Με την απόκρουση της ιταλικής εισβολής το 1940 και πριν την κάθοδο των Γερμανών, οι κυβερνήσεις Μεταξά και Κορυζή θα επιχειρήσουν να διαπραγματευτούν την είσοδο της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με αντάλλαγμα την Κύπρο. Το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, έχει ήδη στα χέρια του υπόμνημα απ' το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (το βαθύ κράτος της Αγγλίας) το οποίο αναφέρει επί λέξει: “Πιο φυσικό απ' οτιδήποτε άλλο, θα ήταν να διαχωριστεί η εθνική κυριαρχία επί της Κύπρου από τις στρατιωτικές διευκολύνσεις, είτε για έναν ορισμένο αριθμό ετών, είτε για πάντα (...) Οποιαδήποτε πρόταση να τεθεί η Κύπρος υπό ελληνική κυριαρχία, θα έπρεπε να λάβει υπόψη της τα συμφέροντα της τουρκικής μειονότητας και τις στρατηγικές ανησυχίες της τουρκικής κυβέρνησης”. Για όποιον δεν κατάλαβε, η παραμονή των βρετανικών βάσεων στο νησί κι η διχοτόμησή του σε περίπτωση εκδίωξης των Άγγλων, είχαν δρομολογηθεί ήδη από το 1941.
Με την κλιμάκωση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με τον πόθο της Ένωσης, περίπου 18.000 Κύπριοι, μεταξύ των οποίων και 800 γυναίκες, λαμβάνουν μέρος στις μάχες κατά του Άξονα στις τάξεις του βρετανικού στρατού. Ο μετέπειτα Πρόεδρος της Κύπρου, Γλαύκος Κληρίδης, πολεμά ως αεροπόρος της RAF, ενώ και 11 από τα 17 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ στρατεύονται επίσης ως εθελοντές. Μετά τον πόλεμο, ο αμφιλεγόμενος αρχηγός της ΕΟΚΑ, ο Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, θα εγκαινιάσει την 1η Απριλίου του 1955 τον αντιαποικιακό αγώνα, αλλά και μια εθνικιστική τρομοκρατία αργότερα, που θα διχάσει το νησί. Η προδοσία της Χούντας το 1974, θα ενταφιάσει την Ένωση και θα οδηγήσει στον διαμελισμό της Κύπρου.
Στις μέρες μας, οι δρόμοι του φυσικού αερίου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου ξαναφέρνουνε την Κύπρο στο προσκήνιο. Οι αγωγοί που θα απαλλάξουν την Ευρώπη από το ρωσικό το μονοπώλιο στο αέριο, περνούν απ' τη Συρία και την Κύπρο - και ως εκ τούτου, η Δύση καίγεται για λύση στο Κυπριακό. Σε ποιον θα ασκηθεί η πίεση ωστόσο, αν όχι στον πλέον αδύναμο κρίκο του, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία;
Οι πάντες πιέζουνε την Κύπρο. Οι Ευρωπαίοι που ευνοούν τις γεωτρήσεις στο θαλάσσιο της υπέδαφος, αλλά δεν έχουνε στρατό για να τις υπερασπιστούν απέναντι στην Τουρκία και τις απειλές της. Οι ΗΠΑ που επιθυμούν τον περιορισμό της Ρωσίας, και οι πιστοί τους σύμμαχοι οι Βρετανοί, που ευχαρίστως προσφέρουν και εκδούλευση στην Ε.Ε. με αντάλλαγμα ένα καλύτερο Brexit.
Η Ρωσία απεύχεται την κυριαρχία της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και για τον λόγο αυτό στηρίζει την Κύπρο ενάντια στην τουρκική κατοχή. Ο Πούτιν όμως, δεν έχει κανένα λόγο να επιθυμεί σ' αυτήν την φάση την επίλυση του Κυπριακού, που θα έφερνε τους αγωγούς του αερίου στο ευρωπαϊκό έδαφος, σπάζοντας το ρωσικό μονοπώλιο.
Η Ελλάδα δεν επιλέγει να έρθει σε ρήξη με τη Ρωσία για να δεχθεί μια λύση-μαϊμού. Κρατάμε λοιπόν στάση πυγμής, που αναβάλλει την εκβιαστική λύση ευνοώντας τον Πούτιν, την ίδια ώρα που η Κύπρος προωθεί τις γεωτρήσεις που τον δυσαρεστούν.
Ο αγώνας δεν είναι ηρωικός όπως την 1η Απριλίου του 1955 αλλά είναι εξίσου εθνικός και ουσιαστικός. Κερδίζουμε χρόνο, μένουμε όρθιοι, ελπίζουμε και περιμένουμε.