Αρκετές φορές αναζητούμε το παρελθόν. Τα τρυφερά ανέμελα νεανικά μας χρόνια. Και είτε συζητούμε γι’ αυτά, είτε τα αναπολούμε, είτε τα ονειρευόμαστε.
Τις προάλλες ξαπλωμένη στο κρεββάτι, μετά από ένα εξαντλητικό τριήμερο, αντιλαμβάνομαι τα βλέφαρά μου βαριά, σιγά-σιγά να κλείνουν! Σαν ναρκωμένη μεταφέρομαι σ’ ένα γλυκό όνειρο, σε μια άλλη κατάσταση!
Νιώθω τον φθινοπωρινό αέρα να παίζει με τα χρυσοκίτρινα φύλλα κι εγώ καθισμένη σ’ ένα βραχάκι, στους πρόποδες του λόφου που περιβάλλει το πανέμορφο χωριό μου, αντιλαμβάνομαι ότι το μυαλό μου παίζει κι αυτό διάφορα παιχνίδια.
Σ’ αυτό προδιαθέτει και το περιβάλλον. Κίτρινα κρινάκια υψωμένα μέσα στους θάμνους, οι κουμαριές στολισμένες με τους κόκκινους μικρούς καρπούς, ιδανικές συνθήκες για να δεχθώ την πρόκληση να συμμετάσχω σ’ αυτά τα παιχνίδια.
Το πώς βρέθηκα εκεί; Τι να πω, με σπρώχνει η νοσταλγία, η αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο που είναι γεμάτος από τις παιδικές μου αναμνήσεις.
Στο βάθος του πευκόφυτου δάσους διακρίνω ένα μικρό κοριτσάκι, είναι δεν είναι 2 χρονών.
Μα ναι, εγώ είμαι! Μελαχρινό, με σγουρά μαλλάκια, κοντό παντελονάκι με στηθουράκι. Χαμογελάει, παίζει χαρούμενο, είναι ευτυχισμένο! Είναι χαρούμενο. Μούδιασα...! Έχει άγνοια κινδύνου, όπως όλα τα μικρά παιδιά.
Δε θέλω ν’ ανοίξω τα μάτια μου, μ’ αρέσει αυτή η εικόνα της ξενοιασιάς.
Σαν να διαισθάνεται το κοριτσάκι ότι η πορεία της ζωή του δε θα είναι τόσο ρόδινη κι απολαμβάνει τη στιγμή.
Πράγματι πότε μεγάλωσε, Δημοτικό, Γυμνάσιο και μετά παραπέρα!
Εκπαιδευτικός (δημόσιος υπάλληλος), οικονομικά ανεξάρτητη, ο στόχος και καημός της μητέρας της, την οποία έχασε σε μικρή ηλικία.
Και; Πάρε τη ζωή στα χέρια σου.
Γιατί ανεβαίνεις τον ανήφορο αγκομαχώντας;
Δεν τη ρωτώ, ξέρω. Της έτυχαν στη ζωή της απίστευτες ατυχίες, ή μάλλον δυσκολίες.
Και να μπροστά της η γειτόνισσα, η Θεανώ: ίσιωσε το κορμί σου, ο Θεός το χιόνι στα ψηλά βουνά το ρίχνει, της λέει.
Ανοίγω τα μάτια μου. Συνέρχομαι από το τρυφερό και αλλόκοτο αυτό όνειρό μου. Τέτοια όνειρα βλέπουμε συχνά εμείς της ηλικίας μου και ηρεμούμε! Αναλογίζομαι, τα κατάφερα; Ναι, ή όχι; Αυτή η αξιολόγηση της πορείας μας είναι το βάλσαμο και το αποκούμπι της ζωής μας. Ο καθένας κάνει την αυτοκριτική του. Κι ο Θεός … βοηθός!
Ανέφερα όμως στην αρχή ότι, πέρα από τα νοσταλγικά όνειρα, αναπολούμε και καθοριστικές στιγμές της ζωής μας. Στιγμές που υπήρξαν η πυξίδα στη συνεχόμενη πορεία της ζωής μας.
Θα μοιραστώ μαζί σας δυο σημαντικά περιστατικά-στιγμές της ζωής μου:
Απίστευτα στενοχωρημένη για ένα δυσάρεστο γεγονός, που εκείνη την περίοδο συνέβαινε στη ζωή μου, κάθε πρωί έκανα τον γύρο του τετραγώνου της περιοχής μου, λέγοντας τις προσευχές που ήξερα. Αυτό με ανακούφιζε.
