Εκείνο που δεν έχει αλλάξει, παρόλο που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που οι ταινίες αυτές προβάλλονταν στη μαυρόασπρη οθόνη, είναι η θέση του λαού. Του λαού που ποτέ του δε θα γίνει «Κολωνάκι» αλλά θάναι πάντα σε ρόλο κομπάρσου. Του λαού που τρέχει σαν παλαβός πέρα - δώθε σα το Βέγγο για να προλάβει τις υποχρεώσεις του, που τρώει συνεχώς καρπαζιές σαν τον Τζανετάκο, που αισθάνεται βλάκας όταν αντιλαμβάνεται ότι τον χρησιμοποιούν ως υποχείριο, όπως ο Ευθυμίου στην κωμωδία «Ένας βλάκας και μισός». Και μόνιμη επωδός των λεγομένων του είναι η περίφημη ατάκα της Σαπφώς Νοταρά «Δε φτάνουνε τα μιστά», στην ταινία «Αχ αυτή η γυναίκα μου». Με την ακρίβεια, μάλιστα, στα είδη τροφίμων για τον κάθε μεροκαματιάρη, χειρότερο από να πιάσει τη γυναίκα του στα πράσα με τον κουμπάρο στη συζυγική κλίνη είναι να την συλλάβει επ’ αυτοφώρω να ανοίγει κρυφά την πόρτα του ψυγείου. Ε, σ’ αυτήν την ακραία παρασπονδία αν εκείνη επιχειρήσει να το διαψεύσει αυτός δικαιούται να επαναλάβει την ατάκα «Και ψεύδεσαι και τρως!», που λέει αγριεμένη η Βλαχοπούλου στην ευτραφή πελάτισσά της Σούζυ στην ταινία «Η Παριζιάνα».
Αυτά βέβαια είναι παρανυχίδες μπροστά σ’ αυτά θα υποστεί ένας χαμηλόμισθος αν ο μη γένοιτο χρειαστεί νοσηλεία και καταφύγει σε ιδιωτικές κλινικές, σαν αυτές που έχουν ονόματα αγίων, όχι των αγίων Αναργύρων βέβαια. Γιατί αν αναζητήσει ραντεβού στο ΕΣΥ να μην πω ποιανού αγίου ανήμερα θα του το κλείσουν. Αν πάλι έχει φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης, για να πάρει την πετσοκομμένη από την προκρούστεια κλίνη των μνημονίων σύνταξή του θα πρέπει να παλέψει με το θηρίο της γραφειοκρατίας, που παρά την πολυδιαφημισμένη ψηφιακή διακυβέρνηση όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε αλλά γιγαντώθηκε κι άλλο κι έγινε σαν την αρκούδα που πάλευε ο Ξανθόπουλος στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου».
Και τι να κάνουν οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι, αυτοί που τόσες φορές ξεγελάστηκαν από αδίστακτους πολιτικούς απατεώνες που τους πούλησαν ψεύτικες ελπίδες; Να τους πιάσουν από το λαιμό όπως έκανε ο Κούρκουλος στην ταινία «Αδίστακτοι» που πήγε να καρυδώσει τον απατεώνα φίλο του ουρλιάζοντας «Σε μένα πούλησες ψεύτικη μάνα ρε;» Και από πού να τους πιάσουν όλους αυτούς που είναι σε θέση να πουλήσουν ακόμη και τη μάνα τους για μια θέση είτε βουλευτή αν πετύχουν, είτε αργόμισθου σε κάποιον δημόσιο οργανισμό αν αποτύχουν; Από το λαρύγγι, από τ’ αυτιά, από το όσχεο; Αδύνατο, γιατί οι τύποι αυτοί γλιστράνε σαν τα χέλια και αν τελικά καταφέρουν οι εξαπατηθέντες να τους ακουμπήσουν θα είναι σαν να πιάνουν κάρβουνο. Και τότε δύο θα είναι τα ενδεχόμενα: ή να καούν ή να μουτζουρωθούν. Οι λιγοστές εξαιρέσεις υπάρχουν απλώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κι έστω ότι οι ψηφοφόροι που την πάτησαν και μια και δυο και τρεις φορές απηύδησαν και αποφάσισαν «όχι άλλο κάρβουνο». Πού να πάνε; Θα περιπλανιούνται από κόμμα σε κόμμα όπως έκαναν ο Αυλωνίτης και ο Φωτόπουλος που περιπλανιόνταν ανά την επικράτεια πηγαίνοντας από πανηγύρι σε πανηγύρι στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο»;
Οι πιο πολλοί, βέβαια, δεν μετακινήθηκαν και πολύ μακριά. Δεν πήγαν από τους Φουρτουνάκηδες στους Βροντάκηδες. Ήταν στο ΠΑΣΟΚ που έγινε ΚΙΝΑΛ, είδαν που βουλιάζει το καράβι, είπαν σαν τον Αντωνάκη «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» και πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Εμπιστεύθηκαν τον Αλέξη δυο φορές, είδαν τα χαΐρια του και στις τελευταίες εκλογές τον κόντυναν πιο πολύ κι απ’ τον Νίκο Ρίζο.
