Όταν έφτασα στο γραφείο, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε το κινητό μου! Το κινητό που είχα αγοράσει μόλις πριν λίγες μέρες και που μέσα στη θήκη του είχε ΚΑΙ την κάρτα μου της Περιφερειακής Συμβούλου, αλλά ΚΥΡΙΩΣ την τραπεζική κάρτα μισθοδοσίας μου!
Μπορεί ο καθένας να φανταστεί το μέγεθος της αγωνίας μου για τις συνέπειες που θα είχε αυτή η απώλεια!
Ο συνεργάτης μου, πήρε τηλέφωνο στον αριθμό μου και μετά από κάποια ώρα αναμονής στη γραμμή, απάντησε μια γυναικεία φωνή!
Η ευγενική και εξαιρετικού ήθους κιλκισιώτισσα Αφροδίτη Τζαβέλα (την οποία θα συναντήσω δια ζώσης μέσα στην εβδομάδα) βρήκε το κινητό στο δρόμο μπροστά στο ΣΠΑΡΤΑΚΟ της Καραολή και Δημητρίου, το παρέδωσε στα κορίτσια που είχαν βάρδια εκείνην την ώρα, χωρίς καν να το ανοίξει (!!!) και τα κορίτσια απάντησαν στην κλήση της αναζήτησής μας!
Ευχαριστώ την κα Αφροδίτη Τζαβέλα και τις ιδιωτικές υπαλλήλους του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ Μαρία Μαυροπούλου και Τάνια Ουλίσκο. Είμαι ευγνώμων και υποχρεωμένη, συγχρόνως!
Σε μια εποχή που όλα δείχνουν ότι κινούνται με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον, σε μια εποχή απέλπιδα και σκοτεινή, βρίσκω την ΕΛΠΙΔΑ και την ΑΝΘΡΩΠΙΑ σε ανθρώπους αγνώστους μου!
Εκτός από το καινούργιο κινητό μου, τις κάρτες μου, τα ενθύμια από αγαπημένους μου που περιείχε η θήκη του, το περασμένο Σάββατο βρήκα και την ΕΛΠΙΔΑ ότι τίποτε δεν έχει χαθεί από τις ζωές μας, όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες της!
«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση» , έγραψε, άλλωστε, ο Αντρέ Μπρετόν.
Έφη Ναβροζίδου
