Ένα από τα πολλά που μου είπε ήταν το κεφάλαιο της προεκλογικής συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, πόσο αποκρουστικό είναι να φωτογραφίζεσαι μαζί με τη δυστυχία εσύ, που η ζωή σου επιφύλαξε έναν ανέφελο ουρανό. Κι αν αισθάνεσαι ελεήμων και φιλάνθρωπος, τουλάχιστον σεβάσου αξιοπρέπεια και νοημοσύνη και μη φωτογραφίζεσαι χαμογελαστός δίπλα στον αποσυνάγωγο της ζωής προς άγραν της ψήφου του στιγμιαίου συναισθήματος της διακομματικής ανηλικότητας. Και αν όλες τις ημέρες του χρόνου δηλώνεις άθεος, και μπράβο σου, μην προσπαθείς επί ματαίω να το διαψεύδεις για είκοσι ημέρες κάθε τέσσερα χρόνια. Και να έχεις πάντα κατά νου ότι οι τελώνες απεχθάνονται τους φαρισαίους, έστω και κι αν φορούν χαμογελαστό κοστούμι.
Με αυτά κι άλλα πολλά συνέχισα τη μοναχική μου πορεία με προσβλητικές εικόνες από το παρελθόν. Τότε που στο συσσίτιο συναντιότανε η ανέχεια με την υποκρισία υπό τα όμματα της εύπιστης αφέλειας. Ή τότε που φωτογραφιζόταν με τα χριστουγεννιάτικα δέματα της κοινωνικής δομής για να υποσχεθεί το τίποτα στην αγωνία του κοινωνικά απροστάτευτου, Και τέλος, τότε που δεν άφηνε ο αθεόφοβος Επιτάφιο και λιτανεία που να μη δίνει το ασεβές παρών του υπό το φως της λαμπάδας του ευσεβούς.
«Η προεκλογική περίοδος ουσιαστικά άρχισε και η αγωνία, να μη χάσω αυτό που έχω ή να αποκτήσω και εγώ αυτό που έχει σήμερα ο άλλος, έχει χτυπήσει κόκκινο. Χρόνος για ιδεολογία και δεοντολογικούς κανόνες δεν υπάρχει. Θάνατός σου, η ζωή μου. Αυτά που μου λες για πολιτική ηθική και άλλα κουραφέξαλα με κουράζουν και με καθυστερούν. Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Το σήμερα δεν μπορεί και δεν θέλει να γυρίσει στο χθες. Το Κόμμα να είναι καλά, και θα είμαι και πάλι βουλευτής, και, πού ξέρεις, υπουργός και βάλε. Μη μου μιλάς άλλο πεθαμένη συνείδηση. Πέθανες και αρνείσαι να το παραδεχθείς. Κι όταν ζούσες ούτε έβλεπες ούτε άκουγες. Δεν έβλεπες τα σημεία των καιρών. Εσύ μου μίλαγες για ιδεολογία κι εγώ σου μίλαγα για τις ανάγκες της ζωής. Είναι πολλά τα λεφτά. Κι εγώ πρέπει να αρπάξω την ευκαιρία. Δεν καταλαβαίνω. Τι πάει να πει ετεροφωτισμός, αδαημοσύνη και τυχοδιωκτισμός; Εγώ έμαθα να ανεβαίνω στο τραίνο όταν περνάει από μπροστά μου. Εσύ μείνε με τις αρχές σου και παράτα με. Με κούρασες. Φύγε κι άσε με να ζήσω κύριε ιδεολόγε».
Πνίγομαι. Δεν θέλω να βλέπω. Ανοίγω το παράθυρο και αναπνέω με τα λόγια μιας άλλης εποχής.
Συνεχίζω να ελπίζω!