Ο ζων πολιτισμός δεν αρκείται στην παθητική αναμάσηση πνευματικών έργων ή στην «απόλαυση» της θέασης ή του ακούσματος καλλιτεχνικών έργων. Ζωντανός πολιτισμός, ζωντανή τέχνη, σημαίνει «αφουγκράζομαι το ρυθμό και τις ανάγκες της κοινωνίας» και πάνω σε αυτή τη βάση «δημιουργώ, αποκαλύπτω, προτείνω, ενθαρρύνω, στηρίζω»
Προσφορά στον πολιτισμό δεν είναι η ικανοποίηση όλων των «γούστων», και έντεχνο τραγούδι και «μοντέρνα» τράπ- γιατί αρέσει σε κάποιους νέους!- και αρχαίο δράμα και ελαφρό «θέατρο». Προσφορά ουσιαστική είναι η σταδιακή και με κόπο διαμόρφωση κριτηρίων επιλογής- ειδικά στα νέα παιδιά- η εξοικείωση με μορφές τέχνης που στη συνείδηση των περισσοτέρων προσφέρονται μόνο για λίγους «εκλεκτούς». Το αληθινό ενδιαφέρον για τον πολιτισμό βρίσκεται απέναντι στη λογική του «άρτον και θέαμα» που χαρακτηρίζει την πολιτιστική πολιτική της δημοτικής αρχής.
Προσφορά είναι η ενθάρρυνση, η στήριξη, η ανάδειξη της αυθεντικής καλλιτεχνικής έκφρασης, επαγγελματικής και κυρίως ερασιτεχνικής, που φτιάχνεται με αγάπη και μεράκι «από κάτω», από τους καθημερινούς ανθρώπους της «διπλανής πόρτας» και προσφέρεται με ανιδιοτέλεια και χωρίς διακρίσεις σε όλη την κοινωνία. Είναι η διαμόρφωση συνθηκών που θα δίνουν σε όλους και όλες τις δυνατότητες να εξερευνήσουν τα ταλέντα τους, να τα καλλιεργήσουν και να τα πραγματώσουν σε καλλιτεχνική δημιουργία. Ποια είναι η συμβολή σ' αυτό το επίπεδο των δημοτικών αρχόντων της πόλης μας; Με ποιους τρόπους δείχνουν το ενδιαφέρον τους για το τι και ποιοι/ες μπορούν να παράξουν πολιτισμό στον τόπο μας; Χωρίς υποδομές, ανθρώπους των τεχνών ως δασκάλους και ανάλογη οικονομική στήριξη οι περισσότερες υπάρχουσες προσπάθειες στο δήμο μας είτε έχουν περιορισμένη διάρκεια είτε δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον λαό.
Ποιον πολιτισμό διδάσκει η δημοτική αρχή στα νέα παιδιά; Ποιους χώρους πολιτιστικής δράσης έχει εξασφαλίσει; Χώρους που θα λειτουργούν ως κέντρα γόνιμης συνεύρεσης και επικοινωνίας των νέων, που θα δίνουν κίνητρα για να ανακαλύψουν και να δοκιμάσουν στην πράξη τις κλίσεις και τα καλλιτεχνικά τους ενδιαφέροντα; Χώρους και δραστηριότητες ικανά να τα «ξεκολλήσουν» από την εξάρτηση του κινητού τους και από την πληκτικό «σκότωμα» του χρόνου τους στα καφέ και στα μπαράκια; Αν δώσουμε τη δυνατότητα, θα εκπλαγούμε από την ανταπόκριση των νέων και κυρίως από την ανάγκη τους να εκφραστούν δημιουργικά, ανάγκη που «πνίγεται» σε μια ανιαρή καθημερινότητα, που ασφυκτιά χωρίς διέξοδο έκφρασης.
Αλήθεια, πόσο θα μένουν αναξιοποίητα κτίρια όπως το νεοκλασσικό της παλιάς Νομαρχίας, οι καπναποθήκες, το παλιό εργοστάσιο της Rikker;Πόσα χρήματα χρειάζονται για να γίνουν «ανθρώπινα» τα καμαρίνια στο θέατρο Λόφου; Για να συντηρηθεί με αξιοπρέπεια η αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου; Για να στηριχθούν τα ερασιτεχνικά θεατρικά και μουσικά σχήματα της πόλης μας; Στα νέα παιδιά που αγαπούν ιδιαίτερα την τέχνη του κινηματογράφου, μέχρι πότε θα πιστεύουμε ότι εξαντλούμε το καθήκον μας προβάλλοντας ταινίες; Πόσοι άνθρωποι στην πόλη γνωρίζουν την ύπαρξη πινακοθήκης στην επικράτεια του δήμου μας και πώς υποστηρίζεται η μετάβασή τους εκεί; Στο Κιλκίς υπάρχουν και γίνονται όμορφα πράγματα στο πεδίο του πολιτισμού, κυρίως χάρη στη δουλειά και το μεράκι προσώπων και συλλόγων. Γενική είναι η αίσθηση αλλά και η επίγνωση πια -όπως και σε όλες τις πλευρές της ζωής μας- πως «ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι και μόνες». Γιατί αυτή είναι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή και στον πολιτισμό, την οποία υπηρέτησε και συνεχίζει να επαγγέλεται η δημοτική αρχή.
Ναι: Ο λαός σώζει τον λαό και στον πολιτισμό! Όμως απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε, αυτά που μας ανήκουν, αυτά που με τον δικό μας αγώνα μπορούμε να κατακτήσουμε!
Για έναν πολιτισμό από τον λαό για τον λαό!
Στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη, δυναμώνουμε τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης».
Η Ελένη Λιαρετίδου είναι καθηγήτρια φιλόλογος στο πειραματικό λύκειο Κιλκις, υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας του σχολείου και μέλος της Θεατρικής Σκηνής της Μ.Κ.Ε. Τέχνης Κιλκίς, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Κιλκίς με την Λαϊκή Συσπείρωση.
