Έτσι ε; καλά που υπήρξαν οι «Πολέμαρχοι» Πούλος, Δάγκουλας, Κισά μπατζάκ, Σπυρίδης, Μιχάλαγας, Βήχος, Αντών Τσαούς και οι «δικοί» μας Παπαδόπουλος, Λαζίκ, Μπάρμπα Γιώργης, Θεμιστοκλής με τα ένοπλα σώματά τους στην Μακεδονία και τη Θράκη, όπως και οι «αγωνιστές της Αντίστασης» της Νότιας Ελλάδας Παπαδόγγονας και Ράλλης και απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τους Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές, όπως και τα Τάγματα Ασφαλείας και στη Βόρεια Ελλάδα, οι προαναφερθέντες «λόχοι ασφαλείας» πήραν τη συλλογική ονομασία «Εθνικός Ελληνικός Στρατός» (ΕΕΣ).
Μάλιστα τα «ηρωικά» αυτά «αντιστασιακά σώματα» βρέθηκαν στο Κιλκίς κυνηγώντας τους Γερμανούς και απωθώντας τους πέρα από τα σύνορά μας και στη συνέχεια περίμεναν του Εγγλέζους, για να εμποδίσουν τη νέα κατοχή από τους «φίλους και συμμάχους μας».
Θόδωρε Παυλίδη, τέτοιο μισαλλόδοξο εμφυλιοπολεμικό, αντικομουνιστικό κείμενο δεν έχω διαβάσει εδώ και πολλά χρόνια. Άλλο είναι να κάνεις μια επετειακή εκδήλωση, άλλο να μνημονεύεις την μνήμα του γονιού σου και να τον τιμάς ως φυσική απουσία και άλλο με το πρόσχημα αυτό να ιδεολογιοποιείς και να μετατρέπεις μια ανθρώπινη στιγμή σε «γιορτή μίσους».
Συμφωνώ και εγώ με έναν καλό φίλο, ότι δεν αξίζει να σου απαντήσω ιστορικά. Προς τι άλλωστε. Η ιστορία γράφεται συνέχεια, έτσι που δεν μπορεί κάθε Ελληναράς, Πατριδοκάπηλος, να πουλά εθνικοφροσύνη. Εξ άλλου η «Κυβέρνηση Τζανετάκη» ένα καλό που έκανε, ήταν να καθιερώσει νομοθετικά την Εθνική Συμφιλίωση, την οποία είχε κατακτήσει στην πράξη η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Όμως θα σου παραθέσω κάποια ιστορικά σχετικά κείμενα διάφορων, με διαφορετικό πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση:
«Ο αντικομουνισμός και όχι η γερμανοφιλία ήταν το βασικό κίνητρο συνεργασίας με τον κατακτητή. Ο Γερμανοί δεν είχαν κανέναν λόγο να μην ενισχύσουν τέτοιες ομάδες. Παραδείγματος χάριν ο ΕΕΣ οργανώθηκε και εξοπλίστηκε από τους Γερμανούς για να συμμετάσχει μαζί τους σε καταδίωξη ανταρτών του ΕΛΑΣ και αγωνιστών του ΕΑΜ».
«Στο μεταξύ όμως, ορισμένοι αξιωματικοί αλλά και απλά μέλη της ΠΑΟ προσφέρουν φανερά πια τις υπηρεσίες τους στη Βέρμαχτ. Αγνοώντας τις διαταγές της οργάνωσης δρουν υπό την επωνυμία της εναντίον του ΕΛΑΣ, είτε μόνοι τους είτε σε συνεργασία με τους Γερμανούς. Η ηγεσία της ΠΑΟ διαγράφει τους αρχηγούς των ομάδων αυτών (τ/χης Σπύρος Σπυρίδης, Κυριάκος – Κισάμπατζακ – Παπαδόπουλος), αλλά αυτοί την αγνοούν επιδεικτικά και ο χαρακτηρισμός «παοτζής» γίνεται συνώνυμος του δωσίλογου.»
«Η αλήθεια είναι ότι αντίθετα με άλλους, ως οργάνωση επίσημα και απροκάλυπτα η ΠΑΟ δεν συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Είναι όμως εξίσου αληθινό ότι τα περισσότερα από τα μέλη της το έπραξαν. Και τελικά, η ΠΑΟ δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να κάνει απολύτως τίποτα προκειμένου να απαλλαχθεί από το στίγμα του δωσιλογισμού.»
«Τέλος, το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης φέρει η ίδια η ΠΑΟ. Παρέλειψε να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από τους «γερμανόδουλους αντικομουνιστές», οπότε ταυτίστηκε με το λόγο και τις απόψεις της δωσίλογης κυβέρνησης και των κατοχικών δυνάμεων.»
«Στόχος της γερμανικής πολιτικής, σύμφωνα με τον στρατηγό Λερ, ήταν η υπόθαλψη ενός ενδοελληνικού εμφυλίου μεταξύ «αντικομουνιστικής» και «κομμουνιστικής μερίδος» και η συνακόλουθη «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος».
« Έχει ενδιαφέρον το τι προηγήθηκε της μάχης.
