Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 11:34:46 πμ
Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2020 23:05

H καραντίνα κι εγώ…

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Πριν την καραντίνα συνήθιζα να λέω πως η ζωή μου ήταν κάπως άτονη, λιγάκι βαρετή, πληκτική και διαρκώς παραπονιόμουν.


Για να σας εξηγήσω καλύτερα είμαι μητέρα τριών ενήλικων τέκνων μιας κόρης 24 και ενός αγοριού 21 και μιας, ζωή να έχει, 19χρονης που μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσσια μέχρι να περάσει στη σχολή που επιθυμούσε.
Η μεγάλη μου δουλεύει ή μάλλον δούλευε σε κοντινή πόλη σε μοδάτο εστιατόριο, διατηρώντας μόνη της το μικρό σπίτι της και εγώ την επισκεπτόμουν σε τακτά διαστήματα. Από μικρή ήθελε να γίνει σεφ.
Ο μεσαίος σπουδάζει ή μάλλον σπούδαζε στην Αλεξανδρούπολη και η μικρή μου στην Κρήτη… Ο σύζυγός μου διατηρεί ή μάλλον διατηρούσε κατάστημα λιανεμπορίου και εγώ εργαζόμουν σε τουριστικό γραφείο.
Σίγουρα θα αντιλαμβάνεστε το πόσο δύσκολα μεγαλώσαμε τα καμάρια μας και πόσο άγχος περιλάμβανε η αποκατάστασή τους. Σταθήκαμε όμως τυχεροί, πολύ εργατικοί και τα καταφέραμε…
Όταν λοιπόν φύγανε και βρήκανε τον δρόμο τους είχα τόσο ελεύθερο χρόνο που μερικές φορές πίστευα πως ήμουν τεμπέλα… Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω για καφέ με τις φίλες μου, γράφτηκα σε γυμναστήριο, απολάμβανα το πρωινό ξύπνημα και για να μην τα λέω και πολλά, περίμενα τις γιορτές να μαζευτούμε όλοι μαζί και να απολαύσουμε στιγμές οικογενειακής ευτυχίας. Παρόλα αυτά η αχάριστη, ναι αχάριστη, έλεγα πως πλήττω και πως δεν έχω τα παιδιά μου κοντά και και και…
Ώσπου ανακοινώθηκε η καραντίνα… Τηλέφωνο Νο 1: η μεγάλη μού ανακοινώνει πως θα έρθει σπίτι γιατί δεν έχει οικονομίες και όπως χαρακτηριστικά είπε ‘δεν υπάρχει φως στο τούνελ”
Τηλέφωνο Νο2 από τον ακριτικό νομό: Μαμααα ερχόμαστε, τι ερχόσαστε παιδί μου;
Έγινες δύο;
Ναι πριν δέκα μέρες και το Μαράκι δεν μπορεί να πάει Γερμανία που μένουν οι δικοί της…
Μάλιστα!!
Το Νο3 ήταν θέμα ωρών οπότε μου ήρθε και εκείνο…
Πήρα τον πατέρα και όπως θα αντιδρούσε κάθε Ελληνίδα μάνα του κατέστησα σαφές ότι υπάρχει άμεση ανάγκη επίσκεψης σε σούπερ μάρκετ και μάλιστα όχι μόνο σε ένα…
Παρασκευή απόγευμα εμείς λοιπόν τρέχαμε με τα καλάθια φουλ και τα καμάρια μου ταξίδευαν…
Σάββατο πρωί ετοίμασα όλα τα κρεβάτια υποδοχής, ετοίμασα φαγητό πήγα λαική, ακύρωσα κομμωτήριο και ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να με δω περιποιημένη, αλλά λέω δε βαριέσαι.. θα δω τα λατρεμένα μου…
Σάββατο μεσημέρι κατέφθασαν μετά Βαΐων και κλάδων. Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και με χαρά περισσή φάγαμε, ήπιαμε, αλλά όταν τελείωσε το πανηγύρι έμεινα μόνη με τις κατσαρόλες, τα τηγάνια και τον γενικό χαμό…
Ξέχασα να σας πω ότι το καθόλα συμπαθητικό Μαράκι, σπούδαζε μεν παιδαγωγικά αλλά μόλις άνοιξα την πόρτα στην πλάτη της κρεμόταν μια κιθάρα και στο χεράκι κρατούσε ένα κλουβάκι με μια μαύρη γάτα…
Τρία εγκεφαλικά μου ήρθαν, καθότι αλλεργική στα όμορφα ζωάκια αλλά χαμογέλασα και είπα… καλέ τι γλυκό γατάκι..πως το λένε;;;
Η Κυριακή πέρασε πολύ γρήγορα, να έχω την ευκαιρία να κοιταχτώ στον καθρέφτη, καθώς άρχισα να ετοιμάζω πρωινά, να είμαι πάνω από κατσαρόλες, νεροχύτες και να στρώνω κρεβάτια γιατί τα καμάρια μου αν δεν τους άλλαζες σεντόνι δεν θα το λάμβαναν στις προτεραιότητες τους για τον τρέχον έτος…
Από Δευτέρα τα πράγματα έγιναν λίγο χειρότερα…
Τι εννοώ…
Ξυπνούσαν μεσημέρι και εγώ έπρεπε να πιω καφέ πατώντας στα νύχια και να συνομιλώ με τον πατέρα τους κάνοντας νοήματα… βλέπετε σε ένα μικρό τριάρι ζούμε όχι σε έπαυλη… Στο μενού της ημέρας προστέθηκαν και τα πλυντήρια. Έχω να σας πω, γιατί ναι μεν ξυπνούσαν μεσημέρι, μετά όμως άρχιζαν τις αθλητικές δραστηριότητες και το απόγευμα βγαίνανε για έναν καφέ στο παρκάκι…τα ρούχα δεν χωρούσαν πια στο καλάθι και δεν ήταν και μικρό…
Το βράδυ άρχιζαν οι παραγγελίες.. μαμά, δεν κάνεις εκείνη την τυρόπιτα αύριο, εκείνο το κέικ, εκείνη την μακαρονάδα με τα τυριά, εκείνο το γλυκό με την σοκολάτα… και ούτω καθ’ εξής…
Τόλμησα να σκεφτώ, πως η κορούλα μου θα μπορούσε να μαγειρεύει κανένα φαγάκι. Την έπεισα να μας κάνει λοιπόν παστίτσιο με την συμφωνία να μην την ενοχλήσουμε εν ώρα δημιουργίας. Έτσι κι έγινε. Στρωθήκαμε στο τραπέζι και τι να δούμε… για πιάτα είχε βάλει τις πιατέλες μας τις μεγάλες, στη μέση είχε λίγο μακαρόνι λίγο κιμά παρά πέρα και λίγο άσπρο πιο κει… που είναι βρε αγάπη μου το παστίτσιο;
Βρε μαμά αυτό είναι γκουρμέ πιάτο.. αποδημένο. Νηστικοί σηκωθήκαμε και όταν είδα την κουζίνα που δημιουργήθηκε η συνταγή συμπέρανα ότι πρώτα αποδομείς την κουζίνα για να την εκτελέσεις. Τρεις ώρες καθάριζα κι όταν της είπα να βάλει χεράκι είπε… α.. εγώ είμαι σεφ… Έκτοτε όταν όποτε ήθελε να δημιουργήσει το καμάρι, της έλεγα άσε.. μη μου κουράζεσαι..
Δεν ανέφερα το πώς δοκίμαζε τα δικά μου και τα σχόλια της… Μόλις της έβαζα πιάτο μπροστά , άρχιζε να μιλάει για εντάσεις, υφές και αλάτια που δεν ακούγονται.. λες και ήμουν στο μάστερ σεφ και περίμενα να είμαι η επόμενη αποχώρηση..

