Επιπλέον ζήτησε από τους γονείς να δώσουν για κάθε παιδί τους μισή δραχμή, ώστε να αγοράσει δωράκια που θα στόλιζαν το δένδρο. Στο τέλος της Χριστουγεννιάτικης γιορτής, με κλήρωση, αυτά τα δώρα θα κατέληγαν στα χέρια των παιδιών.
Τις επόμενες ημέρες, σε ένα πρωινό διάλειμμα, ο πρόεδρος του χωριού με τον ψάλτη εμφανίσθηκαν στην αυλή του σχολείου κρατώντας στα χέρια ένα φουντωτό πεύκο, ύψους περίπου δύο μέτρων.
Μπαίνοντας στην αίθουσα είδαμε το δένδρο όρθιο, στερεωμένο μέσα σε μια γλάστρα, στην αριστερή πλευρά, ανάμεσα στους δύο πίνακες.
Αυτό λοιπόν ήταν το δένδρο που θα στολίζαμε;
Η δασκάλα έδειξε στα κορίτσια πώς να στολίσουν το δένδρο.
-Βάλτε μπόλικο βαμβάκι, είπε.
Στα παιδικά μας μάτια φάνταζε φρεσκοχιονισμένο τοπίο.
Ήλθαν τα πολύχρωμα δώρα και κρεμάστηκαν στα κλαδιά του δένδρου. Ήταν, αυτοκινητάκια πλαστικά, σφυρίχτρες, κουκλίτσες και ανάμεσά τους ένα μοναδικό πιστόλι με μηχανισμό που πετούσε τα τρία πολύχρωμα μπαλάκια, πατώντας τη σκανδάλη.
Την περίοδο εκείνη, άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα πλαστικά παιχνίδια.
Φωτεινά λαμπιόνια δεν υπήρχαν, δεν είχε έλθει ακόμη το ηλεκτρικό στα χωριά.
Τα παιδιά έμαθαν Χριστουγεννιάτικα ποιήματα, η δασκάλα δίδαξε την «Άγια νύχτα», τα «Τρίγωνα κάλαντα», τον «Άγιο Βασίλη» και ο ψάλτης, το απολυτίκιο της γέννησης του Κυρίου μας «Η Γέννησίς Σου Χριστέ….».
Όλα ήταν έτοιμα για τα «πρώτα Ευρωπαϊκά Χριστούγεννα ».
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 1960. Αφού απαγγείλαμε τα ποιήματα, τραγουδήσαμε τα τραγούδια, ψάλαμε τα κάλαντα και το απολυτίκιο, ήρθε η ώρα της κλήρωσης, που όλοι περιμέναμε με αγωνία.
Τις ψυχές όλων των αγοριών έκλεψε το πιστόλι με τα πολύχρωμα μπαλάκια.
Δώρα θα πάρουν όλα τα παιδιά, είπε η κυρία Τούλα. Μερίμνησε να μη μείνει παιδική ψυχή παραπονεμένη, παρά την μιζέρια, τη γκρίνια και την αδιαφορία, μερικών γονιών, να ξοδέψουν μισή δραχμή για το δώρο, για τη χαρά του παιδιού τους.
Ένα ένα τα παιδιά έπαιρναν από το πανέρι το λαχνό τους και η δασκάλα ξεκρεμούσε ένα δώρο, συνοδευόμενο με πολλές ευχές για κάθε παιδί.
Έδωσα και εγώ με τη σειρά μου το λαχνό στην κυρία και εκείνη ξεκρέμασε από το ψηλότερο σημείο του δένδρου το πιστολάκι και μου το έδωσε.
Ήταν το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δώρο της ζωής μου.
Ήταν αυτό που ονειρευόμουν τις προηγούμενες ημέρες, βλέποντάς το κρεμασμένο στο δένδρο!!
Ήταν η πρώτη φορά που ο λαχνός μου έδωσε το καλύτερο δώρο, «το πιστολάκι που έριχνε πλαστικές σφαίρες».
Ήταν η πρώτη φορά που εμείς, τα παιδιά του χωριού, είδαμε στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δένδρο, νιώσαμε τη χαρά του δώρου, γιορτάσαμε με καινούργια, εντυπωσιακά ποιήματα και τραγούδια.
Μια αξέχαστη, μια μοναδική στιγμή, που πρώτη πρώτη ξυπνά στις αναμνήσεις μου, τέτοιες γιορτινές ημέρες.
Μέχρι τότε τα παιδικά μας παιχνίδια μας ήταν αυτοσχέδια και χειροποίητα. Γιορτάζαμε τα τοπικά μας έθιμα, επισκεπτόμενοι τα σπίτια τραγουδώντας το Χριστό, φωνάζοντας κόλιντα και σούρβα, συμμετέχοντας στην καμήλα και την αρκούδα με τις λαμπούρκες (κουδούνια).
Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, ακόμη όμως έχω αμφιβολίες.
Ίσως να μην ήταν τυχαία η κλήρωση. Πολύ πιθανόν στην τύχη μου να έπαιξε ρόλο και το χέρι της δασκάλας που κάτι θέλησε να σηματοδοτήσει.
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα.
Αφήστε για λίγο τις έγνοιες, γίνετε παιδιά αυτές της χρονιάρες ημέρες, θυμηθείτε μια ευχάριστη παιδική Χριστουγεννιάτικη στιγμή και «τουλάχιστον» χαμογελάστε».
Τάσος Γιοβανούδης
Δεκέμβριος 2021
