Δεν υπήρχαν και πολλές εναλλακτικές μες στο σπίτι κι έτσι στράφηκαν σε αυτά, όχι μόνο από ανία για να απασχοληθούν αλλά και ως καταφύγιο και μέσο διαφυγής για να ηρεμήσουν, ξεχαστούν, ανακουφιστούν από το στρες και τον φόβο για τον ιό. Έμαθαν να αντιμετωπίζουν το στρες με αποφυγή.
Κι εμείς οι γονείς εν μέσω πανδημίας απ’ την άλλη, έχοντας στρες οι ίδιοι και μη ξέροντας τί να κάνουμε, χαλαρώσαμε πολύ τους κανόνες κι έτσι χάθηκε κάπως ο έλεγχος.
Η ενασχόληση με τις οθόνες, κατέστη η σημαντικότερη, καθημερινή και πολύωρη δραστηριότητα στη ζωή των νέων. Ο εγκέφαλός τους, συνήθισε στην άμεση έκλυση ντοπαμίνης, δηλαδή στην άμεση επιβράβευση που οδηγεί σε ευφορία και ενθουσιασμό σε σημείο που όταν δεν εκτίθενται στις οθόνες, οι νέοι να νιώθουν ανησυχία και νευρικότητα. Μιλάμε για χαρακτηριστικά εθιστικής συμπεριφοράς που αποσυνδέει τους νέους απ’ το συναίσθημά τους, απ’ τους άλλους νέους και τους κάνει να παραμελούν σχολικά καθήκοντα και κοινωνικές σχέσεις.
Ως γονείς οφείλουμε να επέμβουμε γιατί είναι δύσκολο οι νέοι να κάνουν αυτοέλεγχο και να περιορίσουν ενασχόληση από μόνοι τους. Δεν είναι ρεαλιστικό, όμως να απαιτήσουμε την πλήρη διακοπή και αποχή από τις οθόνες και το διαδίκτυο, καθώς αυτό υπάρχει παντού, άμεσα προσβάσιμο, αλλά και προσφέρει πολλαπλά εκπαιδευτικά οφέλη.
Αντ’ αυτού, μπορούμε να θέσουμε λογικά χρονικά όρια για την ασφαλή-υγιή χρήση του, αλλά και να επιβλέπουμε, κατά πόσο ο νέος τα τηρεί, καθώς ειδικά τον πρώτο καιρό θα είναι δύσκολο να ελέγξει την παρόρμησή του και να τα τηρήσει. Μπορούμε να επιτρέπουμε τη χρήση συσκευών μόνο σε συγκεκριμένους χώρους του σπιτιού, που επιβλέπουμε πιο εύκολα. Ίσως στην αρχή θυμώσει μαζί μας. Όμως επιβάλλεται και οι δύο γονείς να τηρούμε κοινή στάση. Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι, το να επιτρέπουμε τη χρήση του διαδικτύου για μιάμιση ώρα κάθε μέρα μετά το διάβασμα.
Ακόμη, όσο είναι εφικτό, να εισάγουμε ξανά στην καθημερινότητά τους, νέες διεξόδους, όπως ο αθλητισμός. Δεν θα είναι εύκολο στην αρχή, γιατί τόσο καιρό, οι νέοι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για δραστηριότητες, που δεν συνδέονται με άμεση επιβράβευση και ίσως τους φαίνονται βαρετές.
Όμως είναι χρήσιμο να μάθουν δεξιότητες ζωής όπως το πώς να βάζουν όρια στην άμεση ευχαρίστησή τους και το πώς με δουλειά και με προσπάθεια θα πετύχουν τον μακροπρόθεσμο στόχο τους. Έτσι γίνονται υπεύθυνα και καλά σε κάτι, άρα αυξάνεται και αυτοεκτίμησή τους, ενώ παράλληλα μαθαίνουν να συνδέονται με άλλα συνομήλικα παιδιά κι όχι να αποσυνδέονται συναισθηματικά όπως γίνεται με τις οθόνες. Όταν νιώθουν συνδεδεμένα με τα συναισθήματά τους και μεταξύ τους, έχουν την αίσθηση, πως όλα θα πάνε καλά.
Η Ελισάβετ Μελετιάδου, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, είναι απόφοιτος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μετεκπαίδευση στη Γνωσιακή-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία (Ατομικής, Ζεύγους και Παιδιών )και Πιστοποίηση Ψυχοθεραπευτικής επάρκειας απ’ την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Συμπεριφορικών και Γνωστικών Θεραπειών (EABCT) ΕΕΕΣ/ΑΜΠ:CBT16-081).
Ασκεί το επάγγελμα ιδιωτικά στο γραφείο της, 21ης Ιουνίου 141, Κιλκίς. τηλ 6972006844, 23410-24722.
