Διαβάζοντας και ακούγοντας, αλλά πάνω απ’ όλα, προσέχοντας τις τωρινές κινήσεις πολιτικών και πολιτικολογούντων, προσπαθώ να κατανοήσω, επισφαλώς να προλέξω και σεμνά να διακινδυνεύσω πρόβλεψη απογοητευτική.
Αρχίζω με την κοινή διαπίστωση, ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν αποπνέει ασφάλεια και προβλεψιμότητα. Και τα δυο, στοιχεία απαραίτητα για την ευόδωση στόχων και σκοπών στον χώρο της πολιτικής και της οικονομίας. Τα διακυβεύματα της πασχίζουσας για στοιχειώδη ευημερία ελληνικής κοινωνίας κινούνται πέριξ της Οικονομίας, της Εξωτερικής Πολιτικής, του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας, κι αν θέλουμε να τα συμπυκνώσουμε με λέξεις, περιορίζομαι σε δυο συμπεριληπτικές έννοιες: Επενδύσεις, και Ασφάλεια. Και οι δυο απαιτούν ένα ασφαλές Πολιτικό Σύστημα, που, έστω και φαινομενικά, θα εγγυάται τη συνέχεια, θα ελαχιστοποιεί τον φόβο του μελλοντικού επενδυτή για «δυσάρεστες εκπλήξεις», θα εξασφαλίζει ισχυρές συμμαχίες με τον διεθνή πολιτικοοικονομικό παράγοντα και θα προοιωνίζει τη διαρκή βελτίωση της ζωής μας.
Ας ξεκινήσω τον περίπατό μου.
Σήμερα έχουμε τη ΝΔ, δημοσκοπικά, αμετακίνητα πρώτη, κι ένα σύνολο κομμάτων στον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς που, κι αυτά δημοσκοπικά, αγκομαχούν αθροιστικά να τη φτάσουν. Ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος πέτυχε να διευρύνει το πολιτικό του ακροατήριο στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αντισταθμίζοντας τις όποιες απώλειές του προς την Ακροδεξιά. Η τελευταία, αν και φλερτάρει με διψήφια εκλογικά ποσοστά, προς ώρας παραμένει απαξιωμένη στη συνείδηση του μέσου Έλληνα μετά την πρόσφατη εγκληματική «κοινοβουλευτική» πορεία του κύριου κομματικού της εκφραστή. Ταυτόχρονα το κομματικό ακροατήριο της ΝΔ δε φαίνεται να έχει την απαραίτητη εκείνη συνοχή, που διασφαλίζει, από τη μια το ηγετικό αδιαμφισβήτητο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, κι από την άλλη τη συνέχεια της κομματικής πρωτοκαθεδρίας στην πολιτική ζωή της χώρας. Η πολιτική φθορά του σημερινού Πρωθυπουργού είναι πλέον εμφανής στο εσωκομματικό πεδίο και ο μέχρι σήμερα κυβερνητικός απολογισμός είναι απογοητευτικός σε όλα τα επίπεδα. Επομένως θα πρέπει επειγόντως να εμφανιστεί ένας κομματικός φορέας που θα υποδεχθεί την κομματική δυσαρέσκεια, χωρίς να κλυδωνιστεί το κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα, που έχει συστηματικά θεμελιώσει η πεντάχρονη μητσοτακική-νεοδημοκρατική διακυβέρνηση.
Με λίγα λόγια, η εγχώρια και διεθνής οικονομική ελίτ θα επιδιώξει ν’ αναζητήσει τον κυβερνητικό διάδοχο, που θα εκτονώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα υπόσχεται επιδερμικές βελτιώσεις και θα συνεχίσει να υπηρετεί τη θεσμική συρρίκνωση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς, Υγείας και Παιδείας. Πρώτο βήμα είναι να βρεθεί ένα Κόμμα που θα καλωσορίζει στους κόλπους του μια σειρά από στελέχη και ψηφοφόρους. Αυτοί θα προέρχονται είτε από τη σημερινή στενά κομματική δεξαμενή της ΝΔ, και συγκεκριμένα από το περιβάλλον των δυο προηγούμενων του κ. Κ. Μητσοτάκη πρωθυπουργών, είτε από τον πολιτικά απροσδιόριστο θυμό και την κομματικά και πολιτικά ευμετάβλητη απογοήτευση που διατρέχουν οριζοντίως ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Είναι πολύ πιθανόν το Κόμμα-Υποδοχέας να προκύψει από τη μετάλλαξη κάποιου ήδη υφιστάμενου Κόμματος με πανελλαδική οργάνωση, βιώσιμη οργανωτική δομή, σοβαρό αριθμό μελών και μια ηγεσία πρόθυμη να εξυπηρετήσει - πάση θυσία - άμεσους κυβερνητικούς στόχους. Βασική προϋπόθεση, το Κόμμα, που θα δεχθεί να παίξει τον ρόλο της «εναλλακτικής» κυβερνητικής λύσης, θα πρέπει εκ των προτέρων να έχει φροντίσει ν’ απελευθερωθεί, με συστηματική μεθόδευση, από το «απωθητικό» πολιτικό του παρελθόν με τις ορατές και σαφείς πολιτικές οριοθετήσεις. Η αποχώρηση ή η ουσιαστική απενεργοποίηση στελεχών και μελών, η χλευαστική απαξίωση πολιτικών διακηρύξεων και η αντικατάστασή τους με ηθικολογικού περιεχομένου ομιλίες της ηγετικής επικοινωνίας αποτελούν τα θεμέλια του νέου Κόμματος-Υποδοχέα. Η πολιτικά ουδέτερη ηγετική στάση, που συνοικεί με αντιπολιτευτική κομματική ρητορική και ταυτοχρόνως ανοίγει την κομματική αγκαλιά σε κάθε τι που αντιμάχεται το πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού - και όχι τον πυρήνα της πολιτικής της ΝΔ - προετοιμάζει τον δρόμο που καταλήγει στον άλλο πόλο του γνωστού διπολικού συστήματος της εναλλαγής των προσώπων εξουσίας και όχι των πολιτικών διακυβέρνησης.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου προβλέπεται να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις. Μπορεί όμως και όχι. Το σίγουρο είναι, ότι όλοι όσοι πονάμε Ιδεολογία, Κόμμα και Πολιτικό χώρο, με την προεκλογική και μετεκλογική μας στάση, οφείλουμε ν’ αποτρέψουμε την αμερικανοποίηση του πολιτικού μας συστήματος, που υπηρετεί την εικόνα, θολώνει την ουσία δια της φαινομενικής κυβερνητικής εναλλαγής κι εξαπατά τον λαϊκό παράγοντα με ψευδαισθήσεις και ανέξοδες υποσχέσεις.
