Η Παλμύρα..! πόλη θρύλος της μάγισσας ελληνίδας βασίλισσας Ζηνοβίας, γυναίκας φιλόδοξης, που διαδέχτηκε τον σύζυγό της Οδαίναθο, γυναίκας πρόκλησης για την ρωμαϊκή αυτοκρατορία (3ος αι. μ.Χ.) γι΄ αυτό και έγινε τρόπαιο του Ρωμαϊκού θριάμβου…
Η πόλη της Παλμύρας διακρινόταν από μακριά…στητή…περήφανη…με τις επιβλητικές και μεγαλοπρεπείς της κιονοστοιχίες, που δέσποζαν στην απεραντοσύνη της ερήμου και αποτελούσαν τον περίβολο της πόλης, που έφτανε ως το λόφο - φρούριο των Μαμελούκων, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Δίπλα της η νέα πόλη με τα φοινικόδεντρα, των οποίων οι φυλλωσιές αργοσάλευαν στην πνοή του αμμόσυρτου Λίβα.
Η είσοδος στην αρχαία πόλη εντυπωσίαζε με τις τρείς αψίδες…με τη μεσαία του θριάμβου ψηλότερη από τις δύο πλαϊνές. Κάτω από τους κίονες των αψίδων υπήρχαν τα τελωνεία και κοντά γούρνες με νερό, για να μπορούν οι καμήλες να κορέσουν τη δίψα τους. Δυο άλλες σειρές κιονοστοιχιών, που άρχιζαν από τις αψίδες, χώριζαν την πόλη σε τρία κλίτη, με το μεσαίο κλίτος να αποτελεί τη μεγάλη λεωφόρο και κατέληγαν κι αυτές στο λόφο των Μαμελούκων. Δεξιά και αριστερά της λεωφόρου καταστήματα, επαύλεις, χάνια, θέατρο, ναοί, αγάλματα και το ανάκτορο της βασίλισσας φανέρωναν όλα την τρυφηλή ζωή των κατοίκων και της βασίλισσας…
Έξω από τον περίβολο της πόλης, στους γύρω λόφους υπήρχαν πολυώροφοι Ταφικοί Πύργοι…στην πρόσοψη των οποίων υπήρχαν τα πορτρέτα των αρχηγών της κάθε οικογένειας πάνω σε επιτύμβιες πλάκες, ενώ εσωτερικά οι πολύχρωμες τοιχογραφίες θύμιζαν επίδραση της Πομπηϊανής τεχνοτροπίας. Ταφικοί Πύργοι…κι εδώ η ίδια μεταφυσική αγωνία μπροστά «στον ιερό τρόμο» το θάνατο…το ίδιο δέος, όταν ένοιωθαν την ασημαντότητα τους μπροστά στο Σύμπαν… τον ίδιο φόβο για το αμετάκλητο του θανάτου… Γι’ αυτό έστησαν Ταφικούς Πύργους… Πυραμίδες… Μαυσωλεία…! Σύμβολα της μεταθανάτιας ζωής… αντανάκλαση της επίγειας ζωής… παρηγοριά και ανακούφιση του ανθρώπου ώστε να συμβιβαστεί με το θάνατο και να τον αποδεχτεί.
Η φιλτάτη Παλμύρα..! ένα κόσμημα στην έρημο, με τις σκιές των κιονοστοιχιών της να αλλάζουν θέσεις και χρώματα πάνω στη γήινη άμμο, καθώς ο ήλιος εκτελούσε την καθημερινή του διαδρομή…και το βράδυ ένας έναστρος ουρανός πάνω της, φώτιζε την πόλη και την απέραντη έρημο πέρα ως πέρα, με τα άστρα τόσο χαμηλά, που νόμιζες, πως αν απλώσεις τα χέρια σου θα τα άγγιζες. Φαινόμενο της ερήμου, αφού μεταξύ ουρανού και γης δεν υπάρχει ίχνος υδρατμού!!
Σήμερα η Παλμύρα είναι «σκιάς όναρ»*…ένας ερειπιώνας…λευκή μαρμάρινη σκόνη και θρύψαλα…! Μια ανάμνηση…ένας αναστοχασμός…! Και τα αισθήματα πολλά…πικρία… οργή…και…!
* Πίνδαρος Π.