Όταν η Εύα χρησιμοποίησε ένα μικροσκοπικό φύλλο συκής, για να κρύψει τη γύμνια της από τον χωρίς δεξί πλευρό σύντροφό της, δημιούργησε και λανσάρισε το πρώτο εσώρουχο.

Την τεράστια συμβολή των εσωρούχων, ιδίως των πολυτελών, στην κορύφωση της ερωτικής επιθυμίας έχουν κατά καιρούς επισημάνει κορυφαίοι διανοητές όπως ο μέγας Ροΐδης που στην «Ψυχολογία Συριανού συζύγου» γράφει ότι εκτός της αποχής και της ζήλειας «συνετέλει εις την έξαψιν του πόθου μου και η έκτακτος πολυτέλεια του εσωτερικού αυτής στολισμού, ο μεταξωτός στηθόδεσμος, τα κεντητά μεσοφόρια…». Οι γυναίκες, από την άλλη, γνωρίζουν πολύ καλά, από την προεφηβική τους ακόμη ηλικία, τη συμβολή των εσωρούχων στην αποπλάνηση του άνδρα, που πανθομολογουμένως δεν εμπεριέχει κανένα βαθμό δυσκολίας. Ποιά μεγαλύτερη απόδειξη από την πρακτική των κοριτσιών, που αν και δεν έχουν κανέναν εμφανή προεξέχοντα λόγο, φορούν σουτιέν, τα οποία παραγεμίζουν με βαμβάκι, θεωρώντας ότι έτσι εισέρχονται μια ώρα αρχύτερα στον κόσμο των μεγάλων, όπου η κυριαρχία των γυναικών στα ζητήματα του έρωτα είναι αδιαπραγμάτευτη, ακατανίκητη και ολοκληρωτική.

Πριν όμως προχωρήσω στην ενδελεχή αναφορά στα βρακιά, η έκθεση των οποίων αποτελεί το κορυφαίο ζήτημα της εμποροπανήγυρης μας, ας καταθέσω μερικές γενικές παρατηρήσεις περί των γυναικείων εσωρούχων:

ΠΡΩΤΟΝ: Το ημίγυμνο γυναικείο κορμί είναι πιο ερεθιστικό από το απόλυτο γυμνό και η γυναίκα που παρουσιάζεται περιπαθής με τα εσώρουχά της, από τα απλά μέχρι τα δαντελωτά, κερδίζει στο παιχνίδι της ερωτικής πρόκλησης εκείνη που φοράει μόνο το άρωμά της. Στην περίπτωση του γάμου, σε παλαιότερες εποχές, η ύπαρξη εσωρούχου της νύφης θεωρούνταν άκρως απαραίτητη γιατί σε περίπτωση που την «έπαιρνε ξεβράκωτη» ο γαμπρός έχανε το προνόμιο της προίκας. Έτσι επακόλουθη ήταν η οικονομική δυσπραγία που αντιμετωπιζόταν με αμεριμνησία, όπως δηλοί η φράση «βρακί δεν έχει ο κώλος μας γαρύφαλλο στ’ αυτί μας».

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Τα γυναικεία εσώρουχα έχουν την ικανότητα να συγκεντρώνουν το βλέμμα σ’ ό,τι ακριβώς ισχυρίζονται ότι θέλουν να κρύψουν κι αφήνουν ελεύθερη τη φαντασία να συμπληρώσει τα κενά της εικόνας. Γι αυτό κι ή συμβολή τους στο αρχέγονο παιχνίδι της σεξουαλικής έλξης ήταν πάντοτε μεγάλη.

ΤΡΙΤΟΝ: Τα γυναικεία εσώρουχα μοιάζουν πιο μυστηριώδη από τα υπόλοιπα ρούχα και δίνουν την αίσθηση του απαγορευμένου. Αυτό ίσχυε σε μεγαλύτερο βαθμό στο παρελθόν και κυρίως μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα. Γι’ αυτό και στα καταστήματα νεωτερισμών τα εσώρουχα ήταν αθέατα, καταχωνιασμένα στα συρτάρια, ενώ τα υπόλοιπα ρούχα προβάλλονταν σε κοινή θέα. Από τη δεκαετία του 1970 τα γυναικεία εσώρουχα απενοχοποιήθηκαν και έτσι ψεύτικες και ζωντανές κούκλες με πολυτελή εσώρουχα κυριάρχησαν στις βιτρίνες των καταστημάτων και στις ολοσέλιδες διαφημίσεις των περιοδικών ποικίλης ύλης. Ακόμη και στις λαϊκές αγορές οι «παζαρτζήδες» δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αραδιάζουν τα βρακιά και τα σουτιέν στους πάγκους τους και να διαλαλούν με στεντόρεια φωνή: «τρία στριγκ ένα τάλιρο».

