Θεωρώ όμως ότι αυτό που μας επιτρέπει να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας ως άνθρωποι και ως πολίτες είναι η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε όλες τις πλευρές ενός ζητήματος. Να μην είμαστε μονοδιάστατοι και, πολύ περισσότερο, εμμονικοί. Διότι αμφότερα καταστρέφουν την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και τελικά περιορίζουν την ελευθερία μας και τις επιλογές μας. Ας προσπαθούμε, λοιπόν, να έχουμε πάντα ανοιχτά τα μάτια και τα μυαλά μας!
Εξηγούμαι: το φαινόμενο Τραμπ, τα πέντε τελευταία χρόνια, μαζί με όλα τα αρνητικά και πρωτόγνωρα που έφερε στην πολιτική ζωή, έφερε και ένα θετικό:  κατέδειξε ότι, καλώς ή κακώς, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Όταν λέω ότι αυτό είναι κάτι θετικό, δεν αναφέρομαι στο χάσμα, αλλά στο ότι αυτό το χάσμα έγινε φανερό, καταδείχθηκε. Διότι πολλοί ψιθύριζαν γι’ αυτό τα προηγούμενα χρόνια, όμως κανείς δεν το έλεγε φωναχτά. Υπήρχε λοιπόν μια προσπάθεια να κρυφτεί το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Παρόμοιο ζήτημα υπάρχει και στην Ευρώπη. 
Θέλω να πω το εξής: δεν μπορεί η μόνη μας αντίδραση απέναντι στους ψηφοφόρους του Τραμπ να είναι απλά η καταγγελία, η απαξίωσή τους και η καταστολή τους. Δεν μπορεί να μένουμε μόνο σ' αυτά. Διότι κάτι τέτοιο είναι μάταιο. Ατελέσφορο. Δεν παράγει λύση στο πρόβλημα. Θυμίζει γονείς που τα παιδιά τους είναι άτακτα ή αντιδραστικά και εκείνοι περιορίζονται στο να τα μαλώνουν ως ανώριμα και συνεχώς να τα τιμωρούν, χωρίς να καταβάλλουν περαιτέρω προσπάθεια να βρουν τι φταίει. 
Έχουμε λοιπόν ένα χάσμα ανάμεσα σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος πολλών δυτικών χωρών. Το να λέμε ότι για το χάσμα αυτό ευθύνεται απλά η ‘’βλακεία’’ ή η ‘’ανωριμότητα’’ ή η ‘’αντιδραστικότητα’’ των μαζών που αντιδρούν, ισοδυναμεί, για άλλη μια φορά, με το να σπρώχνουμε το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί.  Ρωτώ: γιατί δεν υπήρχε αυτό το χάσμα είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν; Χάζεψαν ξαφνικά και έγιναν ακραίοι τόσοι πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι;
Μήπως το χάσμα οφείλεται στο ότι τις τελευταίες δεκαετίες αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι οικονομικές ανισότητες στον δυτικό κόσμο;  Μήπως στο ότι, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλο και περισσότεροι νέοι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη συνειδητοποιούν ότι, από άποψη ευημερίας, θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους; Μήπως στο ότι ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αισθάνεται ότι το πολιτικό σύστημα το αγνοεί και οι διαμαρτυρίες του απλά δεν λαμβάνονται υπόψη;
Προσοχή σε δύο πράγματα:
1.  Φοβάμαι ότι αυτό που έγινε στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι, ως φόβητρο, ως απειλή, από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις (και ιδιαίτερα της Ε.Ε. νομίζω) ώστε να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή! Όποιος αντιδρά ή διαφωνεί στην ασκούμενη πολιτική, πλέον θα χαρακτηρίζεται ως: λαϊκιστής, ψεκασμένος, εξτρεμιστής, ακροδεξιός, ακροαριστερός, επικίνδυνος, τραμπιστής και άλλα πολλά.
2. Για να μην τρελλαθούμε κιόλας: τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου (και της Ελλάδας) πολύ θα ήθελαν να πειστούμε ότι η μεγαλύτερη απειλή για τις σημερινές δημοκρατίες είναι οι καραγκιόζηδες που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο
Όμως οι πραγματικές απειλές της δημοκρατίας σήμερα είναι, μεταξύ άλλων, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, πολλές από τις οποίες έχουν αποκτήσει ισχύ μεγαλύτερη από κράτη και εκλεγμένες κυβερνήσεις! Πραγματική απειλή για τις δημοκρατίες αποτελεί η ίδια η Ε.Ε. με τη σημερινή της μορφή και λειτουργία. Υπάρχει κανείς εχέφρων πολίτης που να πιστεύει ότι οι μείζονες αποφάσεις σήμερα λαμβάνονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα εκλεγμένα κοινοβούλια των κρατών στην Ευρώπη; Μα βαδίζουμε, θα απαντήσουν κάποιοι, προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τη μείωση ή και κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών. Ρώτησαν τους Ευρωπαίους πολίτες γι’ αυτό; Τολμούν να τους ρωτήσουν; Ωχ, σειρά μου να χαρακτηριστώ ακραίος, τραμπιστής κτλ!