Μετέφερα νοερά τον εαυτό μου στη θέση ενός νέου Έλληνα επιστήμονα που έφυγε από την Ελλάδα και εδώ και πολλά χρόνια ζει και εργάζεται σε χώρα του εξωτερικού. Αυθόρμητα έγραψα το παρακάτω κείμενο που σας παραθέτω.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή ελληνική επαρχιακή πόλη. Οι γονείς μου, μεσοαστοί, πάλεψαν για να με μεγαλώσουν. Μάτωσαν κυριολεκτικά για να με μορφώσουν πληρώνοντας τα φροντιστήριά μου, τα αγγλικά μου, τα lower και τα proficiency, τη δεύτερη ξένη γλώσσα, την εισαγωγή μου σε καλή σχολή στο Πανεπιστήμιο. Μάτωσαν πληρώνοντας τα έξοδα των σπουδών μου, το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου. Μαζί τους μάτωνα κι εγώ. Τα έδινα όλα διαβάζοντας και προσπαθώντας να μη χάσω εξάμηνο εκτιμώντας την προσφορά των γονιών μου και ελπίζοντας ότι το μέλλον θεμελιωμένο σε γερές βάσεις θα δικαιώσει τις προσπάθειές τους αλλά και τις δικές μου. Δεν ήθελα να φύγω στο εξωτερικό όπως χιλιάδες νέοι επιστήμονες αλλά να μείνω στην πατρίδα μου και να αγωνιστώ.
Πήγα φαντάρος για να υπηρετήσω τη μητέρα πατρίδα και μετά την απόλυσή μου μπήκα στο στίβο της ζωής για να εκπληρώσω τα όνειρά μου. Τα χαστούκια στο πρόσωπό μου άρχισαν να πέφτουν με μορφή χιονοστιβάδας. Διαπίστωσα τον πελατειακό χαρακτήρα των διαφόρων προκηρύξεων για διάφορες επαγγελματικές θέσεις και τον ψυχρό κομματισμό με τα ‘’δικά μας παιδιά’’. Είδα αγράμματα κομματικά παράσιτα να απολαμβάνουν μισθούς, επιδόματα, παροχές. Σιχάθηκα τα πάντα και πήρα την μεγάλη απόφαση να φύγω στο εξωτερικό αηδιασμένος από αυτό που ονομάζουμε ‘’ελληνική πραγματικότητα’’ και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βόθρος γεμάτος ακαθαρσίες.
Δημοσίευσα το βιογραφικό μου στο διαδίκτυο και αμέσως με άρπαξε μεγάλη πολυεθνική επιχείρηση σε χώρα του εξωτερικού. Έφυγα τρέχοντας. Στο ξένο κράτος που ζω πλέον εδώ και πολλά χρόνια, είδα τι σημαίνει αξιοκρατία, είδα τι σημαίνει σεβασμός στον εργαζόμενο, είδα τι σημαίνει αξιοπρεπής διαβίωση και συγκρίνοντας με τον εφιάλτη που έζησα στην πατρίδα μου πήρα την απόφαση να μην ξαναγυρίσω ποτέ παρά μόνο για να βλέπω τους δικούς μου και για διακοπές το καλοκαίρι.
Απευθύνομαι στο πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε την πατρίδα μας τον τελευταίο μισό αιώνα.
Οδηγήσατε στη χρεωκοπία έναν ολόκληρο λαό. Μεγαλοστελέχη σας κατάκλεψαν το σύμπαν και καλείτε τον φτωχόκοσμο να πληρώσει τα κλεμμένα τους. Τα κόμματά σας που καταβαράθρωσαν τη χώρα χρωστούν ένα κάρο εκατομμύρια. Η εγκληματικότητα βαράει κόκκκινο και σεις σφυρίζετε αδιάφορα. Σφαγιάζεται καθημερινά ο λαός μας από πάσης φύσεως συμμορίες κι εσείς ‘’πέρα βρέχει’’. Καταστρέφεται ο τόπος μας κι εσείς χτενίζεστε. Διώξατε τους χιλιάδες επιστήμονες, τον αφρό της Ελλάδας στο εξωτερικό μετατρέποντας τη χώρα μας σε ένα απέραντο ‘’Μιλιταριστάν’’ στο οποίο για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις ή αστυνομικός ή στρατιωτικός. Ταΐζετε τους μεγαλόσχημους οι οποίοι με τη σειρά τους εξαπατούν και καθοδηγούν τον λαό προς όφελός σας μέσα από τα τηλεοπτικά τους κανάλια και τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες. Και πόσα άλλα…τι να πρωτοπεί κανείς…
Και τώρα μου λέτε να ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Να νομιμοποιήσω δηλαδή με την ψήφο μου όλον αυτόν τον εφιάλτη που δημιουργήσατε και το ονομάζετε ‘’κράτος’’. Φτου σας ρε ξεφτίλες. Αν είχατε στοιχειώδη τσίπα (άγνωστη λέξη για σας βέβαια) θα έπρεπε ήδη να είχατε αυτοκτονήσει πολιτικά κι εσείς και τα κόμματά σας και να εξαφανιστείτε για πάντα στη χωματερή της ιστορίας.
Ψήφος στους Έλληνες του εξωτερικού;
Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω».
