Το νερό που δεν ρέει, λιμνάζει. Ο βυθός που δεν ανασαίνει, πεθαίνει. Αργοπεθαίνει και η ζωή του ανθρώπου εκείνου, όταν από αδικία στενάζει. Αντί να αδρανούμε, ας δούμε πώς μπορούμε να σταθούμε δίπλα στους γονείς που ζητούν το δικαίωμα της εκταφής των νεκρών παιδιών τους, από το έγκλημα των Τεμπών.
Το νόημα της ζωής το εκφράζουν οι λέξεις, αλλά το ζυγίζουν είναι οι πράξεις. Η φιλοπατρία χωρίς τη θυσία είναι έννοια μισή. Λειψή και η δημοκρατία χωρίς τη δικαιοσύνη. Η αγάπη, η ελευθερία, η δημοκρατία έχουν αξία, όταν έχεις κάπου να τα χαρίσεις. Το ίδιο και οι δίκαιοι νόμοι. Όπου η νομοθεσία είναι διαφορετική ανάμεσα σε πολιτικό και πολίτη, όπου οι υπουργοί δεν μπαίνουν φυλακή, γιατί καλύπτονται από υπουργική ασυλία, στη χώρα αυτή έχει ήδη φυλακιστεί η δικαιοσύνη.
Το πιο μεγάλο βάρος είναι αυτό, που δεν χωρά σε καμιά ζυγαριά. Ο πόνος όπως και η σκιά, αν και δεν έχουν κανένα φυσικό βάρος, τα βήματά τους είναι βαριά. Βαραίνουν και οι λέξεις σαν γίνουν μνήμες που αιμορραγούνε. Το να πεθαίνει ένας γονιός από απεργία πείνας, γιατί ζητά το πιο αυτονόητο, την εκταφή του παιδιού του, για τη δικαίωση τη μνήμης του, αυτό το κατανοούνε καλύτερα όσοι έχουν ευαίσθητη καρδιά και το επιτρέπουν όσοι δεν είναι ένοχοι!
Το κενό του θανάτου, που αφήνει πίσω του ένα παιδί, είναι για το γονιό του βάρος ασήκωτο. Ας το καταλάβουν κάποιες ανάλγητες φωνές αυτό και ας σωπάσουν. Ας σιγήσουν μπροστά στον πόνο του γονιού κι ας επιστρέψουν την εκταφή του παιδιού του, για να δει τίνος κόκαλα φιλοξενεί ο τάφος του. Να δει αν όντως ανήκουν ή όχι στο παιδί του. Κανένας Θεός και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα αυτό.
Αναρωτιέμαι, πώς αισθάνονται άραγε κάποιοι δικαστές, όταν βλέπουν ότι τις υποθέσεις που δεν τολμούν οι ίδιοι να αγγίξουν και να τις οδηγήσουν στη δικαιοσύνη, τις καταγγέλλει μια ευρωπαία εισαγγελέας! Αναρωτιέμαι όντως αν ζηλεύουν ή όχι την ανεξαρτησία της. Αν θέλουν να έχουν την ίδια ελευθερία, αναφορικά με την άσκηση των θεσμικών καθηκόντων της και τι κάνουν για να την αποκτήσουν!
Είδα πρόσφατα ένα βίντεο στο You tube με ένα ελάφι, το οποίο την ώρα που έσκυβε να πιει νερό από ένα ποτάμι, ένας κροκόδειλος πετάχτηκε μέσα από αυτό και το κατασπάραξε, αφήνοντας πίσω του το ελαφάκι του. Δύο ύαινες βλέποντάς το όρμισαν επάνω του να το διαμελίσουν και να το φάνε. Εκείνο, φοβισμένο έτρεξε δίπλα σ’ ένα λιοντάρι και μπήκε κάτω από τα πόδια του, ζητώντας την προστασία του. Το λιοντάρι σαν από ένστικτο προστάτευσε το μικρό ελαφάκι, δίνοντας μάχη με τις ύαινες. Το ένστικτο της συμπόνιας είναι ανεπτυγμένο και στα ζώα, που φέρονται κάποιες φορές πιο ανθρώπινα από τα εξανθρωπισμένα όντα.
Βλέποντας όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μου έχω θυμό μεγάλο. Αισθάνομαι οργή και πίκρα με όλα τα απαράδεκτα που γίνονται στον τόπο μου. Και στον Εμφύλιο ακόμα υπήρχε κάποια ανθρωπιά, που σήμερα, εν καιρώ «δημοκρατίας», δεν υπάρχει. Η εξουσία έχει αλλοιώσει τον σύγχρονο άνθρωπο. Ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά , στην πολιτική ζωή του τόπου, η δημοκρατία δεν ήταν τόσο κουτσουρεμένη. Παλαιότερα, και στους πιο δύσκολους πολιτικούς καιρούς, η δικαιοσύνη διατηρούσε την ανεξαρτησία της, όπως στη δολοφονία Λαμπράκη, με εισαγγελέα τον Σαρτζετάκη, που έστειλε τους ενόχους στη φυλακή. Σήμερα, με τα νομικά τερτίπια που κατοχυρώνουν την υπουργική ατιμωρησία και εμπεδώνουν την αδικία στην κοινωνία, κανείς κυβερνητικός πολιτικός δεν λογοδοτεί και δεν πάει φυλακή!
