Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 6:00:20 μμ
Κυριακή, 20 Δεκεμβρίου 2020 21:16

Μ΄αγαπώ, δεν μ΄αγαπώ...

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη.

Φτάνει μια στιγμή στη ζωή σου που σκέφτεσαι πόσο πολύ ήθελες την αγάπη των γύρω σου, πόσο αγωνίστηκες, αναλώθηκες, ταλαιπωρήθηκες για την απόκτηση της μιας και μοναδικής. Ίσως να μάδησες και μερικές μαργαρίτες για να μάθεις.


Δεν αναρωτιέσαι και δεν σε ενδιαφέρει πια, αν και ποιοί πραγματικά σ αγαπούν, αλλά εστιάζεις στο αν εσύ αγαπάς τον εαυτό σου.
Αναπολώντας θυμάσαι πόσο πάλεψες για να κερδίσεις μια θέση στην καρδιά όσων εσύ θεωρούσες σημαντικούς στη ζωή σου. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε συντρόφους, πόσο χρόνο επένδυσες για να ικανοποιήσεις τα θέλω τους, να γίνεις αποδεκτός και έτσι να έχεις την αγάπη ή έστω την εκτίμηση.
Μήπως κάπου εκεί χάθηκες στις ανάγκες των άλλων και ξέχασες τα δικά σου;
Κι αν είναι έτσι και το καταλάβεις πιστεύω πως μπορεί κάτι να γίνει. Αν όμως αυτή η συνειδητοποίηση γίνει αργά τότε, λυπάμαι αλλά, ο χρόνος ήταν και παραμένει αμείλικτος απέναντί μας.
Για να σκεφτούμε λιγάκι και να απαντήσουμε ειλικρινά στην τόσο απλή ερώτηση, μ αγαπω;
Που σημαίνει, με φροντίζω, με νοιάζομαι, με ακούω, με σέβομαι, με παρατηρώ, με βελτιώνω, με γαληνεύω, με απενοχοποιώ, μου προσφέρω χαρά;
Ή μήπως περιμένω να πάρω τα πάντα από τους άλλους;
Μαθαίνουμε στα παιδιά μας το βασικότερο όλων, να φροντίζουν τον εαυτό τους;
Διδαχθήκαμε πως να γνωρίζουμε εμάς, ώστε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας;
Όσον αφορά στη δική μου γενιά οι ανάγκες που κάλυπταν οι γονείς μας αρκούνταν στο να έχουμε φαγητό, ρούχα και την στοιχειώδη εκπαίδευση.
Σαν γονείς πια πήγαμε ένα βήμα πιο πέρα ώστε να τους προσεγγίζουμε με σκοπό την βελτίωσή τους, με σκοπό να ανταποκρίνονται σε μια νέα βάση κοινωνικών δεδομένων, πόλυ απαιτητική.
Πολλές φορές βρεθήκαμε ταυτόχρονα στη θέση μαθητή και δασκάλου, στην προσπάθειά μας να καλύψουμε κι εμείς τα δικά μας κενά. Εννοώ εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσαμε να μάθουμε εμείς κάτι καινούργιο για να μπορέσουμε να το μεταδώσουμε και να γίνει κατανοητό.
Σε αυτό το δρόμο ίσως να αναλωθήκαμε στο να δίνουμε σημασία στα όχι και τόσο σημαντικά, με αποτέλεσμα να παραμελήσαμε να διδάξουμε πως κατακτιέται η αυτογνωσία βασικός πυλώνας ώστε να αγαπήσουμε το είναι μας.
Συχνά οι κοινωνικοί ρόλοι μας κάνουν να απομακρυνόμαστε από τις βαθιές επιθυμίες μας, να μην ανταποκρινόμαστε στα αληθινά μας θέλω.
Αν όμως αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, αν αρχίσουμε να τον σεβόμαστε και να μην του βουλώνουμε το στόμα όταν πάει κάτι να πει, ή να μην του κουνάμε επικριτικά το δάκτυλο για πράξεις, σκέψεις, αν του επιτρέψουμε να φωνάξει δυνατά τα θέλω του αντί να ακούμε μόνο αδύναμους ψιθύρους, τότε ίσως ανοίξει το μονοπάτι για την αγάπη που του οφείλουμε.
Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που δεν το κάνουν, μιμούμενοι συμπεριφορές δημιουργούν φασόν ζωές και στο τέλος τις πασπαλίζουν με τα έπρεπε, τα πρέπει, τα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, γνωστά άλλοθι ώστε να μην παραδεχτούν πως στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να ξέρουν ποιοί είναι. Συνήθως ετερόφωτοι και συνάμα κυνηγοί της ευτυχίας της χαράς μέσω άλλων.. κι αν δεν την βρουν ε... τότε δεν φταίνε αυτοί αλλά και πάλι οι άλλοι...είναι τόσο ανακουφιστικό να αποποιούμαστε την ευθύνη της αγάπης για τον εαυτό μας και της ευτυχίας μας.
Τόσο ηδονικό να παριστάνουμε τα θύματα και τους αγωνιστές που σήκωναν δανεικές σημαίες και όχι την δική τους. Σημαίες που σηκώθηκαν από άλλους και ήταν χρωματισμένες με έννοιες όπως θυσία, αδικία, ατυχία κτλ.
Αστείο το πόσο εύκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο το κάνουμε, να θέλουμε να μας γνωρίσουμε, να μας αποδεχτούμε και να μας αγαπήσουμε.
Γιατί ίσως τότε θα φταίμε έμεις αν δεν τα καταφέρουμε;
Δεν θα υπάρχει κάποιος που να έφερε το μαύρο, δεν θα υπάρχει θύτης, δεν θα υπάρχει κανείς που να λέμε με δόσεις μικρές ή μεγάλες δράματος, ότι μας κατέστρεψε την ζωή...
Μας λένε πως αν δεν αγαπήσουμε εμάς δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη. Πόσο όμως κατανοητό είναι αυτό;
Πόσο επικίνδυνα κοντά στο να βαφτιστεί από τους γύρω μας ως υπέρτατη εγωιστική συμπεριφορά και να αρχίσουν να μας λιθοβολούν γεμάτοι με την ικανοποίηση του απεταξάμην;
Και στην ουσία, πως θα μάθουμε να το εφαρμόζουμε;
Η αλήθεια είναι πως δεν διαθέτω γνώσεις ψυχολόγιας και ό,τι λέω το βασίζω σε προσωπικές και μη αναζητήσεις, εμπειρίες κτλ
Αυτό που διδάχτηκα όμως στην μέχρι τώρα πορεία μου είναι πως οφείλουμε να μας αγαπάμε, γιατί κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από εμάς. Οφείλουμε να να περάσουμε μια ζωή για εμάς, μοιράζοντας αγάπη όχι ως απόδειξη ηρωοποίησης αλλά επειδή γουστάρουμε πραγματικά να το κάνουμε, χωρίς ίχνος αυτοθυσίας...
αρχίζουμε να λέμε όχι, σε ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, σε σχέσεις που μας ξεζουμίζουν συναισθηματικά, σε καταστάσεις άβολες που μόνο κακό μας προκαλούν.
Ξεκινάμε να μας ακούμε, να μας κανακεύουμε και γιατί όχι μερικές φορές να μας κακομαθαίνουμε.
Χαμογελάμε στα θέλω μας και να προσπερνάμε τα πρέπει των άλλων, αν δεν κουμπώνουν σ΄εμας.
Επιλέγουμε και δεν αφήνουμε κανέναν να μας επιλέξει.
Δεν φοβόμαστε να προχωρήσουμε σε λάθη κι αυτά εξάλλου την αγάπη μας αναζητούν.
Τολμάμε να μας αγαπήσουμε γιατί το αξίζουμε.
Τολμάμε να χαμογελάμε με τα στραβά μας γιατί αυτά μας κάνουν μοναδικούς.
Κι επίσης αρχίζουμε να ακούμε πιο συχνά το γνωστό ¨σ όποιον αρέσουμε¨ χαμηλώνουμε τον πήχη των περιττών αναγκών που μας επιβάλλουν, κατεβάζουμε το καπελάκι μας και προχωράμε μέχρι να μας κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να δούμε εκεί το πιο αγαπημένο μας πρόσωπο...
Ας του δώσουμε το καλύτερο κι ας του πούμε σ΄αγαπώ!