Ωστόσο τα βράδια μας είχαν δόσεις καλλιτεχνικές.. το Μαράκι μόλις που πήγαινα για ύπνο είχε έμπνευση και άρχιζε να γρατζουνάει την κιθάρα διότι δεν το είχε και πολύ με τη μουσική και μαζί με τον δικό μου να παριστάνουν τον Τζον Λένον και την Γιόκο Όνο….
Σήκω βρε Λευτέρη έλεγα στο πατέρα τους να τους πεις να βγάλουν τον σκασμό, όχι εκείνος, άσε τα παιδιά να διασκεδάσουν… κλεισμένα μέσα έχουν σκάσει… Μάλιστα… Ενώ εγώ ας πούμε περνούσα καλά… οκ!!!
Γιατί η γυναίκα ούτε το βράδυ είχα ησυχία, ξέχασα να σας ενημερώσω ότι σε όλο τον χαμό είχα και την γάτα που ενώ με είχε πάρει ο ύπνος, αυτή ερχόταν πάνω στο κομοδίνο και με κοιτούσε… άνοιγα τα μάτια πάνω σο κομοδίνο αυτή να με κοιτά… μέσα στον ύπνο η γυναίκα ξεχνούσα την ύπαρξή της, να οι τσιρίδες… και τα γλυκά μου πλάσματα το έβρισκαν τόσο αστείο αυτό, όπως και το φτέρνισμα που είχα όλη τη μέρα!
Θυμόμουν τις μέρες που ξέγνοιαστη έπαιρνα τις φίλες μου για καφέ, για γυμναστήριο, για ψώνια, έστω και για μια βόλτα, μέχρι την πλατεία.
Τώρα μέσα και δουλειές...βραδιάζει, ξημερώνει ίδιες οι μέρες... βέβαια προέχει να είμαστε καλά, ασφαλώς όμως πως να είσαι καλά έχοντας τόσες υποχρεώσεις και δεν σου φτάνουν οι 24 ώρες;
Για βοήθεια ούτε λόγος… άσε τα παιδιά έλεγε ο Λευτέρης διακοπές κάνουν. Τι να τ αφήσω βρε αγάπη μου κι εγώ άνθρωπος είμαι… λίγα πιάτα να πλύνουν ίσως, δεν βλέπεις πως τρώνε και εγκαταλείπουν το τραπέζι λες και τους ήρθε μήνυμα πως σε 3 δεύτερα θα σκάσει βόμβα στην κουζίνα…
Όχι αυτός…μη τους πεις κουβέντα.. ε, τότε να βάλεις ένα χεράκι κι εσύ ίσως;
Εγώ;;; ρωτάει ο Λευτέρης με ύφος, στυλάκι…και στραβό χαμόγελο συνάμα… Ναι άντρα του σπιτιού μας, εσύ…δεν ήθελα και πολύ να εκτονωθώ σε μια λεκτική επίθεση στο στεφάνι μου…
Άρχισα με το κλασικό, δούλα με κάνατε εδώ μέσα και όπως κάθε θηλυκό που θέλει να διατηρεί τα στοιχεία του, θυμήθηκα μέχρι στο γάμο μας που με είχε στραβοκοιτάξει η μάνα του όταν του πάτησα το πόδι…
Τους μάζεψα λοιπόν στο σαλόνι και τους είπα πως πρέπει αν θέλουμε όλοι να περάσουμε καλά στην καραντίνα καλό θα ήταν να καταμεριστούν οι εργασίες. Όλοι συμφώνησαν και εγώ ανακουφισμένη πήγα για ύπνο. Μάλιστα τόλμησα να σκεφτώ πως την επόμενη ίσως να τα κατάφερνα να πάω για λίγο περπάτημα το απογευματάκι.
Όταν την επόμενη ζήτησα να με βοηθήσουν όλοι είχαν να κάνουν κάτι πολύ, μα πάρα πολύ σημαντικό που δεν χωρούσε καμία αναβολή..
Ο ένας θα ετοίμαζε εργασία, η άλλη θα πήγαινε βόλτα με τη φίλη της την Σοφία γιατί είχε πάθει κατάθλιψη που δεν είδε τον Σίμο πέντε μέρες, ο μικρός μου μόνο είπε πως θα το κάνει, όταν γυρίσει από το γηπεδάκι που θα πάει για τρέξιμο..

