Δεν υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για το ρόλο της Γερμανίας για το ό,τι αναδύθηκε σε κυρίαρχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη μετάλλαξη της, από έναν μεταπολεμικό συναινετικό εταίρο, σε ένα κράτος που πλέον προβάλει παντοιοτρόπως την οικονομική και πολιτική του ισχύ.
Όμως, αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή και ανατρέξουμε 188 χρόνια πίσω, την περίοδο ορισμού του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδος, το 1832, θα διαπιστώσουμε τον ρόλο της Βαυαρίας (Γερμανίας ) και τότε.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1832 λοιπόν και την αναρχία που ακολούθησε, είχε γίνει σαφές και στους πιο συνετούς δημοκράτες ό,τι ήταν απαραίτητη μια κεντρική εξουσία, έστω κι αν δεν ικανοποιούσε πλήρως τις προσδοκίες του πολλού λαού και των εντιμότερων πατριωτών.
Παρά τις φιλελεύθερες διακηρύξεις των πρώτων συνταγμάτων του Αγώνα, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το κράτος δικαίου ουδέποτε λειτούργησαν κατά τα δυτικά πρότυπα.
Αν και η αίσθηση δικαίου και νόμου ήταν διάχυτη στα επαναστατημένα λαϊκά στρώματα, η κοινοτική παράδοση (με όλες τις διαφοροποιήσεις κατά τόπους και συνθήκες) ήταν το μόνο έμπρακτο παράδειγμα πολιτικής δημοκρατίας που διέθεταν.
Η στοιχειώδης κοινοτική οργάνωση έσωσε πολλάκις την Επανάσταση χάρη στην αυταπάρνηση και την καρτερία χιλιάδων απλών αγροτών και χωρικών, παρότι η πλειονότητα των προκρίτων και των κλεφταρματολών συχνά δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η εκλογή του νεαρού Όθωνα έγινε δεκτή μάλλον με ανακούφιση αν όχι με ενθουσιασμό από το πλήθος του λαού που σήκωσε τα βάρη της Επανάστασης και του εμφύλιων συγκρούσεων.
Η προίκα του ανήλικου ακόμα βασιλέως ήταν 60.000.000 φράγκα, τα οποία θα έπαιρνε το νεοσύστατο κράτος σε δόσεις, με εγγυήτριες τις τρεις μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Όπως είναι φανερό, σε συνθήκες φτώχειας και πείνας το Βασίλειον της Ελλάδος ήταν απολύτως ευάλωτο στις παντοειδείς πιέσεις των δανειστών και των ξένων.
Η  εγγύηση αφορούσε βασικά την πρώτη δόση, είκοσι εκατομμύρια φράγκα, τα υπόλοιπα θα έρρεαν στα κρατικά ταμεία μετά από διαπραγματεύσεις και αναλόγως με την πορεία των πραγμάτων.
Oι σύμμαχοι δεν μάς είχαν φαίνεται εμπιστοσύνη, από τότε.
Όμως και οι τότε "Σωτήρες" Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση. Ορισμένες φορές η περιφρόνηση αυτή λαμβάνει την μορφή ωμής καταδίωξης και φυσικής εξόντωσης. 
Κραυγαλέες περιπτώσεις οι θανατικές καταδίκες των πατριωτών στρατηγών Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (25 Μαΐου 1834) και Γιάννη Μακρυγιάννη (16 Μαρτίου 1853), του Νικολάου Πλαπούτα κλπ. «Έτσι δυσαρεστημένη και αγανακτισμένη έσβησε η τάξη των αγωνιστών με το πέρασμα του χρόνου».
Η γη παραμένει εν πολλοίς ακαλλιέργητη, ενώ οι Βαυαροί μοιράζουν αφειδώς παχυλούς μισθούς σε νεοφερμένους νεαρούς τυχοδιώκτες οι οποίοι περιφρονούσαν ανοιχτά και χλεύαζαν τους ντόπιους.
Ο Άγγλος Άρμανσμπρεργ, την ίδια περίοδο,  έβρεχε παράσημα τους Σωτήρος σε διπλωμάτες και προβιβασμούς σε άκαπνους Βαυαρέζους.
Το Μάιο του 1833, τριακόσιοι παλιοί στρατιώτες, πεινασμένοι και άοπλοι,  φάνηκαν μπροστά στα τείχη του Ναυπλίου ζητώντας ψωμί. 
