Εν μέρει, όλοι προσδοκούμε το παιδί μας να διακατέχεται περισσότερο από θετικές συμπεριφορές και όσο το δυνατόν λιγότερο από αρνητικές. Ο λόγος είναι ότι οι εύκολες και καλές συμπεριφορές του παιδιού μας, υποσυνείδητα μας επιβεβαιώνουν, ότι ως γονείς έχουμε κάνει σωστή δουλειά. όσον αφορά την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση τους.
Στην αντίθετη περίπτωση, επιβεβαιωνόμαστε ως ελλιπείς και ανεπαρκείς να διατελέσουμε σωστά τον γονικό μας ρόλο. Έναν ρόλο που όλοι επιθυμούμε να διεκπεραιώσουμε με επιτυχία και που όλοι προτού τον ξεκινήσουμε, έχουμε ήδη απεριόριστες προσδοκίες από τον εαυτό μας αλλά και από το παιδί μας. Το πλήγμα είναι μεγαλύτερο για εμάς, όταν οι “δύσκολες” συμπεριφορές των παιδιών μας γίνονται θέμα συζήτησης, κριτικής και αρνητικών σχολίων.
Όταν αδυνατούμε να τις αντιμετωπίσουμε, όταν νιώθουμε ανίκανοι να τιθασεύσουμε το “εξαγριωμένο”, “πεισματάρικο” και θυμωμένο παιδί μας, με αποτέλεσμα συναισθήματα μειονεξίας και ντροπής να μας κατακλύζουν. Και αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε γίνεται η έγνοια μας, η στεναχώρια μας, το πρόβλημα μας.
Και όσο προσπαθούσε να το ελέγξουμε να το μετριάσουμε να το εξαφανίσουμε, τόσο αυτό νιώθουμε να μας ταλαιπωρεί, να γιγαντώνεται. Η δυσκολία μας να το αποδεχθούμε ως συμπεριφορά του παιδιού μας, μας οδηγεί να ζητήσουμε βοήθεια.
Χρειαζόμαστε υποστήριξη ώστε να την σταματήσουμε, γιατί σαν συμπεριφορά θεωρείται ανεπίτρεπτη και μας θίγει, μας προσβάλλει, μας ισοπεδώνει, μας στεναχωρεί.
Σε αυτό που πάντα καταλήγω, είναι να βεβαιώνω τους γονείς ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα, σαν όλα τα άλλα. Ένα συναίσθημα που πρέπει να εκφράζεται και να ακούγεται. Ένα συναίσθημα που θέλει διερεύνηση και όχι τιμωρία. Ένα συναίσθημα που θέλει αγκαλιά και όχι απόρριψη. Ένα συναίσθημα σημαντικό και χρήσιμο που πρέπει να μάθουν να το διαχειρίζονται και να το αποδέχονται. Ένα συναίσθημα που επιβεβαιώνει στο παιδί μας “ότι συνεχίζω να σε αγαπώ, ακόμη και όταν είσαι θυμωμένο, αναστατωμένο, “πεισματάρικό” γιατί είσαι το παιδί μου. Ένα συναίσθημα για το οποίο δεν πρέπει να νιώθουν ντροπή, ενοχές και κατώτεροι σε σχέση με άλλους. “Ο θυμός είναι ένα δώρο που μας δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες που δεν έχουν καλυφτεί και που είναι η αιτία για την αντίδραση αυτή” (Marshal Rosenberg).
Στόχος του γονιού είναι να δημιουργήσει ουσιαστική επαφή με το παιδί του, να αναγνωρίσει τις ανάγκες του, να τις αφουγκραστεί, και να τις αποδεχθεί.
Η εμπιστοσύνη και η αποδοχή θα αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και την ψυχική ηρεμία του παιδιού.