Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 5:01:58 μμ
Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2020 19:25

Η διαφαινόμενη χρεοκοπία της 3ης Χιλιετίας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ν. Βαστάκης, Θεολόγος πρώην Λυκειάρχης, Πρώην Υπεύθυνος Σ.Ε.Π. Ν. Κιλκίς.

 

Πριν από δύο δεκαετίες μπήκε στην ιστορία του ανθρώπινου γένους η Τρίτη μ.Χ. χιλιετία. Η είσοδος της πανηγυρίσθηκε με λαμπρούς εορτασμούς σ’ όλο τον κόσμο, γιατί θεωρήθηκε ορόσημο μιας νέας εποχής, καλύτερης από την προηγούμενη. Ορόσημο μιας εποχής προόδου, πολιτισμού, ευημερίας, ειρήνης και ευτυχίας των ανθρώπων. Με λίγα λόγια η τρίτη χιλιετία μπήκε στη ζωή μας με μεγάλες ελπίδες, για δραστική στροφή προς το καλύτερο, για περισσότερο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και την προσωπικότητα του ανθρώπου, για παγίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον κ.ο.
Δυστυχώς όμως, ο χρόνος των δύο πρώτων δεκαετίων ήταν αρκετός, για να δείξει περίτρανα, ότι η Τρίτη χιλιετία αδυνατεί να ανταποκριθεί θετικά στις μεγάλες προσδοκίες και ελπίδες των ανθρώπων. Και αδυνατεί, διότι με την αλλαγή του χρόνου δεν μπόρεσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο και οι καρδιές των ανθρώπων. Έτσι, και τη νέα χιλιετία η κοινωνία της παγκόσμιας κοινότητας κατατρέχεται από τα ίδια πάθη και τις ίδιες κακίες της προηγούμενης χιλιετίας, ακολουθώντας και αυτή μια χρεοκοπημένη ιστορική πορεία.
Δεν μπόρεσε να υπερβεί τις αμέτρητες μικρότητες και να τα καταφέρει έτσι που να δύναται ο άνθρωπος να βλέπει το συνάνθρωπο του ως αδελφό και όχι ως εχθρό. Κρίμα. Παραμένει η ίδια κατάσταση και γίνεται homo hominis Lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκας). Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις των ισχυρών της γης και γενικά των ηγετών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τον αληθινό εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, για την επικράτηση της ειρήνης και της δικαιοσύνης στον κόσμο και για την προστασία της ανθρώπινης σ’ όλα τα στάδια της διαψεύδονται καθημερινά οικτρώς, αφήνοντας πίσω την πικρή γεύση της απογοήτευσης και της απελπισίας.
Δύο βασικές ομάδες της κοινωνίας δείχνουν ολοκάθαρα, ότι η Τρίτη χιλιετία μπήκε στη ζωή μας ευθύς εξ αρχής χρεοκοπημένη, πράγμα που φαίνεται από την στάση των ιθυνόντων απέναντι στην αδύνατη και ανυπεράσπιστη ζωή του παιδιού και απέναντι στην ανήμπορη ζωή των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας.
Δηλαδή στα φύσει και θέσει αδύναμα και ανυπεράσπιστα πρόσωπα. Συνεχίζει να βασιλεύει η κοινωνική αδικία της οποίας απόρροια είναι η φτώχεια και η στέρηση. Τα παιδιά των φτωχών χωρών και των εμπόλεμων ζωνών στερούνται ακόμη και τα πλέον απαραίτητα μέσα διαβίωσης. Μένουν αγράμματα, χωρίς υγειονομική περίθαλψη και χωρίς κάποια κρατική πρόνοια για το μέλλον τους. Τριγυρνούν ρακένδυτα και ανυπόδυτα, ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες των πλουσίων για αποφάγια. Και το χειρότερο: συχνά πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ή παραδίδονται ακόμη και από τους πάμφτωχους γονείς τους σε διάφορους διεστραμμένους «παραλήδες» για μερικά ψωρό – ευρώ ή ψωροδολλάρια. Αν πει κανείς για το αγέννητο παιδί, για το παιδί, που κυοφορείται στα σπλάχνα της μάννας του, βλέπει, ότι εκεί πλέον η ανθρώπινη αναλγησία φτάνει στα άκρα της. Πλήρης ασέβεια στην ανθρώπινη ζωή. Το αγέννητο παιδί παραμένει τελείως ανυπεράσπιστο, σαν να μη είναι το εναρκτήριο στάδιο της ζωής του ανθρώπου, αλλά σαν κάτι το επιβλαβές, σαν καρκινικός όγκος, που πρέπει το ταχύτερο να απομακρυνθεί, πράγμα, που κατά αλήθειαν δεν είναι έτσι. Αν υποθέσουμε ότι η μάννα έχει το δικαίωμα να σκοτώσει το παιδί της, που άγει την εμβρυακή του ηλικία, τότε γιατί τάχα να μην έχει το δικαίωμα να το σκοτώσει στη βρεφική, στη νηπιακή, στην παιδική κ.ο.κ. ηλικία;
