνα αλλά στο δικό μας τον πόντιο. Καλό βόλι ώστε να αποτραπεί το αβέβαιο του Μέλλοντος.