Η δημοκρατία έχει μεγαλύτερη αξία όταν οι πολιτικοί που αποφασίζουν για την κοινωνία γνωρίζουν τα προβλήματά της. Το να αποφασίζει ένας που κατέχει σαράντα ή ογδόντα σπίτια, για το αν ένας ανέστιος μπορεί να μείνει σε τροχόσπιτο ή να χτίσει σ’ ένα μικρό οικόπεδο στο χωριό του σπίτι, ξεπερνά όλα τα όρια της λογικής!
Το να δικαιούται ένα μέλος μιας πολιτικής οικογένειας να έχει εταιρεία στο εξωτερικό θυμίζει το ρητό "κάποιο λάκκο έχει η φάβα". Και ως φαίνεται είναι ένα μέτρο φωτογραφικό, που γίνεται για εκείνους που ζουν και πλουτίζουν δημοσία πολιτική δαπάνη.
Από ό,τι διαπιστώνουμε δυστυχώς τα παραδείγματα με τις «λίστες Λανγκάρντ» δεν οδήγησαν πουθενά και δεν μάθαμε τίποτα. Σε τούτον τον τόπο διαχρονικά είναι κουτσή η δημοκρατία, γιατί υπάρχει για τους ισχυρούς, η ασυλία, όπως και κάποια άλλα παραθυράκια του νόμου.
Οι δικαστικές αποφάσεις που αφορούν ισχυρούς, δύσκολα τελεσιδικούν. Αλλά και στις περιπτώσεις που δεν αρκούν τα νομικά αποδεικτικά στοιχεία, για αθώωση κάποιου ισχυρού, επινοούνται ανύπαρκτοι νομικοί όροι όπως π.χ. ο όρος "αδιευκρίνιστος".
Η δημοκρατία αν και πέρασαν 2.500 από τη γέννησή της και μετά, ακόμα δεν ολοκληρώθηκε. Και συχνά θυμίζει άνθρωπο μ’ ένα σώμα, αλλά με χίλια κεφάλια, που όλα μαζί πρέπει να συναποφασίσουν για το που θα πορευτεί το σώμα, και για τον λόγο αυτό βραδυπορεί. Και επειδή δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ των κεφαλιών αυτών, καθώς κάθε κεφάλι θεωρεί ότι είναι εξυπνότερο από το άλλο, δεν μπορούν να συνεργαστούν μαζί, αποδυναμώνοντας στην πράξη την δημοκρατία.
Η άλλοτε αριστερή και αρεστή λέξη «σύντροφος», παρέπεμπε σε ανθρώπους με κοινά πολιτικά και κοινωνικά οράματα, ώσπου αποδείχθηκε ότι και αυτά ήταν προσχηματικά και ουτοπικά. Ότι πίσω από τα κατ’ επίφαση κοινά οράματα ελλόχευαν οι προσωπικοί στόχοι, γι ’αυτό και κατάντησε η Αριστερά κομμάτια και θρύψαλα. Με δυο λόγια Αριστερά χωρίς αριστερούς δεν γίνεται, όπως και δε γίνεται τζατζίκι δίχως σκόρδο.
Οι καιροί ήρθαν και πέρασαν και τα πράγματα μας ξεπέρασαν. Οι σύντροφοι απέδειξαν ότι δεν είχαν σχέση με τα συνθήματα που διακήρυτταν. Πίσω από αυτά κρυβόταν η αρχομανία, όπως συμβαίνει και με τους λοιπούς πολιτικούς χώρους. Ιστορικά, τα κόμματα διασπώνται πάντα από την κορυφή. Η βάση είναι να ακολουθεί τα κάθε είδους τεκταινόμενα.
Η Ελλάδα ως γνωστό είναι μία από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης με τους χαμηλότερους μισθούς. Το ΦΠΑ στα τρόφιμα, αν και κάνει τη ζωή για τους φτωχούς φτωχότερους, το προτιμούν και οι ίδιοι αδιαμαρτύρητα, παρά να αλλάζουν κόμμα. Έτσι όλα παραμένουν ασαεί τα ίδια. Στην Ινδία θεωρείται ιερή η αγελάδα και στην Ελλάδα το κόμμα. Το «σφάξε πασά μ’ να αγιάσω, έχει γίνει νοοτροπία.
Και το ερώτημα επανέρχεται πιο δυναμικά: Ποιος εκπροσωπεί καλύτερα την κοινωνία; Αυτός ή αυτή που δεν έχει τίποτα το κοινό μαζί της σε εμπειρία, εργασία, γνώση, οικονομία ή αυτός που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της; Ποια χαρακτηριστικά θα έπρεπε να έχουν τα κόμματα για να οδηγήσουν την Ελλάδα μπροστά;
Ζούμε σε μια εποχή και σε μια Ευρώπη, όπου δεν υπάρχει ο Βίλι Μπραντ, ο Ντε Γκωλ, ο Ζισκάρ ντ' Εστέν, ο Κολ, ο Μιτεράν, ο Ανδρέας και ο Πάλμε. Δεν υπάρχει ούτε και ο Αραφάτ και ο Καντάφι. Υπάρχουν μόνο κακέκτυπες πολιτικές απομιμήσεις. Αν η δημοκρατία απέκτησε παλιά αξία ήταν γιατί υπήρχε ένας Περικλής. Κι αν δεν υπήρχε ο Φειδίας, δεν θα υπήρχαν ούτε και τα αγάλματα πάνω στον Παρθενώνα. Ούτε φυσικά θα ήταν η ίδια και η ποίηση χωρίς τον Καβάφη ή και η μουσική χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη. Αυτός που λείπει από την Ελλάδα είναι ο Ένας!
