Η πάλη των τάξεων, που κυριαρχεί για αιώνες στη σκέψη της ανθρωπότητας, έφτασε στο τέλος της.

Ό,τι δεν κατάφερε ο κορπορατισμός του Ιωάννη Μεταξά, η διορισμένη ΓΣΕΕ του Γεωργίου Παπαδόπουλου και ο Νόμος 330 του Κωνσταντίνου Λάσκαρη, το πετυχαίνει το εργασιακό νομοσχέδιο του κ. Κωστή Χατζηδάκη, που δίκαια μπορεί να περηφανεύεται ότι μας ελευθέρωσε από τα δεινά της εργοδοσίας.

Εκεί που ο εργοδότης πίεζε να νομοθετηθεί η περίφημη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», για λόγους εξυπηρέτησης των αναγκών της εταιρείας του, τώρα ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε απόλυτο κυρίαρχο.

Το αίτημα θα προέρχεται από τον εργαζόμενο και μόνο.

Ναι, όπως το διαβάζετε.

Ο εργαζόμενος, αγνοώντας τις ανάγκες της δουλειάς, υποβάλλει αίτηση να του επιτρέψει ο εργοδότης του να εργαστεί 4 δεκάωρα, χωρίς επιπλέον αμοιβή, προκειμένου να κάτσει την Παρασκευή με την οικογένειά του.

Δηλαδή ο εργαζόμενος των 600 ευρώ παίρνει επιτέλους την εκδίκησή του, και αντί να υφίσταται την πίεση του εργοδότη για απλήρωτες υπερωρίες, τώρα ο ίδιος από μόνος του θα το ζητάει για να απολαύσει την επώδυνη αμηχανία να τρώει τα σωθικά του αφέντη του.

Αυτό είναι επανάσταση.

Τα αφεντικά στη γωνία να περιμένουν πότε θα ζητήσει ο εργαζόμενος να «διευθετήσει» το ωράριό του.

Η ελληνική εργοδοσία βρίσκεται σε αναβρασμό για την ανάλγητη συμπεριφορά της κυβέρνησής μας.

Η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος παρακολουθούν άφωνοι τη μεγάλη ανατροπή και αγωνιούν για τα θέσμια των πατεράδων τους.

Συντετριμμένα τα μέλη της χειμαζόμενη τάξης των Ελλήνων καπιταλιστών αποφασίζουν να μην αντιδράσουν οι ίδιοι, αλλά να πιέσουν τους αυριανούς τους δυνάστες, ως πιο έμπειρους, να κατεβούν εκείνοι στο δρόμο και να εκδηλώσουν σθεναρά την αντίθεσή τους προς τον κ. Χατζηδάκη, τον άνθρωπο που δεν σέβεται τα ιερά και τα όσια της φυλής.

Στο τέλος καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, όλοι μια μεγάλη αγκαλιά, υμνολογούν τον άνθρωπο που γύρισε σελίδα.

Το παραμύθι μας έφτασε στο τέλος του, με την Κοκκινοσκουφίτσα να τρώει τον λύκο και τη γιαγιά να παίρνει τα βουνά, για να μην τρελαθεί στα γεροντάματα.

Έτσι συνεχίζουν οι ίδιοι να ζούν καλύτερα, κι εμείς πολύ χειρότερα.

Άβε!