Καταδίκη του βιαστή, και ανοχή του οργανωμένου βιασμού της λογικής.

Μας αρκεί η επιφάνεια, η εικόνα, το απαραίτητο.

Θέλγητρο η ηρεμία του αδηφάγου έλους, φόβητρο το κύμα της ανοιχτής θάλασσας που διδάσκει αγώνα.

Στο πυρ το εξώτερον η αξιολόγηση, κουραστική η βελτίωση.

Απόλαυση το πληκτρολόγιο και η σιωπηλή οθόνη.

Με λίγες λέξεις ανακαλύπτω την εικόνα του κόσμου όλου.

Ο διάλογος κουράζει, η αμφισβήτηση της αλήθειας μου με εξοργίζει.

Μένω στους τίτλους, γιατί το κείμενο με αποκαλύπτει.

Είμαστε η χώρα του αυτονόητου.

Αυτονόητο να ψηφίζεις χωρίς να ψηλαφίζεις.

Αυτονόητη η διαμαρτυρία για τη φαυλότητα του άλλου χρώματος.

Ενοχλητικές οι λέξεις που στηλιτεύουν μη ανεκτές πράξεις.

Ψάχνω γύρω μου το επιπλέον, και δεν το βλέπω.

Μου είπαν ότι τρόμαξε από το α(υτο)νόητο κι έφυγε γι' άλλους λειμώνες με ήλιο και αλήθειες.

Μου είπαν να μην ψάξω να το βρω.

Αρκεί ν' ανοίξω τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας και θα γυρίσει.

Φοβάμαι.

Αυτονόητος ο φόβος, ανόητη η αδράνεια!