Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 11:35:47 πμ
Σάββατο, 03 Απριλίου 2021 20:31

Ενα χρόνο μαζί σου άνθρωπε

Του Νίκου Κουζίνη.

Πέρασε ένας χρόνος που είμαστε μαζί, Άνθρωπε.
Ένας χρόνος ζωής για μένα και δακρύων ίσως για σένα.


Δεν είμαι τόσο θανατηφόρος όσο οι προκάτοχοί μου αλλά έχω την δύναμη να περνάω με ευκολία στους συνανθρώπους σου για να νοσούν μαζικά.
Ταξίδεψα με τα δικά σου τεχνολογικά επιτεύγματα από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη.
Κι εσυ με αντιμετώπισες με τα μέσα της εποχής της πανούκλας. Τόσο ευθραυστος είσαι.
Ήρθα για να μείνω γιατί σου προσβάλλω την αναπνοή και αλλάζω την όψη μου. Κάθε χρόνο θάμαστε μαζί. Ανανεωμένος εγώ, μπερδεμένος εσύ.
Η περιλάλητη παγκοσμιοποίηση σου, μια ψευδαίσθηση στην ουσία κατέρρευσε σαν άλλος πύργος της Βαβέλ και τώρα ζεις μια άλλη πραγματικότητα φιμωμένος πίσω από την μάσκα και μαντρωμένος στο σπίτι σου.
Τα ακριβοπληρωμένα σου επαγγέλματα στέκουν στείρα απέναντί μου. Τα κακοπληρωμένα είναι αυτά που τάχεις ανάγκη. Οι φροντιστές ασθενών και ηλικιωμένων, οι εργάτες καθαριότητας, οι υπάλληλοι των σούπερ μαρκετ. Οι χρηματιστές και τραπεζίτες σε λίγο θα σου είναι άχρηστοι.
Το αφορεσμένο σου Δημόσιο στάθηκε στο ύψος του και το χειροκρότησες την πρώτη φορά. Τώρα πια κουράστηκες. Το άφησες στην τύχη του και όπου βγει. Ακόμα συνεχίζεις να το αφορίζεις, προσπαθώντας να νεκραναστήσεις τις φρούδες δογματικές εμμονές σου.
Αποδόμησα την καταναλωτική σου μανία που σ’επιασε σαν τρέλλα στο παρελθόν. Και όχι μόνο αυτό, σου μπέρδεψα και τα οικονομικά σου στερεότυπα και μοντέλα περί προσφοράς και ζήτησης μιας και ούτε ζήτηση υπάρχει αλλά ούτε και προσφορά. Σε ισορρόπησα Άνθρωπε και σου φρέναρα την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία έτρεχες σαν τρελλός.
Καθάρισα την ατμόσφαιρά σου από τα κατάλοιπα των μηχανών σου. ΄’Ακουσες το κελάηδησμα των πουλιών στα δέντρα της πόλης σου. Σου πήρα ζωή αλλά και στην έδειξα ταυτόχρονα.
Κάθισες επιτέλους μαζί με το παιδί σου και αυτό ένιωσε την γονική σου παρουσία που την έχασε γιατί έτρεχες παράλληλα με τον χρόνο σε έναν αδυσώπητο αγώνα δρόμου μαζί του, που στο τέλος πάντα να ξέρεις θα χάνεις από τον πανδαμάτωρα και μάλιστα διπλά. Πρώτον γιατί αυτός είναι πάντα πιο ταχύτερος από σένα και δεύτερον γιατί περνά γρήγορα.
Έχασες την δουλειά σου, το ξέρω και λυπάμαι. Δεν φταις εσύ. Η εικονική πραγματικότητα που σε κάλεσαν μ αυτή να ζεις και την δέχτηκες χωρίς αντιστάσεις είναι το μόνο σου φταίξιμο.
Οι δαιμόνιοι σε εχουν κλεισμένο σαν την Ραπουνζέλ στον πύργο των ψευδαισθήσεων, απομονωμένο από τα γήινα απλά πράγματα με τα μάτια καρφωμένα στο 5G.
Με λίγη σκέψη μπορεί και να σε απελευθέρωσα. Θα ξυπνήσεις όμως; Είμαι το καμπανάκι του κινδύνου για την επόμενη πιο σκληρή δοκιμασία σου που έρχεται.
Συλλογίσου την επόμενη επιλογή σου.
Χρόνια μου πολλά λοιπόν. Ο ιός σου.