Οι ταγματασφαλίτες που συγκεντρώθηκαν στο Κιλκίς από όλα τα μέρη της κεντρικής και ανατολικής Μακεδονίας, οχυρώθηκαν στο κτίριο του νοσοκομείου της πόλης που βρίσκεται στη είσοδο προς τη Θεσσαλονίκη. Λίγο πιο έξω είναι το γήπεδο του Κιλκίς. Εκεί είχαν αναρτήσει ένα τεράστιο πανό που έγραφε “Καλώς Ήρθατε”. Περίμεναν τους Άγγλους οι οποίοι είχαν ήδη αποβιβαστεί στη Θεσσαλονίκη».
«Το νοσοκομείο Κιλκίς στέκει το τελευταίο οχυρό των ταγματασφαλιτών, οπότε, αργά το απόγευμα, οι περίπου χίλιοι οχυρωμένοι σηκώνουν λευκές σημαίες – ένδειξη παράδοσης. Μία διμοιρία του 28ου Συντάγματος προχωρά προς το νοσοκομείο και μόλις έφθασε σε ακτίνα βολής, δέχεται τα πυρά των «παραδιδόμενων», με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τα περισσότερα μέλη της. Ο ΕΛΑΣ, απαντά αλύπητα με μπαζούκας».
Κανείς από αυτούς τους πρωτοκαπεταναίους δεν εγκλωβίστηκε στο Κιλκίς για να πάρει μέρος στην τελική μάχη. Και γλίτωσαν όλοι. Εξοντώθηκαν όμως τα μεσαία και κατώτερα στελέχη των ταγματασφαλιτών και μαζί τους και πολλοί αθώοι.
«Στους σφαγιασθέντες, ήταν και ο αρχιεκτελεστής του Κ. Παπαδόπουλου, ο «Ταγάς» Χάρης, τον οποίον λίντσαραν οι γυναίκες του Κιλκίς σε κεντρική πλατεία.»
«Κατά το βράδυ, ο Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου Ιωακείμ και ο δήμαρχος Περικλής Πεταλωτής, παρενέβησαν στους επικεφαλής του ΕΛΑΣ, προκειμένου να πάψουν οι εκτελέσεις. «Δεν πρόκειται για εκτελέσεις, αλλά για εξόντωση των ανθισταμένων» απάντησε ο Κικίτσας. «Όσοι παραδίδονται γλιτώνουν». «Όταν όλοι αυτοί οχυρώνονταν εδώ με τους Γερμανούς, εσείς Δέσποτα, τι επράξατε για να τους πείσετε να μην αντισταθούν; Τουλάχιστον, όταν τους εγκατέλειψαν οι Γερμανοί;» ρώτησε ο Κικίτσας στον Δεσπότη.
«Δεν εισηκούσθημεν. Ατυχώς δεν εισηκούσθημεν» απάντησε ο Ιωακείμ.»
«Στη Νότια Ελλάδα, η κίνηση αυτή πήρε τη μορφή των διαβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας του Παπαδόγκωνα και του Ράλλη. Στη Βόρεια Ελλάδα, οι προαναφερθέντες «λόχοι ασφαλείας» πήραν τη συλλογική ονομασία «Εθνικός Ελληνικός Στρατός» (ΕΕΣ) κι επανδρώθηκαν κυρίως από μέλη της τουρκόφωνης ποντιακής κοινότητας, με αρχηγούς τους «τρεις Παπαδόπουλους»: Μιχαήλ (Μιχάλαγα) στην Κοζάνη, Κυριάκο (Κισά Μπατζάκ) στην Πιερία και Κων/νο στο Κιλκίς. Σύμφωνα με γερμανικά έγγραφα, το καλοκαίρι του 1944 η δύναμη του ΕΕΣ ανερχόταν σε 5.533 ενόπλους. Το πολιτικό σκέλος του εγχειρήματος αποτελούσαν η «Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωσις» (ΕΣΟ) της Κοζάνης και η «Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωσις» (ΕΑΟ) της Κατερίνης.»
«Στο επίπεδο των πολιτικών διακηρύξεων, αξίζει ν’ αναφερθούν τα συγχαρητήρια των ηγετών του ΕΕΣ «προς τον Φύρερ επί τη διασώσει του από την δολοφονικήν απόπειραν της 20ης Ιουλίου» («Φωνή των Ελλήνων», φ.3, 8.1944), η επίσημη επίσκεψή τους το καλοκαίρι του 1944 στη Βιέννη ύστερα από πρόσκληση της ναζιστικής ηγεσίας («Ελευθερία» 13.12.1964) και οι δημόσιες ομιλίες τους υπέρ της χιτλερικής Νέας Τάξης. Στις 8 Μαΐου 1944, μας πληροφορεί π.χ. η επίσημη εφημερίδα του ΕΕΣ, ο Μιχάλαγας «εμίλησεν εις ογκωδεστάτην συγκέντρωσιν» στη Βέροια, «προβάλλων το φως της αληθείας» και έχοντας στο πλευρό του τον αρχηγό των Ες-Ες, τον επιχώριο μητροπολίτη κι άλλους «εθνικούς παράγοντας» («Πατρίς» 21.5.44).»
