Και όπου η προπαγάνδα τους δεν έφερε τα ποθούμενα γι’ αυτούς αποτελέσματα δούλευε το μαχαίρι της τρομοκρατίας. Όσους Έλληνες θεωρούσαν οι Βούλγαροι εμψυχωτές των Ελλήνων έγιναν ο πρώτος και κυριότερος στόχος τους, πρόκριτοι, ιερείς και δάσκαλοι θυσιάστηκαν στον βωμό του Μακεδονικού Αγώνα.
Ο τόπος μας δεν υστέρησε σε αγώνες και θυσίες και η προσφορά των ανθρώπων του στον ιερό αυτόν αγώνα είναι γραμμένη στα βιβλία της ιστορίας μας με το αίμα τους. Ανάμεσα στους αγωνιστές και μάρτυρες του τόπου μας στον Μακεδονικό Αγώνα ξεχωρίζει η θυσία της ηρωϊκής δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου. Οι Βούλγαροι επί τρεις ώρες πυροβολούσαν το σπίτι της στο χωριό Γκρίτσιστα (ελληνοχώρι – περιοχή Γευγελής) και αφού δεν κατάφεραν να την αναγκάσουν να παραδοθεί, έβαλαν φωτιά στο σπίτι και την έκαψαν ζωντανή. Το ημερολόγιο έγραφε 14 Οκτωβρίου 1904.
Μαζί με την Αικατερίνη Χατζηγεωργίου κάηκαν ζωντανοί από τη βουλγαρική συμμορία του Λεόνε και ο ιδιοκτήτες του σπιτιού Άγγελος Σίσκος και η γυναίκα του Βασιλική, ο Γρηγόρης Μηλόβας, ο Δημήτριος Κυβερνίδης, ο Νικόλαος Δημ. Μπέλλης, ο Γεώργιος Χατζηστεφάνου, η Ανδρομάχη Σιωνίδου και ο πατέρας της Κωνσταντίνος Σιωνίδης, προπάππος του σημερινού δημάρχου Παιονίας Κων. Σιωνίδη.
Γεώργιος Σιδηρόπουλος
Ο δημοδιδάσκαλος Γεώργιος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στον Πόντο, όπου σπούδασε και εργάστηκε ως δάσκαλος. Αναγκάστηκε όμως να καταφύγει στην ομόθρησκη Ρωσία για να αποφύγει την επιστράτευση του από τους Τούρκους. Το 1925 ήρθε με πλοίο στον Πειραιά και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε δάσκαλος στην Ειδομένη. Από το 1926 και επί είκοσι χρόνια, μέχρι το 1946 υπηρέτησε με περίσσευμα αγάπης το αξίωμα του δασκάλου και του διευθυντή. Χάρις στη δική του πρωτοβουλία το σχολείο είχε κήπο, μουσείο, ζωοτροφείο και μελισσοκομείο. Η πλούσια δράση του δεν ήταν όμως μόνο σχολική, ήταν εθνική, πολιτική και κοινωνική. Ανάμεσα στις πολλές δράσεις του ξεχωρίζει η μεταφορά του μαρμάρινου σταυρού της δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου από την Γευγελή και η τοποθέτηση του στον αύλειο χώρο του σχολείου της Ειδομένης το 1939.
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής ο Σιδηρόπουλος προσπάθησε να κρατήσει υψηλά το φρόνημα των κατοίκων. Με τις διασυνδέσεις που είχε αναπτύξει κατόρθωνε να επηρεάζει τις αποφάσεις των Γερμανών κατακτητών εναντίον των επιδρομέων Βουλγάρων και προς όφελος των κατοίκων της περιοχής. Ήταν δεν τέτοια η επιρροή του ώστε κατάφερε να πείσει τους Γερμανούς να κατεβάσουν τη βουλγαρική σημαία από το καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού.
Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε για την ίδρυση μαθητικών συσσιτίων και ήταν οργανωτής του προσκοπισμού στην Παιονία. Στις 15 Αυγούστου 1946, επιστρέφοντας από την Αξιούπολη δολοφονήθηκε από τον Βασίλειο Μαρτινίδη (Τσίκ – Βασίλη) πρώην μαθητή του, για πολιτικούς λόγους. Είχε άλλωστε ξεκινήσει και ο εμφύλιος σπαραγμός. Ο Σιδηρόπουλος θάφτηκε στο προαύλιο του σχολείου στον ίδιο χώρο που αυτός είχε τοποθετήσει τον σταυρό της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου.
Μετά τον θάνατο του τιμήθηκε με βραβείο αρετής και χρυσό μετάλλιο από τον Ροταριανό Όμιλο Θεσσαλονίκης.
Το 1955 η κοινότητα Ειδομένης ανήγειρε τάφο χτιστό και αργότερα διαμορφώθηκε σε ταφικό μνημείο το οποίο τον Μάιο του 2016 βανδαλίστηκε από αγνώστους. Η τότε δημοτική αρχή φοβούμενη για την έκταση που θα λάμβανε προφανώς εναντίον των μεταναστών που βρίσκονταν τότε στην περιοχή, προέβη στην επισκευή του ταφικού μνημείου. Όμως η νέα μαρμάρινη πλάκα που τοποθετήθηκε αναφέρει αόριστα το πότε εφονεύθη.
Και το ερώτημα για τους κατοίκους είναι, γιατί σε ένα τέτοιο ευαίσθητο και δύσκολο θέμα που αφορά την τοπική ιστορία δεν λήφθηκε η απόφαση αλλαγής του κειμένου στην μαρμάρινη πλάκα με βάση το νόμο 1863/ 1989 – ΦΕΚ 204/Α/18-11-1989 ;
Υ.Γ.: Σε όλους αυτούς τους ήρωες Μακεδονομάχους αλλά και τους νεώτερους αγωνιστές της περιοχής μας χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη. Ελάχιστο δικό μας χρέος να στρέψουμε ευλαβικά την ψυχή μας στους αγώνες και τις θυσίες τους.
Πηγές: «Η εκπαιδευτική περιφέρεια Παιονίας» Σύλλογος διδασκάλων και νηπιαγωγών Παιονίας Αθήνα 1965.
Χρήστος Νεράνζης «Ο Μακεδονικός Αγώνας», εκδ. μορφωτικός κόσμος 1984.
Σύμφωνα με τον πρώην γραμματέα και κάτοικο της κοινότητας Ειδομένης Σουπλή Σωφρόνιο, ο Γεώργιος Σιδηρόπουλος και η οικογένεια του, ερχόμενοι στην Ελλάδα από την Ρωσία, εγκαταστάθηκαν στο διπλανό χωριό, το Χαμηλό, όπου και τον θάψανε μετά την δολοφονία του επιστρέφοντας από τους Ευζώνους και όχι από Αξιούπολη όπως αναφέρουν άλλες πηγές. Είναι γνωστό ότι στις 15 Αυγούστου γιορτάζει η εκκλησία των Ευζώνων.
Αργότερα με πρωτοβουλία της κοινότητας Ειδομένης, ο τάφος μεταφέρθηκε στην αυλή του σχολείου Ειδομένης.
Οι μετακινήσεις των κατοίκων της περιοχής Ειδομένης – Ευζώνων εκείνη την εποχή γίνονταν με βάρκα και βαρκάρηδες ήταν κυρίως κάτοικοι των Ευζώνων μου αναφέρει ο κύριος Σουπλής κάτοικος σήμερα Πολυκάστρου.
