Ας πούμε πως αναζητούμε την ταυτότητα ενός αγρότη της Παιονίας που είναι και ΠΑΣΟΚος, είναι και συνεταιριστής, είναι αυτοδιοικητικός, είναι και παραγωγός πραγματικός κι όχι εισπράκτωρ επιδοτήσεων, είναι και έξω καρδιά, είναι και Πόντιος. Πανεύκολη η απάντηση. Μόλις περιγράψαμε αδρομερώς το προφίλ του Αλέκου Νικολαίδη, της εμβληματική μορφής του αγρότη της περιοχής.
Γεννημένος το 1942, παιδί της Κατοχής, έχει καβατζάρει τα 70 αλλά μόνο συνταξιούχο δεν το λες. Αγρότης από το 1957, 15χρονος τότε ανέβηκε σε τρακτέρ, τα Ζετόρ, και από τότε δεν υπάρχει γεωργικό μηχάνημα που δεν μπορεί να χειριστεί.

Με τον Αλέκο γνωριζόμαστε μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 από το ΠΑΣΟΚ. Ήταν από τους λίγους τότε που βγήκε μπροστά και πρωτοστάτησε σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Πριν τρεις μήνες  μάλιστα, τηλεφώνησε για να πει το πόνο του: Γράψε Θεόφιλε: το ΠΑΣΟΚ πάτωσε στις δημαρχιακές και περιφερειακές εκλογές στο ν. Κιλκίς. Πότε η Νομαρχιακή και τα πρωτοκλασάτα στελέχη θα συγκαλέσουν σύσκεψη για να αναζητήσουμε τις αιτίες; Να βρούμε γιατί χάσαμε και να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη…
Τα έγραψα, αλλά κι οι αποδέκτες του μηνύματος του Αλέκου Νικολαίδη ..έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την έκκλησή του. Κι αυτή ήταν η πρώτη απογοήτευση
Η δεύτερη είναι πρόσφατη. Προερχόμενη εξ Αθηνών.
Αλλά πριν την Αθήνα ας μείνουμε στην Παιονία και στην Φιλυριά.
Είπαμε αγρότης. Καλλιέργησε μέχρι σήμερα σιτάρια, καπνά, βαμβάκια, κάστανα και παράγει φρούτα. Ροδάκινα, κεράσια, καϊσια, μήλα. Τώρα πια, στα 69 γεμάτα, με τον γιό του.
«Κάποτε δούλεψα και στο ΚΤΕΛ. Δέκα ολόκληρα χρόνια ήμουν οδηγός στα λεωφορεία του ΚΤΕΛ. Μέχρι και αντιπρόεδρος του σωματείου οδηγών και αντιπρόσωπος στο Εργατικό Κέντρο ήμουνα”  λέει ο Αλέκος. Τον συνδικαλισμό τον έχει στο αίμα του.
«Δούλευα οδηγός για να ξεκουράζομαι! Μέχρι τις δυο το μεσημέρι στο χωράφι κι ύστερα βάρδια 2-10 στο λεωφορείο για να ξεκουράζομαι. Και το πρωί πάλι τα ίδια…» χαμογελάει ο βετεράνος και συνάμα δίνει απάντηση σε εκείνους τους άσχετους που συνταιριάζουν τάχα στην ίδια δυσκολία την αγροτική με τις άλλες εργασίες.
Από το 1974 αρχίζει η συνδικαλιστική και πολιτική του δράση. ΠΑΣΟΚος με την ίδρυση του Κινήματος, αλλά και ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Μέλος της διοίκησης του τοπικού συνεταιρισμού, μέλος στο δ.σ. της Ένωσης Συνεταιρισμών Αξιούπολης, πρόεδρος του Εποπτικού και στο διάστημα 1994-1997 πρόεδρος της ΕΑΣ.
Σάμπως στην αυτοδιοίκηση αμέλησε να πρωταγωνιστήσει; Στις πρώτες εκλογές μεταπολιτευτικά, τον Φεβρουάριο του 1975 εκλέγεται πρώτος κοινοτικός σύμβουλος, την επόμενη τετραετία (1979-1982) αντιπρόεδρος της κοινότητας Φιλυριάς, νομαρχιακός σύμβουλος στην τετραετία 1983-1986 και στις κοινοτικές εκλογές εκείνου του χρόνου στοιχίζεται στον συνδυασμό του Κώστα Παυλίδη, νυν προέδρου της τοπικής κοινότητας Φιλυριάς και εκλέγεται σύμβουλος.
Από το 1992 μέχρι και το 1998, επί δυο τετραετίες δηλαδή πριν τον Καποδίστρια, ο Αλέκος Νικολαϊδης είναι πρόεδρος της κοινότητας Φιλυριάς.
Πολιτικά βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είναι ενεργό κομματικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα εκλέγεται κα στην Νομαρχιακή Επιτροπή του Κιλκίς.
Αυτά τα …ολίγα συγκροτούν το πολιτικό προφίλ του Αλέκου Νικολαϊδη. Διότι το ανθρώπινο είναι δύσκολο να περιγραφεί χωρίς τον κίνδυνο να θεωρηθεί υπερβολικά εψιμμυθιωμένη η εικόνα του.

