Σε ώρες και ημέρες γενικού τρελοκομείου στην κάποτε «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα», Ε.Ο.Κ., και τώρα απλώς Ευρωπαϊκή Ένωση, μη όμως «Οικονομικής» και μη «Κοινότητα» πρωταγωνιστική και αρνητική θέση εδώ και δύο χρόνια έχει η χώρα μας.
Μέσα όμως σ’ αυτό το δύσκολο παρόν και αβέβαιο μέλλον, ένα σημαντικό γεγονός πέρασε σχεδόν στα ψιλά των ελληνικών μέσων ενημέρωσης σε αντίθεση με τα Γαλλικά. Από τις αρχές Οκτωβρίου έως τα μέσα Ιανουαρίου η καρδιά του Λούβρου κτυπάει Ελληνικά. Στο μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου φιλοξενείται η έκθεση με αρχαιότητες από τη Μακεδονία, με τον τίτλο «Αρχαία Μακεδονία, στο βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου», με περίπου 1000 εκθέματα, από τα οποία τα 670 προέρχονται από το αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, και τα υπόλοιπα από τις συλλογές του Λούβρου.
Η επιλογή των εκθεμάτων αλλά και η διάρθρωση της έκθεσης έγινε με βασικό κριτήριο την καλύτερη και επαρκέστερη ανάδειξη της εξελικτικής πορείας της αρχαίας Μακεδονίας, από τους Μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και την ύστερη αρχαιότητα.
Εξήντα Έλληνες και δεκαοκτώ Γάλλοι συγγραφείς, ιστορικοί, ερευνητές και ανασκαφείς εργάστηκαν για τον πληρέστερο κατάλογο των 730 σελίδων που γράφτηκε ποτέ για τη Μακεδονία.
Η επισκεψιμότητα στην έκθεση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και κυμαίνεται καθημερινά από 4.000 έως 5000 επισκέπτες. Καθημερινά όλος ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος της Γαλλίας και ειδικότερα του Παρισιού αφιερώνουν θετικότατα σχόλια για την έκθεση.
Μεταξύ των σπάνιων εκθεμάτων είναι κι ένα χρυσό βραχιόλι, που βρέθηκε σε κιβωτιόσχημο τάφο στον Εύρωπο το 1992, διαλαλώντας και αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα εκθέματα το αυτονόητο, δηλαδή την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Μάταια οι τυμβωρύχοι της ιστορίας προσπαθούν να ανακαλύψουν έστω κι ένα μηδαμινό στοιχείο περί του αντιθέτου, γι’ αυτό και καταφεύγουν σε γελοιότητες, δαπανώντας εκατομμύρια, προκειμένου να στηρίξουν την ψευδαίσθησή τους, ότι τάχα είναι και αυτοί απόγονοι των Μακεδόνων. Και εκατό μέτρα άγαλμα του Αλεξάνδρου να φτιάξετε και χιλιάδες προτομές Μακεδόνων να στήσετε, τίποτα δεν θ’ αλλάξει και το ξέρετε καλά, θα αρκούν λίγα μόνο εκθέματα για να λάμψει η αλήθεια, την οποία γνωρίζετε κι εσείς. Αφήστε λοιπόν τις φαιδρότητες και τις άσκοπες σπατάλες.
Εν μέσω, λοιπόν αυτής της καταπληκτικής έκθεσης – κατά τους Γάλλους – ήρθε η αναμενόμενη απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης, μια απόφαση για την οποία ορισμένα μέσα ενημέρωσης και αρκετοί πολιτικοί έσπευσαν να διαλαλήσουν ότι δήθεν η Ελλάδα καταδικάστηκε, έχασε, συνετρίβη και άλλα παρόμοια. Αλήθεια πιστεύει κανείς πως αν ήθελαν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι να βάλουν τους Σκοπιανούς στο ΝΑΤΟ θα ρωτούσαν την Ελλάδα; Για ποια όμως ενδιάμεση συμφωνία μιλάμε όταν ο προξενητής – διαμεσολαβητής αλλά και βαπτιστής προτείνει το πρωτόγνωρο για διεθνές συμφωνίες: «Για τούτην εδώ και μόνο την ενδιάμεση και προσωρινή Συμφωνία η Ελλάδα ονομάζεται χώρα Α, δηλαδή η Ελλάδα δεν έχει όνομα! Και τα Σκόπια χώρα Β, που πράγματι δεν έχει όνομα, και δεν έχει αφού το πρώην είναι παρελθόν και όχι παρόν. Τώρα, πως οι τότε κυβερνώντες υπέγραψαν τη συμφωνία είναι άλλη ιστορία γραικυλική. Γνωρίζετε κανέναν που θα δεχόταν να υπογράψει ανώνυμα για το σπίτι του και την περιουσία του;
Την οριστική λύση του ονόματος δεν την θέλει ο αυτόκλητος Διαμεσολαβητής – προστάτης, μοναδική συγκολλητική ουσία για να μη διαλυθεί το μωσαϊκό των βορείων γειτόνων μας είναι το κλεμμένο όνομα από την Ελλάδα και με όσα αυτό εμπεριέχει ως δόλωμα καθόδου στον Αιγαίο.
Τι δίκασε τελικά και ποιους το Κεντρικό Δικαιοδοτικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών με έδρα την Ευρώπη και όχι την έδρα του ΟΗΕ, την χώρα Α, γνωρίζει κανείς χώρα με τέτοιο όνομα; Η δική μου έχει όνομα και μάλιστα από τα χρόνια τα μυθικά και την λένε Ελλάδα.
Ας πάψουν λοιπόν οι προσκυνητές της μεταπολίτευσης, και υπαίτιοι της σημερινής κατάντιας της χώρας μας, να εμφανίζονται ως τηλεοπτικοί αστέρες και να αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους και ας θυμηθούν έστω και για μια φορά τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο.
Υ.Γ.: Στις ανασκαφές του 1992 στον Ευρωπό, σ’ έναν από τους τάφους ήταν θαμμένοι δύο νεκροί, πιθανότατα ζευγάρι. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν χρυσές ίνες, υπολείμματα από επιχρυσωμένα χάλκινα στεφάνια, πήλινα αγγεία και ένα χρυσό βραχιόλι από περίτεχνο δικτυωτό σώμα, τα δε άκρα απολήγουν σε κεφάλια κατσικιών, θέμα ιδιαίτερα συνηθισμένο για τους κατά βάση κτηνοτρόφους της περιοχής (α’ μέσο 3οο αιώνα π.Χ.).