Κάποιο πρωινό, περνώντας απ’ την αυλή της εκκλησίας μας, βλέπω ανοιχτή την πόρτα κι αποφάσισα να μπω να προσκυνήσω και ν’ ανάψω ένα κερί.
Μπαίνοντας στην εκκλησία, διέκρινα στο βάθος μπροστά στην Ωραία Πύλη την εικόνα της Παναγίας. Για κάποιο λόγο την είχαν τοποθετήσει εκεί.
Προχωρώντας προς την εικόνα, ακούω μια ψαλμωδία λες και ψέλνανε άγγελοι.
Προσκυνώ και γυρνώντας συναντώ τον ιερέα της εκκλησίας.
-Θέλω να εξομολογηθώ, του λέω. Με είδε ταραγμένη.
-Έλα παιδί μου, μου είπε.
Πριν ξεκινήσω, τον ρώτησα εάν στην εκκλησία τη στιγμή αυτή παίζεται εκκλησιαστική μουσική. Άκουσα, του είπα, μια ψαλμωδία με αγγελικές φωνές.
-Όχι, παιδί μου. Εσύ το άκουσες!... μου απάντησε με ένα ήρεμο βλέμμα.
Αυτό το περιστατικό σημάδεψε τη ζωή μου. Αντιλήφθηκα ότι κάτι το μεταφυσικό μας περιβάλλει, που είτε μας βοηθάει, είτε μας συμπαραστέκεται στον «Γολγοθά» της ζωής μας.
Το δεύτερο περιστατικό δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, πώς να το περιγράψω!
Είμαι στο κρεβάτι μου πολύ πρωί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Διανύω μια περίοδο θεραπειών μετά από το τρίτο δύσκολο χειρουργείο της ζωής μου και κάνω κουράγιο να ξεπεράσω κι αυτόν τον σκόπελο. Δόξα τω Θεώ, τα καταφέρνω.
Γυρνάω λοιπόν το κεφάλι μου προς τα πίσω και ανάμεσα στη φωτογραφία του παιδιού μου και μιας αφίσας, είναι όρθιος ένας νεαρός με αγγελικό πρόσωπο, λίγο σγουρά μαλλιά ανοιχτόχρωμα, σιέλ ρούχο, λεπτός, μ΄ένα ξύλινο ραβδί.
Φωνάζω δυνατά «μα τα μάτια μου είναι ανοιχτά, δεν είναι όνειρο!». Φυσικά, σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε. Φώναξα τον σύζυγό μου, του περιέγραψα το γεγονός και συνεχίζω να επιμένω «αλήθεια σου λέω, τα μάτια μου ήταν ανοιχτά!». Η καρδιά μου ειλικρινά κόντευε να σπάσει απ’ την ταχυπαλμία...
Χαρακτηρίστε με όπως θέλετε! Σας λέω με βεβαιότητα ότι είναι απίστευτη η δύναμη που πήρα.
Από τότε έκανα σημαία το «πίστευε και μη, ερεύνα».
Τώρα, αλλά κι από πάντα, ό,τι με απασχολούσε το ξεπερνούσα με την προσευχή και δόξα τω Θεώ έχω βγει από απίστευτα αδιέξοδα νικήτρια.
Για το απόφθεγμα «πίστευε και μη, ερεύνα», έχει γίνει μεγάλη κουβέντα. Οι πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο προτρέπουν στην έρευνα, αλλά υποδεικνύουν επιπλέον και τον τρόπο, λέγοντας να μη συγχέουμε κάποιες πατερικές ρήσεις με την έννοια της ανεξέταστης αποδοχής αρχών.
Είδατε το ένα φέρνει τ’ άλλο. Ο Χριστός όχι μόνο είπε στον άπιστο Θωμά «πίστευε και μη, ερεύνα», αλλά τον προέτρεψε να βάλει τα δάχτυλά του στις πληγές, δηλαδή να ερευνήσει.
Το λέω με απόλυτη βεβαιότητα ότι η πίστη είναι ένα τεράστιο στήριγμα για τον άνθρωπο.
Όλα όσα προανέφερα είναι μια κατάθεση ψυχής και η πίστη μου. Είναι αδιαπραγμάτευτη!!!