Πάμε τώρα στην …Αθήνα και στη δεύτερη απογοήτευση.
Δεν πάνε πολλές μέρες που ο Αλέκος Νοκολαϊδης εκτελώντας αποστολή που του ανέθεσαν και ο δήμος Παιονίας και η διοίκηση της ΕΑΣ Αξιούπολης κατήλθε στην Αθήνα για να συναντηθεί με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστα Σκανδαλίδη.
«Του ζητήσαμε να παραχωρηθεί στην ΕΑΣ Αξιούπολης πύλη για την ψηφιοποίηση των δηλώσεων του ΟΣΔΕ, του μητρώου αγροτών και των ασφαλειών του ΕΛΓΑ. Τα όρια της ΕΑΣ συμπίπτουν με τα όρια του δήμου. Δεν υφίσταται κανείς λόγος να μην έχουμε τη δυνατότητα και την ευθύνη αυτών των εργασιών για να εξαρτώμαστε από τρίτους.”
- Και η απογοήτευση; ρωτάμε.
- “Κατανόηση εισπράξαμε, αλλά μέχρις εκεί. Ο Υπουργός απάντησε ότι η αρμοδιότητα έχει παραχωρηθεί στον ΟΠΕΚΕΠΕ! Δηλαδή την παραχώρησε ο ίδιος, αλλά και ο ίδιος ως υπουργός ελέγχει και προϊσταται του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αλλά ο κ. Σκανδαλίδης ουσιαστικά δήλωσε αναρμόδιος. .Καταλαβαίνεις τώρα…”
Αντέδρασε ο Αλέκος. Φώναξε. Ποιος είσαι; τον ρώτησαν. «Είμαι 69 χρόνων κι αντέχω να σας στηρίζω με όλες τις μαλ.. που κάνετε», τους …ξέρανε ο Αλέκος.
Και τώρα στο Κιλκίς μονολογεί πως ετούτοι οι πολιτικοί σαν κι αυτούς που συνάντησε στην Αθήνα μοιάζουν πιο ανίκανοι κι από τους διοικητικούς υφισταμένους τους. «Και θα σκεφτώ πολύ αν θα τους ξαναστηρίξω» τονίζει

-    Αλέκο, μπορεί να ζήσει ένας αγρότης σήμερα; τον ρώτησα με το θάρρος της πολύχρονης φιλίας μας.
-    “ Όπως είναι σήμερα η οργάνωση των αγροτών, ούτε για ρώτημα είναι. Δεν μπορεί. Πέρυσι παρήγαγα 180 τόνους σιτάρι. Πρώτη ποιότητα. Τους 140 τόνους τους εξήγαγα στην Ιταλία, στην Μπαρίλα. Θέλεις τον λογαριασμό; Μπήκα συνολικά 10.000 ευρώ μέσα. Τώρα το καλύτερο. Αν δεν παρήγαγα τίποτα κι άφηνα τα χωράφια ακαλλιέργητα, θα κέρδιζα 10.000 ευρώ. Εκεί καταντήσαμε. Να εισπράττουμε περισσότερα από τις επιδοτήσεις παρά από το σύνολο επιδότησης – παραγωγής. Κάπως έτσι καταστρέψαμε την καλλιέργεια καπνού στην περιοχή μας. Ζητήσαμε την αποσύνδεση της καλλιέργειας από την επιδότηση για να προστατευτούμε από τους εμπόρους που έδιναν εξευτελιστικές τιμές και ουσιαστικά μοιράζονταν μαζί μας την επιδότηση.”

