Του Στέφανου Παραστατίδη.

Μία από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου ήταν η 27η Δεκεμβρίου του 2005. Επιστροφή στα πάτρια και φρέσκος ειδικευόμενος στο νοσοκομείο του Κιλκίς τότε, σκεφτόμουν λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα να κάνω κάποιο event για τη γιορτή μου.

Μοιραζόμουν τη σκέψη μου με την αγαπημένη φίλη Λένα, η οποία είχε ένα club ονομάτι Danza και μου πρότεινε να γιορτάσουμε εκεί, διότι θα ήταν κλειστό ούτως ή άλλως εκείνη τη μέρα. Μου άρεσε η ιδέα. Την ευχαρίστησα και ξεκινήσαμε τον σχεδιασμό, υπολογίζοντας στην αρχή 50 άτομα. Ενημέρωσε και η Λένα τον Αστέρη να μας βοηθήσει στο μπαρ για να σερβίρονται οι ''μέχρι'' 50 καλεσμένοι.

Έλα όμως που η ιδέα άρχισε να μου αρέσει παραπάνω· και οι προσκλήσεις άρχισαν να γίνονται παραπάνω. Ξεκίνησα να καλώ παιδικούς μου φίλους, φίλους από τον στρατό, συμφοιτητές και βεβαίως τις πρώτες μου γνωριμίες από το νοσοκομείο. Συνεννοήθηκα με τον Μάκη να μου φέρει δεκάδες μπουκάλια κρασί για να βγω οικονομικά, μαζί βεβαίως με τα ποτά του μαγαζιού.

Οι φίλοι μου άρχισαν να εμφανίζονται κατά το βραδάκι, πολλοί παιδικοί μου φίλοι από Θεσνικη αλλά και από διάφορα μέρη της χώρας, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Πρέβεζα και την Αθήνα, είχαν μπει στα αυτοκίνητα για να έρθουν.

Το μαγαζί γέμισε με περισσότερα από 400 άτομα, ακολούθησε απίστευτο ξεφάντωμα, ο Αστέρης με βρίζει ακόμη διότι εξυπηρετούσε μόνος του τα πλήθη όλο το βράδυ, η Λένα οριακά δεν παραπονέθηκε που της ήπιαμε όλη την κάβα και εγώ γύρισα στο σπίτι το ξημέρωμα, με ένα Yaris γεμάτο δώρα, από το πορτμπαγκάζ μέχρι τη θέση του συνοδηγού. Ήταν τόσο υπέροχο το συναίσθημα διότι ήταν όλα τα κομμάτια της ζωής μου μαζεμένα σε ένα σημείο.

Εκείνη τη μέρα, ο Δημήτρης, αγαπημένος νοσηλευτής που γνώρισα στην καρδιολογική, μου έφερε να γνωρίσω τον Αχιλλέα. Ήταν καλοί φίλοι και συνδικαλιστές μεταξύ τους. Μέσα στον θόρυβο, μου εξηγούσε ο Δημήτρης ότι τους διώκει ο διοικητής του νοσοκομείου, έχουν έντονες αντιδράσεις από παντού, ιατροί και λοιποί νοσηλευτές έχουν στραφεί και αυτοί απέναντί τους και κινδυνεύουν με απόλυση. Μου ζήτησαν βοήθεια. Είχε φασαρία, δεν άκουγα καλά όταν μου περιέγραφαν τα γεγονότα, θυμόμουν και τα λόγια του πατέρα μου να μου λέει μη μπλέξω με ''τα πολιτικά'' ΚΑΙ στο χώρο εργασίας μου.

Όμως η μεγάλη εικόνα ήταν καθαρή, από τη μία εργαζόμενοι συνδικαλιστές και από την άλλη κομματικά διορισμένη διοίκηση. Είπα ένα ξερό οκ στον Δημήτρη, χωρίς υπεκφυγές· έδωσα το χέρι μου στον Αχιλλέα και υποσχέθηκα πως θα είμαι εδώ, μαζί τους.

Τις επόμενες ημέρες ξεκίνησα να γυρίζω το νοσοκομείο, ιατρό με ιατρό· σε μικρό διάστημα, την καταγγελτική ανακοίνωση κατά των παιδιών ακολούθησε μία υποστηρικτική του σωματείου μας για τη δίωξή τους. Αντίστοιχα, έπραξα και με πολλούς νοσηλευτές με τους οποίους η εκτίμηση ήταν αμοιβαία. Ακόμη και αν έβλεπαν λάθη στη συμπεριφορά των παιδιών, θα ήταν λάθος να στέκονται σε ρόλο παρατηρητή ή διαιτητή, είναι από τις φορές που οφείλεις να παίρνεις θέση. Παράλληλα, εξωτερικεύσαμε το συμβάν, είχα εξηγήσει στον Αχιλλέα τη δύναμη του διαδικτύου, του έκανα και μία λίστα με mail και έκτοτε έγινε χάκερ. Σε ούτε ένα μήνα τα είχαμε καταφέρει. Τα παιδιά, με τον τρόπο τους δικαιώθηκαν.

Πριν λίγες ημέρες, διάβασα ότι συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου Κιλκίς για να εξετάσει τα πειθαρχικά παραπτώματα για τα οποία κατηγορείται ο συνδικαλιστής και γεν. Γραμματέας του σωματείου εργαζόμενων και της ΑΔΕΔΥ Κιλκίς Αχιλλέας Καλεμκερίδης. Αφορμή οι δηλώσεις του για πλύσιμο των στολών εργαζομένων από τους ίδιους στα σπίτια τους, η έλλειψη στολών, τα οξυγόνα στη μονάδα covid, τα οποία αξιολογήθηκαν ως πειθαρχικά αδικήματα, και μαζί με κάποιες ακόμα καταγγελίες του ιδίου πειθαρχικού βάρους, συγκρότησαν το κατηγορητήριο. Το διοικητικό συμβούλιο έκρινε ως βάσιμες τις κατηγορίες και παρέπεμψε το θέμα προς αξιολόγηση και επιβολή ποινής στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της 4ης ΥΠΕ, με κίνδυνο ακόμη και απόλυσής του από την εργασία του.

Ακούω, παράλληλα, φιλικές προς εμένα φωνές να μιλούν για συνδικαλιστική υπερβολή του Αχιλλέα ως προς την αντίδρασή του και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο κουμπί να πατάμε στους συνδικαλιστές να διεκδικούν ή να διαμαρτύρονται με μέτρο. Μα αυτός ακριβώς είναι ο συνδικαλισμός, έχει μάχες, ακραίες διεκδικήσεις, υπερβολικές αντιδράσεις. Σήμερα, προφανώς είμαι με τον Αχιλλέα και δηλώνω δημόσια τη στήριξή μου.

Θα μπορούσε κανείς να πει επειδή είναι ένας φίλος από τα παλιά. Όμως, την ίδια ακριβώς απόφαση πήρα το 2005, τότε που δεν τον γνώριζα καθόλου. Και την ίδια ακριβώς απόφαση θα πάρω για κάθε συνδικαλιστή που θέτει αιτήματα που έχουν υπόσταση, είτε λέγεται Πασχάλης, Σοφία ή Βασίλης. Δεν είναι ο τρόπος που θα ειπωθούν τα αιτήματα, είναι αν όντως έχουν περιεχόμενο -και εν προκειμένω έχουν. Διότι το νοσοκομείο πέρασε δύσκολες στιγμές. Και οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνη είναι οι εργαζόμενοι που έδωσαν πραγματικές μάχες, ακόμη και με τη ίδια τους τη Ζωή.