Η αντιβασιλεία τούς υποσχέθηκε λίγο αλεύρι και εκείνοι επέστρεψαν στο Άργος, φέρνοντας στους δικούς τους την είδηση. Μετά από δύο εβδομάδες, όταν νέα επιτροπή αγωνιστών έφθασε στο Ναύπλιο, η αντιβασιλεία αντέδρασε σκαιότατα και έστειλε στο Άργος δύο λόχους βαυαρικού στρατού για να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους ατάκτους.
Οι παλιοί αγωνιστές μάλλον χαρίστηκαν στους υπερόπτες Βαυαρούς και αντί να τούς παρασύρουν στα στενά της Νεμέας και της Κορίνθου,  υποχώρησαν προς το Άργος χωρίς να χτυπήσουν.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η έλλειψη εθνικού τακτικού στρατού φάνηκε χρήσιμη σε αρκετούς.
Ο ραδιούργος Κωλέττης και η φατρία του – το κόμμα της μοσχομάγκας – στρατολογούσε ανέτως ενόπλους για να καταστείλει υποτίθεται τη ληστεία και τις ανταρσίες, ενώ η διαγωγή των ίδιων αυτών στρατολογημένων έπειθε και τους πιο καλόπιστους ξένους ότι οι άτακτοι μόνο κατ’ όνομα διέφεραν από τους ληστές. Άπαντες σχεδόν δήλωναν ψευδώς πολλαπλάσιους στρατιώτες και εισέπρατταν ανάλογους λουφέδες.
Ολόκληρα κυβερνητικά στρατιωτικά σώματα αφήνονταν επί μήνες χωρίς μισθούς και σιτηρέσια, ενώ οι χαμηλές συντάξεις των εκπατρισθέντων Σουλιωτών και άλλων παλαίμαχων του Αγώνα καθυστερούσαν συστηματικά τα πνεύματα ήταν οξυμένα, έντονες διαμαρτυρίες και ένοπλες εξεγέρσεις εκδηλώνονταν σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στις ταραχές και τις λεηλασίες συμμετείχαν και πλήθη χασίμισθων στρατιωτών οι οποίοι συγκυριακά συντάχθηκαν με τα αιτήματα των φτωχών ακτημόνων γεωργών, ενώ ζούσαν ουσιαστικά μέχρι τότε εις βάρος τους. Ιδιαίτερη  πολιτική σημασία είχαν οι εξεγέρσεις στη Μεσσηνία και την Αρκαδία το 1834 και η επανάσταση της Ακαρνανίας (1836).
Έτσι η ολοκληρωτική αποτυχία της Αντιβασιλείας έλυσε το στρατιωτικό πρόβλημα  με πνεύμα στρατιωτικής κατοχής σε ξένη χώρα, απολύοντας όλα τα ελληνικά στρατεύματα και αντικαθιστώντας τα μ΄ ένα εθελοντικό σώμα στρατολογημένο στη Βαυαρία με γερό μισθό.
Μόνο χίλιοι μέχρι χίλιοι διακόσιοι Έλληνες στρατιώτες, μπορούσαν να μπουν στο νέο στρατό και στη χωροφυλακή. Τα μέτρα αυτά άφησαν χωρίς πόρους ζωής δέκα περίπου χιλιάδες παλιούς αγωνιστές του πολέμου της Ανεξαρτησίας, που πολλοί απ΄ αυτούς προέρχονταν από περιοχές που είχαν μείνει έξω απ΄ το ελληνικό κράτος.
Οι αγωνιστές της λευτεριάς με πόνο και αγανάκτηση έβλεπαν, την απότομη και άκαρδη συμπεριφορά των νεαρών υπαλλήλων του νεοσύστατου κράτους απέναντι σε στρατιώτες αγωνιστές που παρουσιάζονταν στις αρχές για διάφορα αιτήματά τους.
Η εξάρτηση, με πολλές μορφές, που είχε αρχίσει κατά τη διάρκεια του αγώνα, εντείνεται στα χρόνια της Απολύτου Μοναρχίας και καλύπτει τους κυριότερους τομείς της δημόσιας ζωής ( οικονομία, νομοθεσία, διοίκηση). Ο απολυταρχικός τρόπος άσκησης εξουσίας, η προσπάθεια να επιβληθούν δυτικά νομοθετικά πρότυπα, ο εκφυλισμός της ελληνικής οικονομίας μέσα από τη δανειοδότηση για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, είναι μερικές από τις συνιστώσες του πλέγματος της εξάρτησης.
Η απαράδεκτη αυτή πολιτική, εκφράσθηκε ποικιλόμορφα στη λογοτεχνία της τότε εποχής. Οι προοδευτικοί λογοτέχνες αντιστέκονται,  στιγματίζουν την οικονομική εξαθλίωση των αγωνιστών που, ρακένδυτοι ζητιανεύουν για να ζήσουν και μερικοί πεθαίνουν από πείνα στους δρόμους.