-Υπήρχε λύση δηλαδή;
- “ Βεβαίως κι υπήρχε.. Οφείλαμε να αντιληφθούμε πως η λύση της αποσύνδεσης μακροπρόθεσμα θα έβλαπτε κι εμάς και την εθνική οικονομία. Έπρεπε να οργανωθούμε και να αντιμετωπίσουμε τη βουλιμία των εμπόρων. Να φτιάχναμε μια ανώνυμη εταιρεία να συγκεντρώναμε τον καπνό μας. Από πού θα αγόραζαν τότε οι έμποροι; Ξέρεις πόσο αγοράζουν τώρα το βιρτζίνια; Δυο ευρώ παρακαλώ. Τότε μας έβρισκαν ανοργάνωτους και εκβίαζαν με χίλιους τρόπους. Με προκαταβολές, με πρόωρα υπογεγραμμένα συμβόλαια…Κακό και του δικού τους κεφαλιού…Τώρα εξαφανίστηκε η καλλιέργεια καπνού και κλαίμε όλοι μαζί τη μοίρα μας…”

-Δηλαδή δεν υπάρχει ελπίδα; ξαναρωτάμε τον πολύπειρο αγρότη.
“ Ελπίδα υπάρχει, αρκεί να βρεθούν μυαλά να οργανώσουν την εσωτερική αγορά. Τώρα είναι που χρειάζεται η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Αλλά κάποιος στην κυβέρνηση και στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης πρέπει να βρει τον τρόπο να προστατέψει την εσωτερική παραγωγή.
Θα σας πω ένα παράδειγμα από την χώρα που αποτελεί την ατμομηχανή της Ευρώπης. Ξέρετε πως η Ελλάδα παράγει σπαράγγια εξαιρετικής, πρώτης ποιότητας. Σπαράγγια παράγει επίσης και η Γερμανία. Σπαράγγια που η ποιότητά τους μπροστά στα δικά μας είναι μέρα με τη νύχτα. Ε, λοιπόν, αν δεν απορροφήσει  όλη την εσωτερική της παραγωγή, η Γερμανία δεν εισάγει ούτε ένα κιλό.
Σκεφτείτε τώρα τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι πατάτες Νευροκοπίου και Λιβαδίων αντιμετωπίζουν τον ανταγωνισμό της πατάτας από την Αίγυπτο πριν ακόμα πουληθεί ένα κιλό ντόπιας πατάτας. Τα λεμόνια και τα πορτοκάλια από την Ισπανία και τον Ισραήλ και την Τουρκία κατακλύζουν την εσωτερική αγορά πριν ακόμα πουληθούν τα δικά μας, κάθε αγροτικό μας προϊόν έχει να αντιμετωπίσει τον ξένο ανταγωνισμό.
Και ρωτάω: πως τα καταφέρνουν οι Ευρωπαίοι και προστατεύουν την παραγωγή τους, κι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι; Γι’ αυτό λέω: εκεί στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης διαχρονικά διοικούν άτομα είτε άσχετα και ανίκανα είτε υποχείρια των εισαγωγέων. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.» καταλήγει ο Αλέκος Νικολαϊδης.
Ο καλός μας Αλέκος, ο έξω καρδιά. Αλλά και ο αγρότης που ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον την αξία του ιδρώτα που απαιτεί ένα κιλό σιτάρι, ένας τόνος βαμβάκι, δέκα καφάσια κεράσια, δυο  τόνοι μήλα…

Θεοφύλακτος Παγλαρίδης