«Αντίθετα με ό,τι ισχυρίστηκε ο κ. Ρουσόπουλος, η ΠΑΟ -παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του επιτελείου της- ουδέποτε αναγνωρίστηκε επίσημα ως συμμαχική δύναμη από το Συμμαχικό Στρατηγείο (Χάγκεν Φλάισερ, «Στέμμα και Σβάστικα», τ.Β΄, Αθήνα 1990, σ.143). Το καλοκαίρι του 1944, αντίθετα, βρετανοί αξιωματικοί την αποκήρυξαν δημόσια (Θανάσης Μητσόπουλος, «Το 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ», Γενεύη 1971, σ.316-7). Την ίδια εποχή, αναλυτική έκθεση των βρετανικών υπηρεσιών για τον ένοπλο δωσιλογισμό στην Ελλάδα περιλαμβάνει ειδικό παράρτημα για την ΠΑΟ, επισημαίνοντας ότι τα τμήματά της στην Κοζάνη «άρχισαν να συνεργάζονται με τους Γερμανούς» ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1943 (Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης», Αθήνα 1998, τ.8ος, σ.71).
Εξίσου περιπετειώδης υπήρξε η αντιμετώπιση της ΠΑΟ από τις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις. Αρχικά, το κύριο πρόβλημα αφορούσε την επίσημη αναγνώριση ως αντιστασιακής οργάνωσης ακόμα και του ΕΕΣ, με «γενικόν αρχηγόν» τον Κων/νο Παπαδόπουλο -κίνηση που προκάλεσε την αντίδραση (και προσφυγή στο ΣτΕ) άλλων στελεχών της οργάνωσης, τα οποία θεωρούσαν ότι «γελοιοποιείται μέχρις αφαντάστου βαθμού» και η δική τους υπόθεση όταν θεωρείται αντιστασιακός κάποιος που «το στρατηγείον του το είχε μέσα στα γραφεία της Γκεστάπο» (αναλυτικά: Τάσος Κωστόπουλος, «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη», Αθήνα 2005, σ.92-4).»
«Τον Κ. Παπαδόπουλο, τον αναγνώρισε ως αντιστασιακό, δυστυχώς, η κυβέρνηση της ΕΠΕΚ και των Φιλελευθέρων το 1952, για να καταπέσει ωστόσο αυτή η αναγνώριση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατόπιν προσφυγής του ίδιου του πρώην επιτελάρχη της ΠΑΟ, στρατηγού Αργυρόπουλου, ο οποίος δεν ανέχθηκε να τιμάται ως αντιστασιακός πλάι σε έναν προδότη. Φευ, άλλες οι βουλές της εθνικοφροσύνης: Η κυβέρνηση του Παπάγου, με βασιλικό διάταγμα της 9ης/12/1952, αχρήστευσε την προσφυγή του στρατηγού και την απόφαση του ΣτΕ – και αναγνώρισε την “εθνικήν δράσιν” του Παπαδόπουλου!»
«Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας επανεμφανίστηκαν και αμείφθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση. Ο μπαρμπα-Γιώργης και ο Θεμιστοκλής έγιναν έφεδροι αξιωματικοί και τους ανατέθηκε η διοίκηση των τοπικών ΜΑΥ. Όλοι τους έλαβαν μέρος στις παρακρατικές “Μονάδες Δίωξης Κομμουνιστών”, που δημιουργήθηκαν με επίσημη κάλυψη.»
Πηγές
-Αβέρωφ – Τοσίτσας, Ευάγγελος: Φωτιά και τσεκούρι! Ελλάς 1946 – 1949 και τα προηγηθέντα
-Γρηγοριάδης, Φοίβος: Βρετανοί, το αντάρτικο, απελευθέρωση
-Δορδανάς, Στράτος: Αντίποινα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στη Μακεδονία (1941 – 1944)
-Καλλιανιώτης, Αθανάσιος: Οι αρχές της αντίστασης στη Δυτική Μακεδονία (1941 – 1943)
-Καλλιανιώτης, Αθανάσιος: Οι πρόσφυγες στη Δυτική Μακεδονία (1941 – 1946)
-Κλόουζ, Ντέιβιντ (επιμέλεια): Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943 – 1950. Μελέτες για την πόλωση
-Φλάισερ, Χάγκεν: Στέμμα και Σβάστικα
-Ο Ποντιακός Εμφύλιος ή το τέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας.
-Δοσίλογοι Μεσαίου Χώρου.
Αυτά τα ολίγα ενδεικτικά. Α και ένα τελευταίο: εάν δεν υπήρχε το λαϊκό-εργατικό κίνημα, του οποίου εμπνευστής και μπροστάρης ήταν το ΚΚΕ καθώς και η ευεργετική παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης , δεν θα είχαν κερδίσει τόσα τα λαϊκά στρώματα και εσύ Θεόδωρο το πιθανότερο να μην είχες σπουδάσει και να κάνει τον δικηγόρο…