 Αυτή ήταν εν ολίγοις η κατάσταση "σωτηρίας" της Ελλάδος και η αντιμετώπιση των αγωνιστών του 1821, από τους Βαυαρούς.
Σήμερα μετά από 188 χρόνια οι απόγονοί τους Γερμανοί, ως νέοι "Σωτήρες ", θέλουν και πάλι να αναδιοργανώσουν την Πατρίδα μας, αφού ενδιάμεσα το 1940 την κατέστρεψαν με την τριετή κατοχή.
Για να πετύχουν την "σωτηρία μας" πρωτίστως επένδυσαν στην Πατρίδα μας με τις περιβόητες προμήθειες υλικών και μέσων (με τις μίζες), φρόντισαν να έχουν τον έλεγχο, άμεσα ή έμμεσα, σε λιμάνια, αεροδρόμια, διόδια, πολυκαταστήματα, τουρισμό κ.λ.π. και στην συνέχεια μαζί με τα δεκανίκια τους της Ε.Ε. μας φόρτωσαν στην πλάτη τα μνημόνια για ίδιο όφελος και πάλι.
Δυστυχώς, ως λαός φροντίζουμε με τον τρόπο μας, να ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες στις ξένες δυνάμεις, για να διαχειρίζονται τα του οίκου μας.
Και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές επιλέγονται σκοπίμως πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά τα οποία να είναι επιρρεπή στον χρηματισμό, την "μεγάλη ζωή" και ότι συνεπάγεται από αυτό, εξουσιομανή και ας μην έχουν τα κατάλληλα προσόντα, αρκεί να εξυπηρετούν τα συμφέροντα ντόπιων ή ξένων.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την έλλειψη οργάνωσης του Δημοσίου και κακής διαχείρισης των οικονομικών του Κράτους, την έλλειψη αξιοκρατίας, την έλλειψη ελέγχου των δημοσίων δαπανών, την δημιουργία συμπαγών κυκλωμάτων διαφθοράς, έχουν ως αποτέλεσμα την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και οι υπεύθυνοι, δυστυχώς, μένουν στο απυρόβλητο, παραμένουν στις καίριες θέσεις τους ή εκλέγονται στην τοπική αυτοδιοίκηση ή ακόμη και στην Βουλή.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το κομματικοποιημένο πελατειακό κράτος, τα διάφορα συστήματα τα οποία ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό, με πρόσωπα χειραφετημένα (από πάσης πλευράς), ούτως ώστε να διευκολύνονται οι παρανομίες ή οι παρατυπίες και να είναι δυσχερής ο έλεγχος ή ακόμη και αδύνατος, παρόλο το εξόφθαλμο των παρανομιών και του πλουτισμού προσώπων δημόσιων ή μη.
Συνεπώς αγαπητοί μου αναγνώστες, μπορεί η Ιστορία μας να έχει χρυσές σελίδες δόξης , αλλά δυστυχώς έχει και κατάμαυρες, σαν αυτές που διαδραματίζονται σήμερα και θα καταγραφούν από τους Ιστορικούς του μέλλοντος.
Δυστυχώς αυτή η χώρα δεν πρόκειται να ανακάμψει ποτέ οικονομικά, να απαλλαγεί από τους ξένους "Σωτήρες" και να τους κλείσει τις "πόρτες", αν δεν αξιοποιήσει το υγιές ανθρώπινο δυναμικό της, αν δεν εκλείψουν οι Εφιάλτες και τα συστήματα, που μας θέλουν μια ζωή υπόδουλους και διχασμένους για ιδιοτελής σκοπούς.
Προς επίρρωση αυτών, θα κλείσω με τα λόγια του Χένρυ Κίσινγκερ, πρώην Υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. επί προεδρίας Νίξον για να αντιληφθούμε τον αόρατο πόλεμο που δεχόμαστε εδώ και χρόνια.
«Οι Έλληνες είναι ένα έθνος πολύ δύσκολο να το τιθασεύσεις. Έτσι, θα πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά, στις πολιτιστικές τους ρίζες. Ίσως μετά να είναι πιο προσεκτικοί. Εννοώ, να επιτεθούμε στη γλώσσα τους, στη θρησκεία τους, στα διανοητικά και ιστορικά αποθέματά τους. Θα πρέπει να εξαφανίσουμε κάθε δυνατότητα εξέλιξής τους, διάκρισης και επικράτησής τους, έτσι ώστε να μη μας ενοχλούν στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που είναι μία νευραλγική περιοχή, στρατηγικής σημασίας για τις Η.Π.Α.»