Η έκκληση αυτή είναι απόρροια της αγανάκτησης των κατοίκων, που διαμένουν στη διασταύρωση των οδών Μ. Φωτίου και Δημητράκου, όπου έχει και την έδρα του το ΚΤΕΛ της πόλης ΚΙΛΚΙΣ. Δυστυχώς το οίκημά του, εκτός από το εκδοτήριο εισιτηρίων και το κυλικείο, δε διαθέτει χώρο με στέγαστρο για την στάθμευση των λεωφορείων του. Έτσι επελέγη για στάθμευση αυτών η Μ. Φωτίου και ως στέγαστρο οι βεράντες της οδού…
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο επιζήμια για τους κατοίκους της οδού είναι η περιβαλλοντική και ηχητική ρύπανση.
Και σαν να μην έφτανε το απαράδεκτο αυτό καθεστώς…μετά την κατεδάφιση του παλαιού πάρκου της πόλης, όπου στάθμευαν τα λεωφορεία των περιχώρων του νομού… «χωρίς περίσκεψιν καμμίαν…» όπως λέει ο ποιητής Καβάφης στο ποίημα του «τα τείχη» μεταφέρθηκαν και σταθμεύουν και αυτά στην Μ. Φωτίου. Έκτοτε η ζωή των κατοίκων των οδών Μ. Φωτίου και Δημητράκου έγινε μία Κόλαση… Μία κόλαση μπροστά στην οποίαν ωχριά η κόλαση από τη θεία κωμωδία του Ιταλού ποιητή «Dante Aligheri».
Η πρώτη πράξη αυτής της κόλασης αρχίζει στις έξι το πρωί με το μαρσάρισμα των λεωφορείων, πριν από την εκκίνηση, και δεν σταματά παρά συνεχίζεται. Αν μάλιστα τα Λεωφορεία είναι παλαιάς κοπής «ουαί και αλίμονο!!» και τότε!... το σύννεφο των καυσαερίων σκεπάζει τα πάντα, και κάθε προσπάθεια αποφυγής είναι αδύνατη…
Η δεύτερη πράξη της κόλασης διαδραματίζεται στην ώρα της αιχμής, κοντά στο μεσημέρι, με τους μαθητές, που έχουν σχολάσει και μαζεμένοι στα πεζοδρόμια και στις πόρτες των κατοικιών, μιλούν, χειρονομούν περιμένοντας, με τους χωρικούς να τακτοποιούν τα σακίδια τους στα πορτ- μπαγκάζ των λεωφορείων, με τους οδηγούς και τα μεγάφωνα να φωνασκούν, με τους περαστικούς να προσπαθούν να βρουν διόδους, για να περάσουν, με τα Ι.Χ. να κορνάρουν, γιατί έχουν εγκλωβιστεί λόγω στενότητας του δρόμου, με μια ενοχλητική ατμόσφαιρα, που τα νεύρα όλων φτάνουν στο ζενίθ.
Και εάν κανένας διαμαρτυρηθεί, η αμετροέπεια του όλου προσωπικού του ΚΤΕΛ είναι τέτοια που παραπέμπει σε άλλες εποχές… σε μία άλλη αξιακή ιδεολογία… σε μια νοοτροπία του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν…»
Πάντα ελπίζαμε πως η κατάσταση αυτή ήταν προσωρινή και ότι θα υπήρχε μια λύση… αφού τα ΚΤΕΛ των άλλων πόλεων βρίσκονται… εκτός των πόλεων.
Δεν είμαι νομικός, ωστόσο πιστεύω, πως «το δικαίωμα το δικό μου φτάνει έως εκεί, που αρχίζει το δικαίωμα του άλλου», όπως αυτό διδάσκει και η Αγωγή του Πολίτη.