Α.. να μην το ξεχάσω, εδώ και τρεις μέρες ο Θανάσης μού ανακοίνωσε πως θα πρέπει να μιλάμε τα απογεύματα με την μητέρα του στην Θήβα, γιατί νιώθει μοναξιά και κανένα δυωράκι θα ανοίγουμε βιντεοκλίση έτσι για να νιώθει καλύτερα κι αυτή η καημενούλα... μια που έχω τον χρόνο τον απεριόριστο και δεν ξέρω που να τον καταναλώσω..
Μέχρι που σκέφτηκα ότι αν υπάρξει άλλη καραντίνα να ανακοινωθεί μια ώρα πριν την εφαρμογή της... έτσι τα καμάρια μας θα καθίσουν στο σπιτάκι τους και δεν θα τρέχουμε εμείς οι μαμάδες πίσω από αυτά κι αν γίνετε να βγει κανένα μέτρο ώστε να μείνει και ο Θανάσης καραντίνα στο μαγαζί του, καμία αντίρρηση, θα μιλάει και όσο θέλει με τη μάνα του!!!
Στην ιστορία περιγράφω όπως συνηθίζω την κατάσταση λιγάκι υπερβολικά με δόσεις χιούμορ αλλά και κάποιες αλήθειας. Εύχομαι υγεία σε όλους, να προσέχουμε και να τελειώσει όλο αυτό το πρωτόγνωρο σκηνικό που μοιάζει με εφιάλτη...καλές διαφορετικές γιορτές σας εύχομαι!