Ο θεσμός των συνεταιρισμών έχει αρκούντως δυσφημιστεί στην Ελλάδα. Το κακό ξεκίνησε με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που υποτίθεται ότι θα πολεμούσαν τους μεσάζοντες εξασφαλίζοντας φθηνές τιμές για τον καταναλωτή. Ήταν ένα από τα πρώτα συνθήματα του παλιού και αγνού ΠΑΣΟΚ – ένας αγώνας που φαλίρισε μαζί με τους εκφραστές του. Αργότερα, την εποχή της οικονομικής άνεσης, ξεκίνησε η προσπάθεια των συνεταιριστικών τραπεζών. Το 1995, τέσσερις τοπικές τράπεζες, στη Λαμία, στα Γιάννενα, στην Κρήτη και στην Πάτρα, συγκρότησαν την Ένωση Συνεταιριστικών Τραπεζών Ελλάδος που λειτουργεί μέχρι σήμερα, εκπροσωπούμενη και στους διεθνείς αντίστοιχους θεσμούς – την EACB και την ICBA. Η προσπάθεια αυτή, όχι μόνον δεν προβλήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης που κατά κόρον χρηματοδοτούνται από τις διαφημίσεις των μεγάλων τραπεζών, αλλά δυσφημίστηκε με τη σειρά της, λόγω των κλασσικών ελλαδικών λαθροχειριών που σημειώθηκαν στην συνεταιριστική τράπεζα της Λήμνου-Λέσβου, που σήμερα τελεί υπό εκκαθάριση. Το ότι σε άλλα μέρη της Ελλάδας ο θεσμός απλώνει ρίζες και κλαδιά, δεν απασχόλησε κανέναν.

Σε άλλες χώρες, έχει ήδη εμπεδωθεί η έννοια της τοπικής τράπεζας δημοσίου σκοπού. Στη Γερμανία, ο θεσμός των Sparkassen κλείνει ήδη δυο αιώνες ζωής: Συγκροτείται από τις λεγόμενες λαϊκές τράπεζες που ανήκουν κατά 51% στο ευρύτερο δημόσιο – την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις ομοσπονδιακές κυβερνήσεις της Γερμανίας – και κατά το υπόλοιπο ποσοστό σε τοπικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Σύμφωνα με στοιχεία του 2011, το συνολικό ενεργητικό των Sparkassen υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, απασχολώντας πάνω από 250.000 εργαζόμενους, την ώρα που για παράδειγμα, το ενεργητικό της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας δεν ξεπερνά τα 65 δισ. ευρώ.

Οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την ελληνική οικονομία μέχρι σήμερα, αγνόησαν τις δυνατότητες ενός τέτοιου θεσμού. Προτιμούσαν να διαβουλεύονται με το κλειστό κύκλωμα των εγχώριων τραπεζιτών, οι οποίοι όπως καταδείχθηκε, αγόραζαν στην μεγάλη πλειοψηφία τους κρατικά ομόλογα πέρα των διεθνώς αποδεκτών ορίων, απολαμβάνοντας σε αντάλλαγμα, συνθήκες ασυδοσίας για τους εαυτούς τους και τις τράπεζές τους. Μία τράπεζα με πραγματικά εθνικό ρόλο – η Αγροτική Τράπεζα – οδηγήθηκε στην κατάρρευση, και οι Έλληνες αγρότες θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που το “υγιές κομμάτι” της Αγροτικής, κατέληξε στην Τράπεζα Πειραιώς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είχε έτοιμο σχέδιο ανάπτυξης του περιφερειακού τραπεζικού θεσμού. Εκ των πραγμάτων οδηγήθηκε σε σχετική πρωτοβουλία – κάτι που θα πρέπει να της πιστωθεί – αλλά αργά, μόλις τον περασμένο Οκτώβριο, με συνάντηση του Γιάννη Δραγασάκη με τον διευθύνοντα σύμβουλο του Ιδρύματος των Sparkassen για τη Διεθνή Συνεργασία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα πει κανείς. Το ερώτημα από κει και πέρα, είναι τι ενδιαφέρον επιδεικνύουν οι τοπικές αυτοδιοικήσεις και βεβαίως οι ελληνικές παραγωγικές τάξεις, καταθέτες και δανειολήπτες που ασφυκτιούν κάτω απ' το δουλεμπόριο των λεγόμενων “συστημικών τραπεζών”.

Μια πρώτη απάντηση έχει δώσει ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου, Πέτρος Τατούλης, που επέδειξε προσωπικό ενδιαφέρον να ηγηθεί μιας τέτοιας πρωτοβουλίας στην Περιφέρειά του, σε συνεργασία με τις γερμανικές Sparkassen, τονίζοντας το δεδομένο ότι οι καταθέσεις των περιφερειακών τραπεζών δεν υπόκεινται σε κούρεμα. Τον επόμενο μήνα, ο φάκελος της Περιφερειακής Τράπεζας Πελοποννήσου θα υποβληθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ ο Π. Τατούλης έχει αποσπάσει την δέσμευση της κυβέρνησης να κατατεθεί σχετικό νομοσχέδιο που θα δίνει σε όλες τις Περιφέρειες της Ελλάδας τη δυνατότητα να λάβουν αντίστοιχες τραπεζικές πρωτοβουλίες.

Αυτά από τους “μίζερους παλιοελλαδίτες”. Οι καρντάσηδες και μπεσαλήδες υποψήφιοι της Μακεδονίας, τι έχουν να πουν για τα παραπάνω; Τους αφορούν ενόψει των εκλογών του Μαΐου, ή πέρα βρέχει;