Εκείνη την ώρα του απομεσήμερου η κίνηση στο αεροδρόμιο ήταν μεγάλη, ο αέρας ζεστός και ο ήλιος πολλές φορές ανελέητος. Φωνές, χαρούμενα πρόσωπα, τροχήλατες βαλίτσες, σφιχτές αγκαλιές, συνωστισμός. Βγαίνω με γοργό βήμα, με τυλίγει η αχλή της ατμοσφαίρας, αναπνέω βαθιά αυτό το μίγμα ζέστης, κηροζίνης και θαλασσινού αέρα και αντιλαμβάνομαι πως έφτασα. Επέστρεψα σε αυτό που λένε πατρίδα, που για μένα είναι συνώνυμο της παιδικής ηλικίας. Τον ψάχνω με τα μάτια, με περιμένει όρθιος, δίπλα στο πράσινο Audi, φορώντας ένα ανάλαφρο λινό πουκαμισάκι σε κίτρινο χρώμα και ένα καλοκαιρινό παντελόνι. Τα μαλλιά του κυματιστά, κατάλευκα και χτενισμένα προς τα πίσω, τα γένεια του γκριζόλευκα και περιποιημένα. Μόλις με βλέπει το πρόσωπό του φωτίζεται, το χαμόγελό του φτάνει μέχρι τα αυτιά. Ανοίγει την αγκαλιά του και με σφίγγει. Πουλόπο μ’. Γιαβρόπο μ’. Επιστροφή στην παιδική ηλικία. Σε εκείνη την παραδείσια κατάσταση, όπου ένα χέρι προστατευτικό απλώνεται από πάνω σου. Εκεί όπου τα προβλήματα δεν φαίνονται ανυπέρβλητα, ο χρόνος δεν έχει σημασία και οι απώλειες είναι προσωρινές.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, η μαμά έχει ετοιμάσει μουσακά. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή. Πρέπει να χωρέσουμε όλα τα νέα, να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που είμαστε μαζί. Η πολιτική της Μέρκελ, η πορεία του SPD, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Πούτιν, ο Ορμπάν, η πανδημία, η κλιματική αλλαγή. Τα νέα του χωριού, οι θείες και οι θείοι, οι φίλοι, τα προβλήματα υγείας τους, τα γηρατειά. και Η αρθρογραφία του στις ΕΙΔΗΣΕΙΣ. Ο Αλέξανδρος και οι καθημερινές του προπονήσεις στον ΠΑΟΚ, ο Πάρις και οι μαθηματικές του επιτυχίες, ο Δημήτρης πήρε δίπλωμα οδήγησης. Πότε θα έρθουν τα κορίτσια μας; Τα περιμένουμε. Τα μικρά μπερδεύονται με τα μεγάλα, τα προσωπικά με τα πολιτικά. Τα θέματα είναι ανεξάντλητα, πηδάμε από το ένα στο άλλο. Οι συζητήσεις που ξεκίνησαν στο αεροδρόμιο συνεχίζονται στην Περαία, στο σπίτι του αδελφού μου, στο σπίτι της Καρακάση, στο αυτοκίνητο για τη Βέροια, για το Κιλκίς, στο πατρικό σπίτι στο Ελευθεροχώρι. Διακόπτονται από δυνατά γέλια και πειράγματα, από τα «έλα βρε παππού» των παιδιών και τα κουνήματα του κεφαλιού του παππού σε στυλ Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο «Μια τρελή, τρελή οικογένεια».
Παρατηρώντας τον με τα εγγόνια του, αντιλαμβάνεσαι ότι η ηλικία δεν είναι αριθμός, αλλά κατάσταση του μυαλού, «mindset». Έχουμε μπροστά στα μάτια μας έναν έφηβο που έχει συμπληρώσει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Αεικίνητος, πολυπράγμων, φιλομαθής, ενθουσιώδης. Χορεύει ποντιακά και ράπ με τα εγγόνια του και είναι ο πιο θορυβώδης φίλαθλος στις προπονήσεις της παιδικής ομάδας του ΠΑΟΚ, δε χάνει αγώνα. Ρωτά να μάθει για τα κοινωνικά δίκτυα («μπορώ να έχω κι εγώ facebook;»), τα κρυπτονομίσματα, το κίνημα vegan και Fridays for Future. Διαβάζει εφημερίδες στο διαδίκτυο, πλέον μόνο τα Σαββατοκύριακα παίρνει το έντυπο φύλλο, ενώ ακούει μουσική στο κινητό του, Ρένα Μόρφη «Όταν σου χορεύω». Περπατά γρήγορα, με σιγουριά, οι κινήσεις του είναι γοργές, ανυπόμονες, δε θυμίζουν σε τίποτε την αστάθεια άλλων «νέων της ηλικίας του». Δεν έχει πολλές από τις προκαταλήψεις άλλων ανθρώπων της ηλικίας του, δοκιμάζει ό,τι του προτείνουμε, φαγητό, βιβλία, μουσική. Θέλει όχι απλά μια φιλική συμμετοχή στη ζωή μας, θέλει να είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής. Απολαμβάνει τη ζωή, είναι φανερό πως βιάζεται να προλάβει, ξέρει ότι δεν του μένει πολύς χρόνος, μόλις πέρασε το κατώφλι του μέσου προσδόκιμου ζωής στην Ελλάδα.
Τον βλέπω να ετοιμάζει γεμιστά με το φανελάκι και τη βερμούδα του, απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει. Τον ακούω να σηκώνεται το πρωί, να κλείνει σιγανά την πόρτα για να μη μας ξυπνήσει και να τρέχει στο φούρνο για να μας φέρει μπουγάτσα. Τον αισθάνομαι να μας πιάνει σφιχτά από το μπράτσο όταν κάνουμε βόλτα και να στηρίζει, αυτός ο ογδοντάχρονος, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Βλέπω την περηφάνεια στα μάτια του όταν μας συστήνει σε φίλους και γνωστούς. Πιάνω το συνωμοτικό του βλέμμα όταν μόνο εμείς αντιλαμβανόμαστε το αστείο μιας κατάστασης. Τον βλέπω να χαίρεται στα γενέθλιά μας περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Τον ακούω να ξεσπά στα γέλια, όταν ο αδελφός μου κάνει ένα από τα συνηθισμένα του αστεία. Ακούω τα επιφωνήματα θαυμασμού του όταν βλέπει την Αφροδίτη και τη Δανάη και μαθαίνει για τις επιτυχίες τους. Τον παρακολουθώ να αγορεύει για τους ποντίους και την καταγωγή μας. Παρατηρώ πόσο χαίρεται όταν φέρνουμε εμείς ή τα παιδιά φίλους στο σπίτι κι έχει την ευκαιρία να μας περιποιηθεί. Τον ακούω να σιγοτραγουδά το μεσημέρι τα τραγούδια που ακούει στο ραδιόφωνο πριν τον πάρει ο ύπνος.
Τίποτε από όλα αυτά δε θα συμβεί φέτος.
Αυτό το καλοκαίρι θα είναι βουβό.