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η γενική τάση που επικράτησε αναφορικά με το μέγεθος τους ήταν αυτή της διαρκούς σμίκρυνσης και έτσι φτάσαμε από τις σκελέες στα «κορδόνια» και από τους ευμεγέθεις στηθόδεσμους στα μικροσκοπικά σουτιέν. Παρά τη διαρκή σμίκρυνσή τους φαίνεται τα εσώρουχα δύσκολα θα εξαφανισθούν και δεν θα επικρατήσει μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφεται στην ταινία «Βασικό ένστικτο». Ανεξαρτήτως μεγέθους έχει ισχύ η φράση «τον έβαλε στο βρακί της» που υποδηλώνει την πλήρη υποταγή ενός άνδρα στα ερωτικά θέλγητρα μιας γυναίκας και αποτελεί τη μόνιμη επωδό στις συζητήσεις μητέρας – γιού όταν εκείνη δεν συμπαθεί τη σύζυγο ή την ερωτική σύντροφο του κανακάρη της.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Το ζήτημα των εσωρούχων έχει σαφείς ταξικές αναφορές καθότι η χρήση τους καθιερώθηκε από τις γυναίκες της αριστοκρατίας, τις οποίες αργότερα μιμήθηκαν οι γυναίκες των λαϊκών τάξεων. Συμβαίνει όμως και το αντίστροφο: Τα στριγκ που αναδεικνύουν τους λόγω πλαστικής χειρουργικής σφριγηλούς γλουτούς των κυριών της αστικής τάξης πρωτοφορέθηκαν από καλλίγραμμες βραζιλιάνες του Ρίο, πολλές των οποίων διέμεναν σε φαβέλες.

ΕΚΤΟΝ: Η δαπάνη για την απόκτηση εσωρούχων πολλές φορές είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους. Παλαιότερα τα λεγόμενα «ασπρόρρουχα» θεωρούνταν είδος πολυτελείας και σαν τέτοια περιγράφονταν στα προικοσύμφωνα. Κάποιοι μάλιστα από τους υποψήφιους γαμπρούς τα καταμετρούσαν με υπέρμετρη σχολαστικότητα και δεν ανέβαιναν τα σκαλιά της εκκλησίας αν ο αριθμός τους δεν ταυτιζόταν με τον αναγραφόμενο στον κατάλογο προικοδότησης.

ΕΒΔΟΜΟΝ: Το χρώμα των εσωρούχων είναι καθοριστικό για τη σεξουαλική διέγερση των ανδρών, καθώς αν δεν είναι της προτίμησής τους παραμένουν σχετικά απαθείς ενώ αν είναι αυτό που τους εξιτάρει συμπεριφέρονται όπως ο ταύρος στη θέα ερυθρού τεμαχίου υφάσματος. Άγνωστο παραμένει αν η ΕΥΠ κατόπιν εισαγγελικής αδείας παρακολουθεί και καταγράφει το χρώμα του εσωρούχου εκάστης μίας παρακολουθουμένης και αν οι εγχώριοι Τζειμς Μποντ της ΕΥΠ επιδεικνύουν τον ίδιο ζήλο με αυτόν των μαθητών του δημοτικού που επιχειρούν να διακρίνουν το βρακάκι της συμμαθήτριας τους στο διπλανό θρανίο ή το εσώρουχο της δασκάλας τους στο έδρανο.

ΟΓΔΟΟΝ: Η μόδα, όπως στα ρούχα έτσι και στα εσώρουχα, μεταλλάσσεται διαρκώς αλλά μη έχοντας ανεξάντλητες επιλογές επιστρέφει περιοδικά στο παρελθόν δανειζόμενη τα βασικά στοιχεία που επικρατούσαν τότε, τροποποιώντας τα όμως ώστε να μην είναι ίδια και απαράλλαχτα. Αυτό που παραμένει ίδιο και απαράλλακτο είναι η αναγκαιότητα ταύτισης μορφής και περιεχομένου που συμπυκνώνεται στη φράση «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους».

ΕΝΑΤΟΝ: Τα εσώρουχα στη διαχρονική τους εξέλιξη απώλεσαν σταδιακά το ρόλο προστασίας της ηθικής ακεραιότητας της γυναίκας. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα τα σιδηρά ελάσματα, τα σταυρωτά κορδόνια και οι φιόγκοι που έδεναν ασφυκτικά τον κορσέ προστάτευαν επαρκώς το γυναικείο κορμί από τα βέβηλα χέρια. Σήμερα, ευτυχώς, τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί και τα απαλά γυναικεία εσώρουχα δεν σέβονται μόνο την ανατομία του σώματος αλλά και την επιθυμία για «ακολασία», την οποία υποβοηθούν με την ευκολία αφαίρεσής τους. Δυσκολία στη διαδικασία αφαίρεσης παρουσιάζεται μόνο σε περιπτώσεις σαν της γνωστής από το δημοτικό τραγούδι θειας – Αμερσούδας που «τρία βρακιά φορεί και μέχρι να βγάλει το ένα τ’ άλλα τα κατουρεί».