Οι μόνοι χώροι που επιβιώνουν σήμερα συνδικαλιστικά στο νομό Κιλκίς είναι οι δημόσιοι και αυτοδιοικητικοί οργανισμοί, όπου θα βρει κανείς σωματεία με ζηλευτή δράση και παρουσία. Προφανώς γιατί εκεί δεν υπάρχει ο φόβος του εργοδότη, της αντιπαράθεσης ή της απόλυσης. Όμως, και αυτά τα σωματεία του δημοσίου ή της αυτοδιοίκησης, της ΑΔΕΔΥ, έχουν πάψει ποια να συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Κι έτσι, έχουμε το φαινόμενο να προκηρύσσονται πανελλαδικές 24ωρες απεργίες, να έχουμε καλέσματα συμμετοχής από το Εργατικό Κέντρο, την ΑΔΕΔΥ και πρωτοβάθμια σωματεία και την ημέρα της απεργίας να εμφανίζονται στο Εργατικό Κέντρο Κιλκίς ο πρόεδρός του, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Κιλκίς, ο πρόεδρος των καθηγητών και ο πρόεδρος των εργαζομένων του Νοσοκομείου Κιλκίς. Και να κάνουν και δηλώσεις για την …μαχητική απεργιακή κινητοποίησή τους. Χρόνια τώρα. Είναι κωμικοτραγικό το σκηνικό!
Είναι γεγονός πως ο πρόεδρος του ΕΚΚ, Αναστάσιος Καπνίδης, που δεν ανήκει στη συνδικαλιστική παράταξη ΔΑΚΕ (Ν.Δ), προσπαθεί να εκπροσωπήσει αξιοπρεπώς τον φορέα, όμως δεν υπάρχουν πια οι συνδικαλιστικές δυνάμεις για μια αξιοζήλευτη παρουσία του ίδιου του Εργατικού Κέντρου.
Παραδίπλα, στην πλατεία Ειρήνης, οργανώνει την ίδια ώρα το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) τις δικές του απεργιακές συγκεντρώσεις, σώζοντας κάπως τα πράγματα, αφού μπορεί και κινητοποιεί 40-50 άτομα για τη συγκέντρωση και την πορεία. Ωστόσο, στη μεγάλη τους όμως πλειοψηφία τα άτομα αυτά είναι συνταξιούχοι, μέλη του κόμματος, που στηρίζουν τους …αγώνες των χιλιάδων εργαζομένων του νομού Κιλκίς.
Το Εργατικό Κέντρο Κιλκίς ουσιαστικά εδώ και χρόνια είναι μονοπαραταξιακό και ελέγχεται απόλυτα από τη Νέα Δημοκρατία(!), με το ΠΑΣΟΚ να μην υπάρχει και το ΚΚΕ να απέχει -πανελλαδικά- από τα Εργατικά Κέντρα, κινούμενο ανεξάρτητα, στηρίζοντας τη δική του δράση στο πανελλαδικό συντονιστικό όργανο συνδικαλιστικών οργανώσεων, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ).
Αλλάζουν οι καιροί. Κάποτε στο Εργατικό Κέντρο Κιλκίς κυριαρχούσαν οι «Προοδευτικές Δυνάμεις», με προέδρους τον Γιάννη Γεωργιάδη και τον Μανώλη Μανωλίδη, ενώ οι της Ν.Δ. αποτελούσαν ισχνή μειοψηφία. Κάποτε, γιατί εδώ και πολλά πολλά χρόνια έχουμε την πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ. από την εποχή του (μακροβιότερου) πρώην προέδρου Δημήτρη Βουλγαράκη (1991-2013) και στη συνέχεια του αείμνηστου Γιώργου Ιωαννίδη από την Αξιούπολη (2014-2023).
Δυστυχώς, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα, εκεί που πραγματικά θα έπρεπε να υπάρχει και να δρα, δεν υφίσταται, είναι ανύπαρκτο. Και τίποτα δεν φανερώνει, πως τα πράγματα θα αλλάξουν.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!