Εξυπακούεται ότι όπως δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του παιδιού της μετά τον τοκετό, έτσι δεν έχει ηθικά το δικαίωμα να την αφαιρέσει και πριν από τον τοκετό, από τη στιγμή της συλλήψεώς του και μετά.
Δυστυχώς υπάρχουν άνομα νομοθετήματα σε διάφορες χώρες και στη δική μας, εναντίον της ζωής του αγέννητου παιδιού, για να διευκολύνουν τους «χασάπηδες» γιατρούς και τα «σφαγεία» - μαιευτήρια, που πλουτίζουν σκοτώνοντας ανθρώπους εν τη γενέσει τους. Στην Ελλάδα χάνεται κάθε χρόνο μια μεγαλούπολη – από τις εκτρώσεις (250 με 300 χιλιάδες). Όπως ακούγεται, από τα εκτρώματα των σφαγιασθέντων εμβρύων διάφορες εταιρίες καλλυντικών κατασκευάζουν γυναικεία καλλυντικά. Αν αυτό αληθεύει, τότε τι το χειρότερο έκανε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας (Χίτλερ), που κατασκεύαζε σαπούνια από το λίπος ψημένων ανθρώπων, δερμάτινα είδη και κυρίως γυναικείες τσάντες και άλλα δερμάτινα είδη από ανθρώπινα δέρματα νέων και σπίρτα με φώσφορο από ανθρώπινα κόκκαλα. Κατηγορούμε τους Ναζί της Γερμανίας γι αυτά τους τα εγκλήματα (και καλά κάνουμε), και από την άλλη μεριά – τι υποκρισία! - επιτρέπουμε στον εαυτό μας (και στη δήθεν πολιτισμένη εποχή μας) να κάνει τα ίδια με άλλη μορφή και μάλιστα νομότυπα και – δυστυχία μας- δεν νοιώθουμε κανένα νυγμό της (προφανώς) πορωμένης συνειδήσεως μας. Οι «χασάπηδες γιατροί» των εκτρώσεων ποδοπατούν ασύστολα, χάριν του μαμωνά, τόσον τη συνείδηση τους όσον και τον περίφημο όρκο του Ιπποκράτη (469-399 π.Χ.) που λέγει
Δεν θα δώσω σε κανέναν, θανατηφόρο φάρμακο, έστω και αν του το ζητήσει, ούτε θα εισηγηθεί μια τέτοια συμβουλή.
Παρόμοια δε ούτε σε έγκυρο γυναίκα (θα δώσω) μέσον (= φάρμακο) για αποβολή (έκτρωση). Θα διατηρώ αγνή και άσπιλη και τη ζωή μου και την τέχνη μου. Αυτό τον όρκο αν τον τηρώ και δεν τον παραβώ, τότε θα χαίρω πάντοτε υπολήψεως μεταξύ όλων των ανθρώπων για τη ζωή και την τέχνη μου. Αν όμως τον παραβώ και επιορκήσω, ας πάθω τα αντίθετα από αυτά.
Στα νεότερα χρόνια σε διάφορες χώρες αλλάχθηκαν ή καταλείφθηκαν κάποια σημεία του όρκου του Ιπποκράτη, για να επιτελούνται ελεύθερα και νομότυπα τα εγκλήματα κατά της ανυπεράσπιστης ανθρώπινης ζωής, όπως «ευθανασία» και άμβλωση κ.τλ.
Ας έλθουμε τώρα και στη ταλαίπωρη Τρίτη ηλικία, που στην εποχή μας, από τους πρόσφατους πολέμους και μετά εσήκωσε όλο το βάρος των θυσιών για την αναδημιουργία της κοινωνίας. Αυτή η ηλικία, ως μη επιτελούσα κερδοφόρο έργο, περιφρονείται και συχνά εγκαλείπεται στην τύχη της, ακόμη και από τα «άστοργα παιδιά της». Παραμελείται και γενικά αντιμετωπίζεται ως αρνητικός παράγοντας. Το λεγόμενο «προσδόκιμον επιβίωσης» που εφεύραν διάφοροι πονηρευόμενοι, κάνει τους γέροντες να αγωνιούν. Δεν τους χορηγούνται ακριβά φάρμακα, παίρνουν συντάξεις πείνας και δεν έχουν τις κατάλληλες συνθήκες – όπως δικαιούνται – για αξιοπρεπή επιβίωση. Σε πάμπολλες περιπτώσεις οι οικείοι και συγγενείς τους αφαιμάσσουν οικονομικά και ενίοτε τους υβρίζουν και από πάνω. Ουκ ολίγες φορές σηκώνουν και βάρβαρο χέρι επάνω τους. Άλλοι διαβιούν μόνοι τους σε κάποιο δωμάτιο και πεθαίνουν επίσης μόνοι – άφιλοι και αβοήθητοι. Και ύστερα θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
Λοιπόν η πανανθρώπινη κοινότητα δεν άλλαξε δυστυχώς προς το καλύτερο με την αλλαγή της χιλιετίας. Παραμένει η ίδια όπως και πρώτα, σκληρή, απάνθρωπη, άπονη και ανάλγητη.
Συνεχίζει την τακτική της προηγούμενης χιλιετίας. Στην καινούρια, την Τρίτη χιλιετία η πανανθρώπινη κοινότητα συνεχίζει να αδιαφορεί για την παιδική και για την Τρίτη ηλικία, καθώς και για τις άλλες ασθενείς ομάδες της ανθρωπότητας, οπότε η Τρίτη, η νέα χιλιετία φαίνεται ήδη από τώρα χρεοκοπημένη. Εκτός και γίνει το θαύμα, το θαύμα, που ευχόμαστε, να αλλάξουν οι καρδιές και οι νοοτροπίες των ανθρώπων, σπάζοντας τα εγωκεντρικά εμπόδια, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να πλησιάσουν καρδιακά και συγχωρητικά τους συνανθρώπους τους.