Και μέσα σ’ όλον αυτό το χαμό να σου και οι προειδοποιήσεις στους αναποφάσιστους να προσέξουν καλά τι θα ψηφίσουν. Πώς έλεγε ο Κωνσταντάρας στους γιους «Το νου σας ρεμάλια» στην ταινία «Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι», ένα τέτοιο πράγμα. Τι να διαλέξουν, λοιπόν, οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι; Τη Ζωή που τους κλείνει πονηρά το μάτι για μια «πλεύση ελευθερίας» με το πλεούμενο της, σαν τον Βουτσά που στα «Κορίτσια για φίλημα» έλεγε «έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;». Γιατί να μην πάνε, άλλωστε, μ’ αυτήν την «αψηλή, τσιριμπίμ, τσιριμπόμ» τώρα που σταμάτησε να είναι κακίστρω, αυστηρή και ψηλομύτα σαν την Τασσώ Καββαδία κι άρχισε να κάνει «χαριτωμενιές» σα τη Βουγιουκλάκη; Κι ένας επιπλέον λόγος, που η ίδια προτάσσει, για να την εμπιστευθούν, είναι ότι αίφνης η καρδιά της γέμισε με αγάπη. Αλλά η αγάπη έγινε δίκοπο μαχαίρι για τους υποψήφιους της που ήρθαν πρώτοι σε σταυρούς καθώς τους πετσόκοψε από τις λίστες για πάρουν τη θέση τους οι κολλητοί της. Και απορήσανε όλοι αναφωνώντας: πώς τους πετσόκοψε έτσι;
Μήπως να διαλέξουν το Νατσιό, που θυμίζει τον Ορέστη Μακρή να συνοδεύει τις χαμηλοβλεπούσες κόρες του με καπελαδούρες και μακριά φουστάνια με ντεκολτέ μέχρι της αμυγδαλές, στην ταινία «Η θεία από το Σικάγο»; Κι αυτός, δυστυχώς, τις ίδιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις με την Κωνσταντοπούλου επέλεξε.
Για τους δεξιούς και δη των Σερρών ένα μόνο θα πω: Αντί να ρίχνουν μεγαλοπρεπή φάσκελα στον άθλιο γόνο της οικογένειας του εθνάρχη!!!, όπως έκαναν ο Πανάγος και οι άλλοι κάτοικοι της Πλατανιάς στο Μαυρογιαλούρο, αυτοί αντιθέτως τον ανέδειξαν πρώτο σε σταυρούς. Και το έγκλημα του Μαυρογιαλούρου ήταν ένα γεφύρι που δε φτιάχτηκε και οι μίζες για ένα μαιευτήριο που υπερκοστολογήθηκε και όχι η τεράστια ευθύνη για την απώλεια της ζωής 57 νέων ανθρώπων. Αλλά φαίνεται ότι το φιλότιμο στους υπουργούς και στους ψηφοφόρους τους υπάρχει μόνο στις ελληνικές ταινίες.
Περισσότερα άρθρα και φωτογραφίες στην ιστοσελίδα και στο fb του τεχνικού γραφείου K4station.
