Είναι ευκαιρία λοιπόν να χαμηλώσουμε όλοι τους τόνους, όχι για να υποβαθμίσουμε το έγκλημα της τυραννίας, αλλά για να προβάλλουμε την ενότητα στο μείζον της Ιστορίας, χωρίς να λησμονούμε και να υποτιμούμε τους αγώνες για τα μείζονα της εκάστοτε συγκυρίας.
Η συσσωρευμένη λαϊκή οργή κατά της ένστολης επιορκίας της 21ης Απριλίου νίκησε τον φόβο και στάθηκε δίπλα στα παιδιά της. Άλλος για να μεταφέρει τρόφιμα, και άλλος για να καλωσορίσει την ελπίδα μ’ ένα σύνθημα ή ένα χαμόγελο στον αγωνιστή που το φώναζε. Η ένοχη ανοχή του καθεστώτος κρύφτηκε πίσω από το φονικό όπλο του εκτελεστή του διαμαρτυρόμενου άοπλου Πολίτη, που αναζητούσε το αυτονόητο του Έθνους μας, την Ελευθερία.
Τα κορμιά που πλάκωσε η πύλη του Πολυτεχνείου δεν είχαν κομματικά διακριτικά. Και το άρμα μάχης που έπεσε πάνω τους δεν ανήκε στον Ελληνικό Στρατό του Σαραντάπορου, του Σκρά, της Πίνδου και του Ρούπελ. Το χυδαίο λύγισε την αλήθεια, μα δε νίκησε. Οι αξίες ξαναγύρισαν τελικά στο λίκνο τους, και ο Έλληνας ξαναβρήκε τον βηματισμό του.
Η αλήθεια δεν κραυγάζει και δεν βυσσοδομεί. Αμύνεται και αποστομώνει. Και στη μονότονη διερώτηση της αισχυντηλής υποκρισίας, αν η δικτατορία έπεσε από τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973, δεν απαντά η Ιστορία, αλλά ο δάσκαλός μου που με έμαθε να τιμώ τη μνήμη του Παπαφλέσσα, έστω κι αν έπεσε δυο χρόνια πριν από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Σαν σήμερα τιμούμε την ενότητά μας απέναντι στη βία του λούμπεν περιθωρίου, που αναζητά την επιβίωση και την τελική επικράτηση, με σύμμαχους στιγμές κοινωνικής χαλάρωσης και περιστασιακής συνοδοιπορίας με το εικονικό και το ψευδεπίγραφο. Οι σοβαροφανείς αναλύσεις πάντα θα υπάρχουν, για να μας υπενθυμίζουν τη διαχρονικότητα της απολίτικης αφέλειας. Η φορτισμένη αντιπαράθεση με την ανιστόρητη ευήθεια δεν ωφελεί. Αυτή την ημέρα δεν μας ενώνει κάποια ιδεολογία, αλλά μια και μοναδική Ιδέα. Εκείνη που ενέπνευσε τον Ρήγα Φεραίο και τον Διονύσιο Σολωμό. Τα κόμματα, ως πυλώνες του πολιτεύματος, τιμούν τους υπερασπιστές της Δημοκρατίας, και διαλέγονται μεταξύ τους για τα διακυβεύματα που αναφύονται κατά τη λειτουργία της.
Φέτος, για άλλη μια χρονιά, ας συμπορευτούμε όλες και όλοι με την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, η κυριότητα της οποίας ήλθε η ώρα να περιέλθει στο Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης από όπου θα μας διδάσκει ολημερίς κι ολοχρονίς το μάθημα της αληθινής ζωής.
