Είναι ομολογουμένως ένα από τα θετικά παράδοξα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Μπορεί να είχαμε σημαντικές κυβερνητικές εναλλαγές, όμως εδώ και κοντά μία πεντηκονταετία δύο δείχνουν να είναι οι σταθερές της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Η κοινή ευρωπαϊκή μας πορεία και ο φιλοαμερικανικός προσανατολισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Και εάν τα μνημόνια π.χ. μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι επιβλήθηκαν απ ‘έξω όμως η αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ είναι εντυπωσιακή η σύμπτωση απόψεων ανάμεσα στις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Και η σύμπτωση γίνεται πιο εντυπωσιακή, καθώς υποτίθεται, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κληρονόμος του παραδοσιακού... αντιαμερικανισμού της ''ελληνικής αριστεράς''.
Παρ’ όλα αυτά και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να αναβαθμίσει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, κάτι που φάνηκε και από τον τρόπο που σε σχέση με τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις επέλεξε την πολιτική της αναβαθμισμένης συνεργασίας με Ισραήλ και Αίγυπτο, δύο χώρες που επίσης εντάσσονται σήμερα στον άξονα στρατηγικών συμμαχιών των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, παλιότερα το ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρα, ούτως ή άλλως είχε κάνει σαφή την τοποθέτησή της σε έναν ευρω-ατλαντικό προσανατολισμό, άλλωστε διεκδικεί να είναι η παράταξη(εις) που ιστορικά υποστήριξε μια τέτοια κατεύθυνση. Σε αυτό το φόντο είναι που δείχνει κατεξοχήν να έχει επενδύσει στην ακόμη μεγαλύτερη αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ ως τη βασική γεωπολιτική μεθοδολογία για την αντιμετώπιση των αυξημένων τουρκικών προβολών ισχύος. Η προσπάθεια αναβάθμισης των σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε ρήξη με την Τουρκία. Παρότι υπάρχουν φωνές στις ΗΠΑ που τείνουν να υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να υπάρξει μεγαλύτερη ρήξη με την Τουρκία και επικέντρωση στη συνεργασία με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα, φαίνεται ότι η βασική αμερικανική γραμμή είναι να μην διαρραγούν οι σχέσεις με μια τόσο κρίσιμη στρατηγική σύμμαχο. 
Κατεξοχήν οπαδός αυτής της άποψης ήταν ο ίδιος ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος. Άρα ως Έλληνες ορθώς ελπίζουμε σε μια καλύτερη διαπραγματευτική ισχύ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο; Μπορεί ο Τζ.Μπάιντεν να μην είναι «στα μέλια» με τον Τούρκο Πρόεδρο, όπως ο προκάτοχος του, όμως η έλευσή του δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τη στάση της Αμερικής εις βάρος της Τουρκίας. Εξάλλου πολλές φορές, η εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται και από ένα  ναι μεν, αλλά...
Αντίστοιχα, παρότι έχει γίνει σαφές ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν την αναβάθμιση της συνεργασίας Ελλάδας, της Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου (και Η.Α.Ε.) και στον ενεργειακό τομέα και ότι ζητούν από την Τουρκία να μην προχωράει σε προκλήσεις, θα ήταν λάθος  να θεωρήσουμε ότι οι ΗΠΑ «νομιμοποιούν» έναν «αντιτουρκικό άξονα». Θέλουν σιγουρα ένα ισχυρό αντίπαλο δέος, όμως ποτέ, μα ποτέ δεν θα ήθελαν να δουν την Τουρκιά στην αγκαλιά (ακόμη πιο σφιχτά) της Ρωσίας ή του Ιράν.  Οφείλουμε να είμαστε συγκρατημένοι!