Για ένα ακόμα λόγο που δεν επισημάνθηκε στην σύσκεψη της Παρασκευής στην ΠΕ Κιλκίς: Διότι η παραχώρηση εκτάσεων συνιστά χαριστική πράξη σε συγκεκριμένους επενδυτές και στρεβλώνει τους κανόνες ανταγωνισμού, έτσι για να θυμηθούμε και κάποιες δικές μας, τουτέστιν κιλκισιακές …παραφωνίες.
‘Ήταν εξαρχής γνωστό ότι στη σύσκεψη θα ήταν απολύτως κυριαρχική η τοποθέτηση των υπηρεσιών της Αντιπεριφέρειας και η εισήγηση του γεωπόνου Βασίλη Ιωαννίδη επιβεβαίωσε την αρχική μας εκτίμηση.
Η επέλαση των φωτοβολταϊκών πάρκων στο ν. Κιλκίς ουσιαστικά αποτελεί την άλλη όψη της χρεοκοπίας του αγροτικού τομέα του νομού. Κανείς σώφρων αγρότης – το επισήμανε και ο εισηγητής-δεν θα νοίκιαζε το χωράφι του σε καμιά εταιρεία αν τα 200 ευρώ που τώρα εισπράττει θα ήταν εμφανώς λιγότερα από την απόδοση μιας γεωργικής καλλιέργειας.
Αλλά όταν τα σχεδόν δυο τρίτα των εκτάσεων του νομού καλλιεργούνται με σιτηρά και η μέση απόδοση της τελευταίας δεκαετίας δεν προσεγγίζει καν τα 150 κιλά/ στρέμμα τούτο σημαίνει πως ο αγρότης δεν εισπράττει καν ολόκληρη την επιδότηση του προϊόντος που παράγει. Κι άντε να συγκριθούν τα 40 ευρώ της επιδότησης με τα 200 (τουλάχιστον) ευρώ της ενοικίασης σε επενδυτή φωτοβολταϊκού πάρκου.
Επομένως η υπακοή της εγκατάστασης φωτοβολταϊκών σε κανόνες είναι αυτονόητη, έπρεπε να γίνει …χθες, αλλά το μέγα ζητούμενο είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα.
Φωτοβολταϊκά θα γίνουν πολλά, το Κιλκίς λόγω της παραγωγικής του πενίας και συνακόλουθα της χαμηλής τιμής των χωραφιών του θα προσελκύει επενδυτές, οι επενδύσεις αυτές αποτελούν μια διέξοδο για πολλούς αγρότες γης όχι υψηλής παραγωγικότητας – η εμφανώς μεγαλύτερη έκταση του του νομού ανήκει στην κατηγορία αυτή- αλλά καμιά αμυντική πολιτική δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτό που εδώ και χρόνια οφείλαμε να κάνουμε και δυστυχώς απλώς αναλωνόμαστε σε διακηρύξεις, εκθέσεις καλώς προθέσεων, εξαγγελίες και μέχρις εδώ.
Υποτίθεται ότι στο νομό διψάμε για αρδεύσιμο νερό. Και πολύς ο λόγος για κατασκευή αρδευτικών φραγμάτων και δικτύων.
Αναρωτήθηκε άραγε κανείς τι απέγιναν εκείνα τα 14 αρδευτικά δίκτυα που κατασκευάστηκαν στη δεκαετία του ’80 σε ισάριθμες περιοχές του νομού;
Σχεδιάζονται μεγαλόπνοα έργα: εξετάστηκε αν υπάρχουν στις περιοχές αυτές άνθρωποι που θα ενταχθούν στην παραγωγή ως κανονικοί παραγωγοί κι όχι ως εισπράκτορες επιδοτήσεων;
Αναρωτήθηκε κανείς τι απέγιναν τόσοι νέοι αγρότες που επιδοτήθηκαν επί σειρά ετών κι ύστερα έγιναν άφαντοι;
Τεράστιας σημασίας ερωτήματα ούτε καν τέθηκαν ποτέ σε δημόσιο διάλογο:
Γιατί ένα Ισπανός να μπορεί να στείλει ντομάτες στην αγορά της Θεσσαλονίκης σε τιμές ανταγωνιστικότερες ενός παραγωγού από το όμορον Κιλκίς;
Γιατί πρέπει ακόμα και στο Κιλκίς να τρώμε λάχανα εισαγόμενα; που λέει ο λόγος.
Αυτή η έρμη παραγωγική ανασυγκρότηση αν είναι αναγκαία σε επίπεδο χώρας, συνιστά όρο επιβίωσης του Κιλκίς. Αλλιώς, μόνο με την …άμυνα κανείς δεν κέρδισε.